Ik heb vanwege mijn verleden mijn eigen gevoeligheid als iemand over mij zegt dat ik in de slachtofferrol zit, en ik hoop dat ik met mijn post duidelijk heb gemaakt waarom dat zo is. Ik heb ook gemerkt dat Diep niet helemaal de tijd heeft genomen om mijn belevening te begrijpen/accepteren, en daarom reageerde ik ook fel. Ik ben er zelf niet helemaal klaar mee, met dat stuk, en daar werk ik elke dag aan. Daarbij heb ik Diep een half uur geleden een PM gestuurd met text, uitleg, en alsnog een bedankje omdat ze toch ondanks alles goede bedoelingen had.

Waarom vind je het belangrijk hoe ik op Diep reageerde? Het is toch iets tussen mij en Diep? Wij zijn geen verlengstuk van jou. Diep is ook geen verlengstuk van mij, maar ik hoop dat ik, door op mijn strepen te staan, aan haar duidelijk heb gemaakt waar mijn grenzen zitten, en hoe ik behandeld wil worden.

Ik zie de ontwikkeling als mens zo. Als je geboren wordt, besef je niet dat anderen bestaan, je beseft niet eens dat je zelf bestaat omdat de wereld op je afkomt als 1 grote brij. Zelfs je lichaam doet niet wat je wil, je poept en plast zonder daar controle over te hebben, je armen en been bewegen willekeurig. Later ga je als opgroeiende baby merken dat er andere 'entiteiten' door jouw belevingswereld heen lopen, en tegelijkertijd merk je dat je steeds meer controle krijgt over je lichaam. Dan leer je steeds meer dat jouw lichaam van jou is, helemaal van jou, sterker nog: je BENT je lichaam. De eerste belangrijke andere in je leven, dat is je moeder. Als je keihard gaat janken als baby als je honger hebt, dan merk je dat je moeder je eten of drinken geeft. Als je keihard gaat janken omdat je het gevoel hebt dat een verlengstuk van jezelf, waar je zo afhankelijk van bent (je moeder), niet meer in je belevingswereld is, dan kan je moeder eraan komen om je te troosten of niet. Je moeder had toen je baby was vast haar mindere momenten, maar als het goed is kwam ze je bijna altijd te hulp schieten zoals bijna elke moeder doet. Dat is omdat je als baby echt niet ontwikkeld genoeg bent om voor jezelf te zorgen. Hoe dan ook, naarmate je ouder wordt en steeds meer verschillende mensen in je belevingswereld rondlopen, dan ga je steeds meer ervaren, door schade en schande, vooral als een ander iets wil wat jij niet wil, dat de ander echt iemand is die losstaat van jezelf.

Juist als iemand heel dichtbij je komt, bij intimiteit, dan kan het erg verwarrend zijn wanneer de ander ineens iets doet wat jij niet wilt. Hoe kan dat nou? We waren toch zo verbonden met elkaar? Waarom wil die ander niet wat ik wil? Je kunt het natuurlijk ook omdraaien, Josefien: waarom wil JIJ niet aan je ex geven wat ZIJ nodig heeft, namelijk: ruimte? Jullie zijn toch zo met elkaar verbonden?

Ik heb verschillende zogenaamde 'Tips om je ex terug te krijgen' gelezen, en ALTIJD zit er dit in: zorg er eerst voor dat jij helemaal happy bent, dan word je onweerstaanbaar voor de ander. Volgens mij komt die tip steeds weer terug omdat die verwarring over elkaars grenzen is overwonnen doordat JIJ hebt geleerd om aan jezelf de liefde te geven die JIJ nodig hebt. En zodra JIJ jezelf liefde kan geven, dan is liefde met een ander voor jou een kwestie van liefde geven en ontvangen, en niet alleen maar liefde en verbondenheid ervaren zoals alleen jij dat wil (zonder dat je ruimte maakt voor hoe de ander verbondenheid ervaart).

Jelle.