Ik heb vandaag net ontdekt hoe ik mij voel: teleurgesteld.
Teleurgesteld omdat hij het -ondanks alles- niet meer kon opbrengen om er voor te gaan.
Teleurgesteld omdat hij het zo vlug opgaf nu.
Teleurgesteld omdat hij mij laat zien dat ik niet op hem kon vertrouwen/ bouwen.
Teleurgesteld. Punt.

Ik ben niet boos, niet geërgerd, niet haatdragend... Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat zijn liefde weggegaan is. Dat hij het niet meer ziet zitten en dat hij op is. Ik neem het hem ook niet echt kwalijk... maar toch blijft die teleurstelling. Ik had meer verwacht, beter verwacht. Ondanks alles... hij was de persoon waarvan ik dacht 'ok dan, dit moet lukken'. Maar eerlijk is eerlijk: ik wist van in het begin (toen ik hem de 2e kans gaf) dat hij het niet zou volhouden. Hij loopt te graag weg van zijn problemen, zegt te weinig... kropt alles op.

Maar die teleurstelling blijft.
Ik moet hem niet meer terug. Wat zou ik er mee zijn? Na zoveel maand is hij het terug beu, kan hij niet meer, ziet hij het niet meer zitten et voila. Terug in dezelfde situatie. Alhoewel het nu anders is, er is geen mogelijkheid meer dat het goedkomt. Hij ziet mij niet meer graag.

Pech voor hem. Ik verdien beter - sterker - standvastiger.