Wat een bewogen aantal weken achter de rug. Op zoek naar mijzelf en werken aan mijzelf. Ik moest daarom echt even hier weg.. weg van alle verdriet. Ik heb natuurlijk ook veel steun ervaren van de lieve mensen hier. Maar ik moest dit wel achter mij laten, nu ik terug ben en sterker in mijn schoenen sta schrijf ik nu weer mijn eerste blog.

Niet iedereen weet het verhaal voordat ik hier wegging dus even een kort opfris momentje..
Mijn ex en ik waren bijna een jaar samen, jawel drie dagen voordat wij officieel een jaar hadden heeft hij het uitgemaakt. De reden in een notendop; hij zat niet lekker in zijn vel, "overspannen" merkte daarbij ook op dat ik veranderde en hij dacht dat ik teveel naar hem veranderde en niet mijzelf meer was. Natuurlijk speelden er achteraf gezien wel meer kleine dingetjes, eentje wil ik nog wel noemen want dat was dat wij elkaar negatief alleen maar aansterkten i.p.v. positief -> dit kwam natuurlijk omdat wij beide in de put zaten. Het rare is als mens zijnde dat je dit negeert en het schijn wilt ophouden, "nee hoor, met ons gaat het helemaal goed!" ja right denk ik nu.

Ik ben blij dat wij als volwassen en met alle respect naar elkaar hebben gezegd dat wij beiden tijd nodig hebben om aan ons zelf te werken. Echter kan je ook alleen een relatie hebben en elkaar steunen als je beide goed in je vel zit. Je kan pas van een ander houden, als je van jezelf houdt.

In een anderhalve maand dat het nu over is tussen ons en dat wij elkaar maar 1 keer hebben gezien en 3 keer hebben gesproken, merk ik dat er nog altijd veel liefde aanwezig is tussen ons. Mensen hebben hier op de forum mij gewaarschuwd om niet al te veel berusten in het feit dat wij elkaar weer zien en dat er liefde is. Maar mijn hart zegt mij zoveel andere dingen, ik weet dat het prima is om hem nog een plaatsje te geven in mijn hart. Ik weet raar genoeg ook dat het andersom ook zo is.

Maar ik ben in afgelopen periode in ieder geval erg hard aan het werk gegaan, heel veel dingen gepland voor mijzelf en genoten van de tijd die ik heb. Ik heb mijn hobby's weer opgepakt, lekker sporten, met vriend(innen) omgaan. Ik heb mijzelf weer aangemeld als reisleider en ga van de zomer lekker Europa/Wereld door. Ik merk dat het prima is om voor jezelf dingen te doen, en dat dit natuurlijk ook prima is binnen een relatie. Wij deden teveel dingen samen, wij wouden elkaar te veel pleasen en daarbij dachten wij dat wij ons zelf maar weg moesten cijferen. Ja lekker achterlijk? Maar soms is afstand nodig om dat soort dingen in te zien. Nu ik ook afstand van hem heb genomen merk ik ook dat hij degelijk de man voor mij is "de ware". Wij zien elkaar over twee week, het aftellen is eindelijk begonnen Maar uhm dit zal eerst "vriendschappelijk" zijn, we willen leuke dingen met elkaar doen en zien wat er weer kan opbloeien "dit wel wetende dat er nog steeds gevoel is bij elkaar". Maar er moet sowieso na alles wat er gebeurd is weer vertrouwen opgebouwd worden, dus dit is wel het beste voor ons.

Hoe het ook zal gaan, ik ben blij en dankbaar dat ik merk dat mijn leven zonder hem ook prima is. Als hij niet meer de vertrouwen heeft om een relatie op te bouwen, dan laten wij elkaar los. Dan echt en gaan wij verder met ons eigen leven, maar wel wetende dat wij dit nu echt kunnen laten rusten.

Is dit een beetje een duidelijk verhaal geworden? Er gaat zoveel in mijn hoofd rond nu,.. natuurlijk soms ook twijfels maar dat is ergens ook typisch vrouwen gevoel he'.

Singlelady29