na terug een sms gestuurd, van de week daar geweest, 1 dag 11 sms'en, met de dochter op stap geweest, leuke middag.
Haar wel verteld dat indien ze geen relatie wil dit moet zeggen, ik laat haar niet vallen maar wil dan een beetje afstand om te kunnen verwerken, ze wil er niet over praten.
's anderendaags ineens weer taal nog teken natuurlijk. 's avonds gevraagd of ik ze mocht bellen, no problem, doe het ook.
Krijg dan te horen dat ik de druk van de ketel moet halen, omgaan met haar als vrienden, hoe minder druk, hoe meer vriendin ik zal hebben, en dan haar woorden "wat de toekomst dan brengt voor ons zullen we wel zien".
Afgesproken dat alle contact van haar moet komen, dat ik er ben, zodat ik zeker geen druk kan zetten.
Voor onze week rust, door mij aangebracht, hoorden wij mekaar verschillende keren per dag, verschillende sms'en, afspreken, terrasje, broodje gaan eten, bij haar komen eten en de kinderen,...
Nu al 2 dagen niets meer,
Had ik die sms na een week maar niet gestuurd.........
Ik kan allen maar afwachten nu, en dat doet pijn, wordt onrustig thuis, buiten, terras, overal,....
Tips om geen sms meer te sturen altijd welkom hoor
Lastig allemaal
@brokenone: the problem is choice
*Torn altijd in voor een catchy aanhef. * :
Persoonlijk denk ik dat tips je pas gaan helpen als jij voor jezelf duidelijk hebt of jij dit wel of niet kan/wil.
Je ex is vrij duidelijk, zij wil voorlopig geen relatie. Druk bezig invulling aan haar eigen leven te geven,.....zonder jou. Alleenstaande moeder, 3 kinderen full-time inwonend, een baan en bezig met een nieuwe woonruimte was het toch ? Respect voor die omstandigheden alleen al !!!. Daarnaast zal ook zij haar gevoel en emoties, van hoe het uiteindelijk tussen jullie is verlopen, op een plek moeten zetten. Dus lijkt zij emotioneel al genoeg om handen te hebben. Waarmee zij niet zegt dat zij niet meer van je houdt/om je geeft. Of dat wat er tussen jullie is geweest al tot het verleden behoort, of geen betekenis meer heeft. Zij wil ruimte voor zichzelf, met behoud van contact met jouw. Op een manier die voor haar ongedwongen en behapbaar is. Het gewoon leuk hebben. Wat heb je meer nodig dan deze woorden:
Krijg dan te horen dat ik de druk van de ketel moet halen, omgaan met haar als vrienden, hoe minder druk, hoe meer vriendin ik zal hebben, en dan haar woorden "wat de toekomst dan brengt voor ons zullen we wel zien".
De vraag is of jij dit wel allemaal aan kan Het lijkt over over te komen van niet. Jij lijkt de zekerheid te willen hebben dat er weer een relatie zal komen. Wat er nu gebeurd is dat jij in een pad-stelling lijkt te komen staan met jezelf. Aan de ene kant heb je het moeilijk met hoe het nu gaat. Je bent de controle kwijt en hebt angst dat je haar kwijt zal raken. Maar bent vanuit je "houden van" en "liefde" over je eigen grenzen aan het gaan. Of je gaat hierin mee en ziet wat er van komt, of je stapt eruit. Beiden keuzes doen altijd pijn.
En aan beide keuzes zit een valkuil.
Als je hierin meegaat lijkt het mij verstandig om dat te doen vanuit het vertrekpunt dat jij er met je hart achter staat. En niet omdat jij je aanpast aan haar uit angst voor verlies. Maar dat jij dit zelf ook als de beste weg ziet en voelt. Zonder verwachtingen en zonder haar te willen "claimen". Met het risico dat je elkaar "kwijt raakt". De keuze voor loslaten hoort uit je hart te komen, en niet vanuit je ego. Loslaten omdat je eerlijk naar jezelf bent door aan te geven dat jouw huidige behoefte anders is dan die van haar. En dat het voor jezelf,en voor haar beter is het los te laten omdat jullie beiden hierin last zouden kunnen hebben van elkaar.
*"Choice, the problem is choice". Neo, Matrix Reloaded.
Als ik nog even kijk naar je wens voor een relatie met haar vraag ik mij af hoe reëel dat is op korte termijn, of zelfs in de toekomst. Er is al een geschiedenis geweest waarin er een intensief samen zijn is geweest. Samenwonen als een samengesteld-gezin wat uiteindelijk niet heeft gewerkt, en op alle betrokken partijen een wissel heeft getrokken. Op jou, op haar, op de kinderen, familie, verhuizingen, etc,etc.
Bak met onrust die zij mogelijk voor zichzelf, en haar kinderen voorlopig even meer wil. Als dat een van de redenen zou zijn valt daarin alleen maar voor haar te spreken als moeder. Er is ook de geschiedenis met je eigen dochter, jij en je (ex-)vriendin. In een mogelijk samenwonen zal daarin door alle partijen in geïnvesteerd moet worden om weer samen met elkaar vredig door een deur te kunnen. Vraag is of je vriendin dat wel ziet zitten.
Jij bent,las ik eerder en even heel naar, daarvoor instaat een relatie met je vriendin de voorkeur boven je eigen dochter. Dat jij bereid bent wel die keuze te maken zou jezelf tot nadenken kunnen zetten over hoe afhankelijk/ behoeftig jij jezelf opstelt richting het hebben van een relatie (met haar).Een beetje moeder met hart voor kinderen zou dat nooit willen van haar partner. Zou zij haar eigen kinderen op willen geven voor jou, ook al zouden zij in de "krengetjesfase" zitten ? Als zij dat van jou zou verwachten, zou dat jou tot nadenken horen te zetten over haar.
Alles lijkt zich nu voor jou te centreren rond haar. Is die hunkering naar haar een aanvulling of invulling voor jou in je leven ? Je leven lijkt nu letterlijk stil te vallen zonder haar. In een wachthouding van hoe het verder zal gaan. En daarbij je eigen autonomie aan het weggeven.
Je zal uiteindelijk hierin een keuze moeten (gruwel zelf van het woord) maken. En aan iedere keuze zitten consequenties die je van te voren niet kan overzien. Geen keuze op basis van passieve hoop is ook een keuze, en ook daar zitten consequenties aan.
*torn heeft het idee dat hij hier en daar in herhaling valt. En gaat een beetje op de Wijze Waterman ruimte maken lijn zitten met deze reactie.
@ Torn
bedankt voor je uitgebreide reactie. Het doet deugd even te kunnen lezen wat ik eigenlijk al weet maar niet onder ogen kan/wil zien.
Het beste dat ik nu kan doen is haar die ruimte geven, heb haar ook gezegd dat alle contact van haar moet komen, dat ik niet meer bel of sms, tenzij het belangrijke zaken zijn (zij woont nog in gezamelijk huurhuis) die nog moeten opgelost worden.
Ik loop hier inderdaad het risico dat ze van mij gaat vervreemden en verder gaat met haar leven zonder mij, maar in die tijd krijg ik hopelijk ook wat rust om mijn ldvd te verwerken.
Wat de kinderen betreft, haar kinderen hebben haar al gesmeekt, zelfs tot tranen toe (16 jaar) om mij terug te nemen, daar ik toch de beste was die er geweest is. Dit doet deugd, maar de keuze is aan de mama.
Wat mijn dochter betreft, kan ik niet anders dan mijn co-ouderschap laten varen, om de 2 weken een weekeinde en tijdens die weekeinde werken aan haar opvoeding. Dit komt op aanraden van professionelen mensen, ben hulp gaan vragen.
En misschien als ze ziet dat ik aan alles aan het werken ben, mijn dochter, onze relatie, mezelf,... en ziet dat het de goede richting opgaat komen we misschien terug samen, met in het achterhoofd houden dat het ook nooit meer "ons" kan zijn.
Belangrijk is dat ik haar alle tools geven om een ongedwongen contact te houden op haar termijn, beetje contact is beter dan totaal uit mekaars gezichtsveld.
Nogmaals bedankt voor je reactie.