Vandaag ga ik aan een reis beginnen, vanavond 21:30 vertrekt mijn vliegtuig naar Thailand. Een reis die ik samen met mijn ex gepland had en nu alleen ga doen al backpackend. Rare gewaarwording, deze hele week ben ik al wiebelig en niet helemaal mezelf. Nu merk ik dat ik de reis op redelijk wat afstand heb gehouden, vrienden die er steeds na vroegen en steevast was mijn antwoord: “Ik ben er nog niet zo mee bezig.”
Geen voorpret niks, wel heb ik ergens in dec een aantal dagen bekeken hoe en wat, toen was het nog erg leuk en ver van mijn bed show. Hoe dichterbij het kwam hoe meer ik ben dichtgeklapt en in mezelf ging keren wat deze reis betrof.

Van mezelf ben ik iemand die uitdagingen aan gaat, maar een reis alleen heb ik altijd nog als een stap te ver beschouwt. Toen mijn relatie definitief over ging in okt, kwam ik dus voor een keus. Reis alleen maken of het niet door laten gaan en ook je geld kwijt. Nou als ik iets zonde vind is dat zoveel geld weggooien, dus uiteraard ga ik dan de uitdaging aan (annuleren van tickets was geen optie).
Nu het eenmaal zover is, overvallen mij heel wat angst gedachten en komen er golven van zenuwen die af en toe wat overweldigend zijn, hard binnen.
Ik ben iemand die houdt van vastigheid, wel van nieuw, maar ook van mijn eigen stekkie en mijn ding. Vakantie is loslaten van alles wat voor mij houvast biedt. Het zal overweldigend zijn voor mij, ik moet het alleen gaan doen, op mezelf bouwen. Nu ben ik nooit een persoon geweest die aan haar partner hangt, meestal neem ik het voortouw binnen een relatie wat regelzaken etc betreft, maar toch… Het terugvallen op iemand, als je het zelf even niet kan… Zeker in een ver land..
Ook zal deze reis voor mij een definitieve afsluiting betekenen, 5 jaar afsluiten in een bijzonder mooi land. Het feit dat hij deze reis zo naast zich neer legt, er niet meer naar om kijkt, niet eens heeft gevraagd over annuleringsmogelijkheden, zegt voor mij zoveel.. Zo iemand, past niet naast mij. Ik ben er klaar mee om altijd alles maar te moeten regelen en voorkauwen, constant het gevoel hebben iemand een trap onder z’n hol te geven en hem proberen te spiegelen en te leren zelf reflecteren.
Ik ben kritisch, ook naar mezelf, ik heb iemand nodig die dat begrijpt, kritisch is ook naar zichzelf en het beste uit zichzelf probeert te halen. Anders krijg je scheef groei, want ik stop niet met mezelf trappen onder mijn eigen hol te geven. Ik ben iemand die ingesteld is op leren, het beste uit alles halen.

Dat ga ik nu ook uit deze reis doen, al spelen de zenuwen parten en overweldigen ze mij soms, ik krijg ze iedere keer weer op een punt dat het normaal is en te behappen.
Laat de afsluiting maar komen, ik ben er klaar voor! Mijn nieuwe leven is al zoveel waard, nu al. Mijn eigen huis, vrienden die zijn gekomen, mijn nieuwe werkplek die er aan komt en dan nu nog naar een prachtig mooi land… Wat wil een mens nog meer. Ik weet diep van binnen dat ik intens ga genieten, voel het aan alles. Maar de beren zijn soms wat groter en maken mij af en toe nog wat angstig, maar ik zie al steeds meer kleine lieve welpjes, die ik graag wil knuffelen en omarmen.
Deze reis gaat voor mij ook in het teken staan van loslaten, accepteren en vooral genieten. Loslaten van wat was, accepteren van wat is en wie ik nu geworden ben! Ik ben trots op mezelf, oprecht trots. Ik ben echt van mezelf gaan houden, dat voel ik en merk ik aan alles, natuurlijk heb ik mijn onzekerheden, maar deze stop ik niet meer weg. Ik hoop dat deze reis nog meer houden van mezelf brengt. Mij nog dichterbij mij zijn laat komen.
Daarnaast gun ik mijn ex zijn geluk en hoop ik oprecht dat hij er goed aan gedaan heeft, deze reis aan hem voorbij te hebben laten gaan en dat hij nu niet teveel met mij bezig is.
Dus lieve ex: ik gun het je zo, om naar jezelf te durven en kunnen kijken! Ik zal af en toe aan je denken deze reis, al onze mooie positieve ervaringen met elkaar! En bedankt wat je mij hebt gebracht, want zonder jou was ik vandaag niet de persoon wie ik nu ben!!

Lieve ldvders, tot over een week of 3!
Binas