Zo ik ben weer terug van 5 dagen kamperen in Luxemburg met een vriendin en haar kids. Niet 2 weken curacao zoals ik en mijn ex van plan waren deze zomer, maar toch was dit ook leuk. Heeft me ontzettend goed gedaan om er even helemaal tussenuit te zijn. Die kids zorgden natuurlijk ook voor de nodige afleiding. Eind augustus ga ik nog een weekendje weg en in september wat dagen Barcelona met mijn moeder. Zo kom ik de zomer toch wel door.

Vlak voor vertrek, op dinsdagavond, ging mijn tel. Hij zat diep in mijn tas en kon nog maar net op tijd opnemen. Bleek het mijn ex te zijn, als ik iemand niet verwacht had was hij het wel. Meestal neemt hij niet uit zichzelf contact op als hij zich schaamt. Ik vroeg hem waarom hij belde en hij zei dat hij gewoon wilde weten hoe het met mij ging omdat hij heel de dag aan mij moest denken. Ik liet hem weten dat ik nog veel verdriet had maar dat het wel in stijgende lijn ging met me. Daar was hij blij om. Hij zei dat hij het hem zo ontzettend speet wat hij mij heeft aangedaan en dat hij niet weet wat hem bezielde. Dat hij vreselijk dom is geweest en niet weet wat hem bezield, dat er wat mis met hem is en dat hjij daar aan moet werken. Hij zei dat hij tot de laatste seconde van onze relatie nog serieus was over onze toekomstplannen en dat hij geen toekomstplannen met haar had. Tevens zei hij dat zijn dochtertje en hij mij afschuwelijk missen. Op de achtergrond hgoorde ik ook steeds zijn dsochtertje die van alles tegen me wilde zeggen. Met tranen in mijn ogen stond ik bij de supermarkt.

Ook vertelde hij dat hij de hele dag in het ziekenhuis was geweest voor allerlei onderzoeken omdat hij al weken vreselijk aan het hoesten is en diverse kuurtjes niet hebben geholpen. De huisarts was bang voor een chronische longaandoening. Uiteraard schrok ik daar even van maar kon het ook niet laten om te zeggen; karma is a bitch hahaha ; )
Waarschijnlijk voelde hij zich zuielig die dag zo alleen in het ziekenhuis. Niemand om zijn handje vast te houden en toen mistte hij mij. Hij staat er nu ook helemaal alleen voor met zijn kind en dat zal ook behoorlijk wennen zijn denk ik.

Het telefoontje deed me meer dan ik had verwacht. Ik hoorde oprechte spijt en oprecht gemis. Enerzijds deed dit mij goed; hij blijkt toch een hart te hebben en heeft van me gehouden. Anderzijds heeft het me verwarring gebracht, wat moet ik nou met dit telefoontje? wat moet ik met zijn emoties? En werd ook boos want lul waarom heb je niet eerder bedacht dat je me weleens enorm zou gaan issen als jew zulke domme keuzes maakt? Ook vreemde gevoelens van medelijden en bezorgdheid kwamen om de hoek kijken .

Daarna mijn moeder huilend opgebeld. Mijn moeder vroeg me of ik hem niet nog een kans wilde geven als hij bv in therapie zou gaan. Want mensen verdienen een tweeede kans. Ik denk echter dat ik dat niet kan. Iedere ruzie zou ik hetgeen gebeurd is weer naar boven halen vrees ik. Hoe kan ik iemand die vele maanden een dubbelleven heeft geleid ooit nog vertouwen? Als het nou ging om een keertje vreemdgaan maar dit gaat zoveel verder....
Maar ja anderzijds mis ik ze verschrikkelijk.
Ik heb ook geen idee of mijn ex mij terug zou willen hoor, hier hebben we hwet gelukkig ook niet over gehad en gaan we het voorlopig ook echt niet over hebben. Er ligt hier nog wel een tas vol spullen van zijn dochtertje en hij wil dat binnenkort een keer op komen halen. Ik heb gezegd dat ik wel laat weten wanneer ik daaer aan toe ben en als hij het dringend nodig heeft ik het wel voor zijn deur zet vlask voor hij terugkomt vanm zijn werk.

Ben weer beetje van mijn stuk gebracht dus, maar ben erg blij dat LKuxemburg daar meteen achteraan kwam zodat ik er niet heel de dag mee bezig was. Maar nu sinds gisteraviond weer thuis en alles doet me er hier weer enorm aan herinneren helaas.....