Na bijna 4 maanden verder te zijn, gaat het opzich wel met me, ik kan weer leuke dingen doen en ik kan er meestal ook wel van genieten. Maar tog kan ik het allemaal niet loslaten ze blijft tog wel constant in mn gedachte, ookal heb ik niks meer van haar gehoord. ik blijf maar denken en denken, en op de 1 of andere manier kan ik mezelf nog steeds dieper brengen door te hopen dat ze ineens voor de deur zou staan, dat ze beseft wat ze heeft weggegooid. Maar dat is natuurlijk stom om te doen, ik moet verder met mn eigen leven, maar waarom lukt me dat dan niet? Waarom voel ik me nog steeds niet mezelf? Ik voel me onzeker en alleen, en de bhoefte om met iemand anders gelukkig te worden dan haar heb ik gewoon helemaal niet... is dat raar?

Mn ex was mn allereerste echte vriendinnetje..... en door hoe het allemaal gegaan is ben ik bang dat ik een soort van vaalangst en verlatingsangst heb gekregen... ik voel me gewoon psychisch niet goed. Het is gewoon heel vermoeiend om constant na te denken en het niet te kunnen stoppen. was ik maar wat makkelijker denk ik soms, kon ik dit maar gewoon vergeten of iig vrede mee hebben. gewoon uit gaan en het leuk hebben met andere meiden, maarja dan moet je wel wat zelfvertrouwen uitstralen en die heeft mn ex wel een btje van me afgenomen... Toen ik nog niet met mn ex had en ik ging praten met een leuke meid dan dacht ik er eigelijk niet bij na... maar nu aangezien ik nu overal over na blijf denken doe ik dat daarbij nu ook... beetje jammer...

Ik dacht dat na bijna 4 maanden het wel over zou zijn, maar blijkbaar niet... sommige zeggen dat het de helft van je realtie duurd... ik hoop het niet want dan zit ik hier nog wel ff. Ik hoop dat er een tijd komt dat ik wel weer open sta voor nieuwe liefde, dat ik toekomst zie met iemand anders. Ik denk dat ik het dan 100% heb afgesloten maar die tijd lijkt nog zo ver weg.
Ik wil gewoon weer de jongen zijn die gelukkig is, zelfverzekerd is en die gewoon kan genieten van het leven inplaats dat ik constant maar aan het nadenken ben.....