... ten einde raad... niemand van mijn vrienden die me nog begrijpt, dan maar eens online mijn verhaal van me afschrijven in de hoop dat iemand zich hierin herkent, maar bovenal om het even kwijt te kunnen!

Mijn verhaal begint ruim een jaar geleden. Ik ontmoette "de man van mijn leven", het was meteen raak... in vuur en vlam, dit was hem!! Wow, dat ik dat gevoel weer kon ervaren! We hadden een toptijd met elkaar. Maar ik voelde op een gegeven moment ook een afstand... we hadden maar 2x sex gehad, dat vond ik prima, want wilde ook weer niet te snel van stapel lopen. Hij ging voor een maand op reis... ik hoorde niks meer van hem en na zijn reis vertelde hij me dat hij twijfelde, niet aan mij, maar dat hij vooral met zichzelf in de knoop zat over wat hij wilde met zijn leven... laat ik het een 30'ers dilemma noemen. Ik vond hem nog steeds geweldig en we hadden een sterke klik met elkaar. We zagen elkaar regelmatig, maar hij ondernam verder geen actie. Ik had geduld want voelde diep van binnen dat hij het voor mij was! Tot nu toe, een moeizame start, maar ik had geloof!!

Toen kwam ik er na een tijd door puur toeval achter dat hij al een vriendin had!! Mijn wereld stortte in... wilde het eerst niet geloven... maar de puzzelstukjes vielen wel meteen in elkaar! Ik had daarvoor enorm veel twijfels aan mezelf, dacht dat er iets mis met mij was... als hij bij me bleef slapen bijvoorbeeld, dan raakte hij me bijvoorbeeld met geen vinger aan! Deze wetenschap verklaarde wel een hoop. Ik heb er toen voor gekozen om hem er niet mee te confronteren. Ik kwam er later ook achter dat de moeder van zijn vriendin ernstig ziek was... tja, dan is het ook wel begrijpelijk om het niet uit te maken, ze zou immers haar moeder kunnen verliezen. Enfin, de tijd tikte door... ik had de grootste lol met hem en verstopte bij mezelf het negatieve gevoel dat hij ook mij in de maling nam. Zijn verhaal klopte altijd, echt altijd. Ik ging natuurlijk zelf "prikken", wist de juiste vragen te stellen. Maar nee, hij was sterk in zijn verhaal en er kwam geen woord uit en ik kon hem nergens op betrappen. Je zal denken waarom ik hem er niet mee heb geconfronteerd? Dat wilde ik ook wel, maar vond het belangrijk dat hij met het verhaal zou komen. Ik wilde dat hij voor mij zou gaan kiezen, zonder hem onder druk te zetten.

Ik heb dit een tijd volgehouden en was er op een gegeven moment klaar mee. Ik ging nu zelf op reis en wilde tijdens mijn reis afstand gaan nemen. Mijn band met hem was te sterk en te verslavend. Ver weg van hier had ik de hoop om hem te vergeten. Dit lukt niet, want tijdens mijn reis nam hij constant contact met mij op. Hij verklaarde dat hij er in mijn afwezigheid was achtergekomen dat ik meer voor hem betekende dan hij dacht... hij was ineens "all over me", dit voelde heerlijk en bij thuiskomst was mijn band met hem sterker dan ooit.... Hij voelt mij aan en ik hem, we kunnen uren praten en ik word altijd blij als ik bij hem ben. Hij heeft ook gezegd dat hij meer voor me voelt en dat er "ook iets is waardoor hij nog niet verder kan". Hij heeft me beloofd het te gaan vertellen, maar kan nog niet zeggen wanneer, zal ook wel met die ziekte van de moeder van zijn vriendin te maken hebben. En voor de nog oplettende lezer... nee officieel weet ik nog steeds niet dat hij een vriendin heeft!

Nu ben ik alweer 2 maanden verder.. ik had nieuwe hoop gekregen, het voelde goed. Hij heeft alleen nog steeds geen actie ondernomen. Ik weet dat het nog steeds aan is met zijn vriendin, hij heeft leuke weekenden met haar en doordeweeks (ze wonen niet samen) gaat hij met mij om. We slapen niet bij elkaar en we houden "fysiek" afstand, maar mentaal hebben we een enorme klik en hebben we eigenlijk een soort platonische relatie. Hij houdt ongetwijfeld van haar, maar hij heeft ook gevoelens voor mij. Ik weet dat hij erover nadenkt en we zien elkaar veel. Maar ik ben nu ten einde raad... Ik heb echt een rottijd... ik kan aan 1 stuk door huilen, eet nauwelijks.. pffff... het is zwaar. Ik heb hem dit ook verteld. Hij begrijpt ook dat het zwaar voor mij is. Ik heb hem dit vorige week verteld, dus weet nog niet hoe hij erop gaat reageren. Hem ermee confronteren dat ik het weet?... ik wil zo graag dat hij zelf met het verhaal komt, het is niet goed dat ik dat nu ga forceren, want dat gaat er niet voor zorgen dat hij actie onderneemt en ik geloof er heilig in dat hij het uiteindelijk wel gaat vertellen. En afstand nemen?... pfff te moeilijk, rationeel weet ik dat het verstandig zou kunnen zijn. En hij zal mij ook die ruimte geven... dat heeft hij al aangegeven, hij weet dat hij het mij moeilijk maakt en hij zegt ook dat als ik hem niet meer wil zien of spreken hij het jammer zou vinden, maar hij het ook zou begrijpen.

Kortom... een complex en lang verhaal. Bij mijn vrienden kan ik er niet meer mee terecht, ze maken me belachelijk en vinden dat ik geen zelfrespect meer heb... fijne vrienden, ook dat maakt mij trouwens verdrietig. Ik ben het nu weer even kwijt en denk verder over wat ik moet doen. Ik weet dat hij het voor mij is, ik wil voor hem vechten. Geloof er ook in dat de tijd die ik nu met hem doorbrengt onze band ook sterker maakt. Klinkt misschien allemaal erg ondoordacht... maar ik geloof erin. Maar tegelijkertijd ga ik kapot en breekt mijn hart elke keer weer een beetje meer...