Plots op nieuwjaarsdag deed ik m'n mails open en m'n hart sloeg een tel over, een mailtje van haar, na al die maanden no contact.
Niets speciaal, gewoon haar beste wensen voor 2013 en enkele vragen, hoe gaat het met je, en op je werk en met je ouders.

Natuurlijk was ik er even ondersteboven van, had het eigenlijk niet verwacht, maar tegelijk deed het me ook minder dan ik had gedacht.

Enkele uren lopen nadenken of ik een antwoord zou sturen. Ik vond wel dat ik dat moest doen en wou het ook wel als ik er bij nadacht. Ok, dan een eenvoudig mailtje teruggestuurd, in de aard van, wens je ook het allerbeste, alles gaat goed hier,... Niet te lang, geen details en positief, zodat ik sterk zou overkomen, hoe ik me eigenlijk ook voelde.
Iets later een antwoord terug, in de aard van, bedankt en nog veel success.

Hier had ik het erbij kunnen laten natuurlijk. Maar ik dacht, ik voel me sterk, sterker dan ik had verwacht, mischien is het tijd om stilletjes terug contact op te starten? We zijn tenslotte toch jaren samen geweest en die zes maanden no contact had ik nodig, maar vond het toch raar om zo helemaal geen contact meer te hebben.

Ok, stoute schoenen aangedaan, moed bijeengeraapt en nog een reply gedaan, gevraagd hoe het met haar ouders ging. Een antwoord terug, alles ging goed, enkele details en dan eindigde ze met 'slaap zacht'.

Niets wereldschokkend zou je denken, maar, een denker zoals ik ben, sinds de breuk is ze altijd zeer voorzichtig geweest in haar bewoordingen, zodat ze me zeker geen hoop zou geven enzo. Dit was de eerste keer dat ze terug afsloot in een mailtje zoals we dat altijd deden tijdens de relatie. En daarboven, zei ze helemaal niets over hoe het met haar was, terwijl ik dat wel had gevraagd. Via haar ouders, waarmee ik de week ervoor nog een mailcontact had gehad, wist ik dat ze bij Kerst niet was langsgeweest en dus het blijkbaar nog steeds moeilijk had.

Ok, dacht ik, ik denk er teveel over na en zie dingen die er niet zijn. Even gebabbeld met een vriendin, die de hele historie ook kent en die dacht er net zo over als mij, terwijl zij de eerste zou zijn die me zou zeggen dat ik er niets achter moet zoeken.

Ok, dan nog maar een mailtje gestuurd, "slaap zacht, hoop dat het met jou ook goed gaat". Maw, de deur op een kier gezet in het geval ze de behoefte zou hebben om te babbelen. Had niet verwacht er een antwoord op te krijgen eigenlijk. M'n verstand zei me, kijk, het is nieuwjaar, ze heeft je gewoon een berichtje gestuurd, that's it.
De dag erop idd een kort antwoord, "Het gaat wel goed hoor met mij, bedankt. groetjes"

Had gehoopt op meer, this is it, ok dan is het zo, ze deed de deur terug dicht, lijkt het, zo begreep ik het toch. En eigenlijk, was ik er niet van aangedaan. Het deed me wel wat, had gehoopt op mischien terug wat meer contact, mischien terug een vriendschap opbouwen, maar mischien toch beter van niet. Als je al ziet hoeveel ik zit na te denken over gewoon enkele mailtjes...

Als ik er bij nadenk, denk ik dat ze het toch moeilijk heeft met enkele dingen, en wel wat steun kan gebruiken. Ze had namelijk enkele zware zaken te verwerken uit haar verleden en we konden er goed over babbelen, die steun van me is nu weggevallen, maar denk dat ze de deur terug dicht deed omdat ze waarschijnlijk vreest dat ik dan terug meer zou willen terwijl zij dat wsl niet wil en me dus zo geen valse hoop wil geven. Ofwel voelt ze zich idd gewoon zoals ze zegt, goed en was het gewoon een simpel mailtje.

Maakt niet uit, ik ben al blij dat ik dit heb gekund, dat ik me sterk heb gehouden, dat ik in m'n mails sterk overkwam en dat ik er niet zo fel van was aangedaan dan ik had verwacht. Het voelt als een enorme stap voorruit, een bevestiging dat ik echt aan het loslaten ben en verder sta dan ik dacht. Had ook al enkele dagen een goed gevoel, een gevoel van zelfzekerheid, geloof in de toekomst, een gevoel dat ik er ging komen en op goede weg was. Het gevoel dat ik stilletjesaan terug gelukkig begon te worden...

Er zal nog wel een terugslag komen denk ik, die golven zijn er nog, maar het zal anders zijn. Voor het eerst sinds de breuk heb ik het gevoel dat m'n verstand en gevoel terug op dezelfde lijn zitten, dat ik er wel ga geraken,en daar kan ik dan de volgende keer als ik nog eens down ben kracht uit putten en dat wou ik even delen