Lieve collega-ldvd'ers,
Was het maar waar, die maand per jaar. Ik heb maar zeven maanden een relatie gehad, maar het was w?ɬ©l heel intens. Het is zo herkenbaar dat je blijft malen. Wat mij geholpen heeft, is dat ik gewoon mijn gevoel gevolgd heb en die mails verstuurd en ?ɬ©?ɬ©n sms die hem met zijn keuze confronteerde. Ik kreeg daarop een rot-sms terug en die maakte me b?ɬ??ɬ?s. Een zegen!
Ik bedoel: de beste remedie tegen zo diep verdriet is je boos maken. Dus daarna heb ik al mijn schrijfsels en printen van mails en mijn twee dagboeken van het afgelopen jaar in een schoenendoos gestopt en weg gehaald uit mijn direct leefruimte. En ik heb mijn klerenkast opgeruimd en zomerjurkjes gekocht in de uitverkoop. Nu lijkt het natuurlijk dat ik er overheen ben, maar niets is minder waar. Vandaag lees ik in de krant waarom: aanraking is gezond, gebrek aan aanraking is ongezond. En dat voel ik. De eenzaamheid is afschuwelijk. Maar tegelijkertijd: is een relatie met iemand die er eigenlijk heel anders over denkt dan jij nog de moeite waard? Is het fijn als je met iemand bent waar je niet jezelf kunt zijn prettig? Antwoorden zijn door de open deur te vinden. Maar ik wilde dus dat het waar was, dan had ik minder dan een maand nodig gehad. Ik blijf ook mijmeren over deze man: hij is zo leuk, hij heeft z?ɬ? veel waar ik van hou. En...eerlijk gezegd heb ik net nog oude mails van hem zitten doorlezen en dan denk ik: trut, je hebt het zelf allemaal bedorven. Dat moet ik niet denken, maar ik denk het toch. En dat blijft nog een poosje. Dus misschien hebben we wel de meeste moeite van onszelf te houden (geen zelfverwijt over het mislukken) en om te dragen dat we alleen zijn, dat niemand ons lekker bemint en leuke gezellige dingen doet, die niet stoppen na een afspraakje. Voor mij is dat tegelijkertijd een reden dat ik blij moet zijn: mijn lief zette mij op afspraakjes-niveau. Een priv?ɬ©-analyse. Maar ja, de ratio, je dominante gedachten en dan je gevoel. Mijn advies is dus: volg je gevoel en zie maar hoe de ander reageert. Reageert hij lullig en definitief afwijzend (zoals in mjin geval), zie het als een geschenk. Hij laat dan immers volledig zien je niet te accepteren met JOUW gevoel. En dat is toch wel misschien een ietsiepietsie de bedoeling van een relatie dat je je gevoel kunt uiten en er naar kunt leven, zonder telkens jezelf te moeten managen. Ik bedoel: wat voor leven krijg je dan? Ik hoop ECHT dat ik nu sterk genoeg ben om niets meer te laten horen, want ik worstel dus met hetzelfde gelazer in mijn hart. Ik moet nu sterk genoeg zijn. Mijn boosheid is niet zo sterk dat ik er nog op kan teren. En ik leid mezelf af met afspraken met vriendinnen. Maar ja, ik mis. Ik mis. En die vriendinnen hebben hun vaste relatie, hun familieleven. En dat heb ik allemaal niet, mijn familie is nogal verknipt en mijn kinderen zitten met hun vader heel noordelijk. Dus ik moet het weer eens helemaal uit mezelf halen. Dat valt mij niet mee, met de jaren wordt het zwaarder. Dus ik hoop dat ik sterk genoeg ben, want deze man wil het niet zijn voor mij. En lollig is het ook niet meer. Want hij kan doodleuk analyseren en de bal bij mij neerleggen. En houdt zichzelf buiten schot. Met iemand die zo weinig zelfreflectie toepast moet ik ook niets willen, maar ja, ik BLIJF nog verliefd, diep in mijn hart zit hij. Wens me sterkte! D?ɬ©sir?ɬ©e

Het gaat vandaag gelukkig wel goed. Ik heb gisteravond maar met iemand afgesproken ter afleiding en vanavond zie ik mijn ex weer.
Ik hoop dat dit weekend ook goed gaat, dan heb ik er weer wat meer vertrouwen in. Maar nu maar genieten van het feit dat het weer goed gaat. Lief dat je er naar vraagt!
Hoe is jouw dag vandaag? Ik lees dat je ook geen vragen meer hebt, fijn gevoel is dat! Dat punt heb ik ook gehad, dan valt er toch een bepaalde last van je af en kun je de rest alleen verwerken.