Mijn grote liefde waar ik zoveel mee heb meegemaakt en 3,5 jaar mee heb gelopen is nu zwanger geraakt van iemand anders..
Ze dumpte me voor die andere jongen en ze wonen nu een tijdje samen al..maandenlang ben ik daardoor depressief geweest, maar toch hoopte ik stiekem dat het wel weer goed zou komen tussen ons..

Ik heb bewust heeel lang mijn gevoelens tegen gesproken en nooit wat van me laten horen zodat ze me misschien ging missen en dat leek ook even zo moet ik zeggen enw as er stille hoop..

Ze is binnenkort uitgerekent..ik keek zojuist op haar FB pagina en daar stond mijn grote liefde met een grote smile op haar gezicht en een hele dikke buik, ze kon zogenaamd niet wachten tot ze gaat bevallen..
Weet ik veel hoeveel mensen er op reageerden en het zo leuk vonden voor dr..

Vroeger was ik altijd de spontaanste en leukste gast die er was, maar er is gewon totaal niks meer van me over..helemaal gebroken..en dat ben ik al heel erg lang..depressie na deressie..door de stress ontslagen op het werk waar er gepresteerd moet worden maar ik ben er gewoon nooit bij..

Ik durf het eigenlijk niet te zeggen, maar misschien is het beter om gewoon uit het leven te stappen..geen stress, geen zorgen, geen depressies of angsten maar eeuwige rust waar ik al zolang naar verlang..o nee dat mag niet he, want dat is egoistisch, want kijk is wie ik allemaal achterlaat dan..oke..ik blijf wel op deze kloteplaneet mezelf pijningen en iedere dag een masker opzetten..

Kop omhoog en weer doorgaan? Dat heb ik al te vaak gedaan en ik ben gewoon op..life sucks