Wat ik hier ga neerschrijven is het verhaal van mijn leven. Ik ben niet bepaald trots op alles wat ik hier ga neerzetten, en ik vrees dat het een lang stuk gaat worden.

Het begint zo'n zes jaar geleden. Ik leerde een leuk meisje kennen. Ik was eigenlijk niet op zoek naar iemand, maar ik wilde haar wel als een goede vriendin gaan zien. Ik voelde overigens wel wat voor haar, maar ik vond haar te jong. Ze was acht jaar jonger dan ik en ik kon sowieso niet geloven dat ze iets voor mij zou kunnen voelen.

Niet lang daarna kreeg ze iets met mijn beste vriend. Dat vond ik eigenlijk prima, want zo wist ik zeker dat zij buiten mijn bereik zou komen. Ik voelde echter wel wat voor haar. Ik heb mijn vriend dat op een gegeven moment vertelt, en hij was zo stom om dat weer door te vertellen aan haar. (Achteraf bleek dat zij mij al lang erg leuk vond en eigenlijk leuker dan mijn vriend.) Deze relatie heeft nog een paar maanden stand gehouden en is toen uitgegaan. Op dat moment moest ik twee personen troosten: zowel hij als zij kwamen bij mij uithuilen. Aan de ene kant vond ik dat prettig, aan de andere kant ook niet. Ik voelde dat mijn gevoelens richting haar groeide, nu ze weer vrij was. En inderdaad, op een dag was er geen ontkomen meer aan het lot. In een moment van "onachtzaamheid" liet ik mijn verdediging vallen en kon niet meer ontkennen dat ik wel heel graag wilde dat wij een paar werden. Ik weet dat ik mijn vriend daar heel erg veel pijn mee heb gedaan, maar (ik schaam me om het te zeggen) kon het me op dat moment niet zoveel schelen. Ik was op dat moment vijf jaar vrijgezel en ik was dat zat.

Achteraf gezien, heb ik me niet gerealiseerd wat ik deed. Ik was een relatie begonnen, terwijl ik daar eigenlijk niet aan toe was. Ik begon een relatie omdat ik niet meer alleen wilde zijn. Ik weet niet eens of ik wel echt verliefd was of eigenlijk meer belust. Dat eerste jaar is een beetje omgevlogen. Alleen vroeg ik me steeds meer af of dit nu eigenlijk was wat ik wilde. Ik zat vast in een relatie waar ik eigenlijk niets mee kon. Waar ik eigenlijk vanaf wilde.
De dag dat we een jaar verkering hadden, had ik heel leuk willen doorbrengen. Hoewel ik niet wist wat ik ermee aanmoest, wilde ik deze mijlpaal vieren. De dag verliep echter geheel anders dan ik een week van tevoren bedacht had. In plaats van lekker te eten in een restaurant zaten wij die avond in de kerk voor de avondmis voor mijn vader, die een paar dagen daarvoor plotseling was overleden. Dat zette een tijdje alles op stop wat betreft veranderingen maken in mijn leven. Alleen merkte ik dat de steun die ik van haar kreeg heel belangrijk voor me was. Het was op dat moment dat ik me eigenlijk voor het eerst realiseerde wat voor een prijs ik in handen had. Vanaf dat moment begon ik pas echt de liefde voor haar te voelen.

Helaas was dat niet van erg lange duur. Wij pasten eigenlijk niet bij elkaar. Dat hebben eigenlijk alle stellen, maar waar je normaal in de "roze bril" periode naar elkaar toe groeit, was dat bij ons door onze voorgeschiedenis niet gebeurt. Ik heb te veel geprobeerd om haar te veranderen in wat ik hebben wilde, en zij ging dat ook doen. Het gevolg was dat wij de grofste ruzies hadden om de kleinste dingen. Het is misschien 50 keer uitgegaan, maar steeds kwamen we na een paar uur of hoogstens 2 dagen op hangende pootjes bij de ander weer terug.

Drie maanden geleden ging het echter goed mis. Het was weer een kleinigheid en ik heb het helemaal opgeblazen. We dreigden het bijltje erbij neer te gooien, maar deden dat nog net niet. De volgende ochtend stond zij echter vroeg op omdat ze wat wilde doen. Ze wekte me daarbij en in mijn ochtendhumeur (ik wilde uitslapen na een week hard werken) heb ik wer de confrontatie opgezocht, en heb daarbij een relatie van 4,5 jaar opgeblazen. Ik weet nog dat ik in de auto zat en me afvroeg waarom ik dit gedaan had.

We zijn nu drie maanden verder en het voelt niet beter. Het voelt slechter. Via via weet ik dat ze een nieuwe vriend heeft, en hoewel ik haar het beste toewens, voel ik me er niet goed bij.
Het probleem is dat ik heel erg veel van haar hou.

Ik heb een gat gegraven en vrees dat ik daar voorlopig niet uit kom. Ik zou willen dat ik met alles wat ik nu weet vijf jaar terug in de tijd kon. Dan had ik alles anders aangepakt. Alleen weet ik niet wat.