En nu is het dan echt een maand uit, zomaar ineens. De tijd tikt wel door, en het gaat best redelijk met me, op huilbuien en boze momenten na. Af en toe ga ik de fout in en kijk oude foto's, of foto's van de vereniging waar hij bij zit. Ik weet dat ik dat soort dingen niet moet doen maar soms kan ik het niet laten. Verder hebben we sporadisch contact via mail of sms, maar heel oppervlakkig. Alleen heb ik hem vorige week gesmst omdat ik een nieuwe baan heb, en vond dat hij dat toch moest weten. Toen volgde er heel wat heen en weer gesms, en heeft hij me uiteindelijk gebeld, een half uur lang. Op zich was dat heel prettig, het was fijn om bij te praten en te horen hoe het met hem gaat. Alleen kwam daar tussendoor toch weer de volgende opmerking: 'ja ik weet eigenlijk soms nog niet zeker of ik wel de juiste beslissing heb genomen'. En dat vind ik zo gemeen van hem, hij weet dat ik beinvloedbaar ben door dat soort uitspraken en dat hij dat gewoon niet moet zeggen. Hij is zo'n vreselijke twijfelaar. Maar nu is het gewoon te laat voor dit soort opmerkingen. Ik hou voet bij stuk, laat hem niet terugkomen in mijn leven,hoe erg ik hem ook mis. Toen hij dit had gezegd reageerde ik ook een beetje lacherig, zo van 'geloof me, ik weet dat dit de juiste beslissing was'. Maar het is zo moeilijk over die relatie heen te komen... droom bijna elke nacht over hem en als ik op stap ben geweest en wat heb gedronken dan is het zo moeilijk geen zielige smsjes te sturen... wanneer houdt dat ooit op??