Wij hebben 2 jaar samen gewoond. Ik, zijn dochter en hij. Samen hebben wij een nieuwe woning uitgezocht, vlak bij het bos. MIjn familie heeft gehopen om de woning op te knappen. Ik heb zo veel tijd, geld en liefde in dit huis, de tuin, hem en zijn dochter gestopt. Mijn droom was werkelijkheid geworden, terwijl ik eigenlijk wel wist, dat dit slechts een droom kon zijn. maar ik was zooo gelukkig.

Precies een jaar geleden heeft hij het ineens uitgemaakt. van het ene moment op het andere. zonder reden. Relatietherapie volgde...alles was volgens hem mijn schuld. Wat ik precies verkeerd deed zei hij niet. Hij wilde naar parenclubs, ik niet. Hij wilde aan de ene kant vrij zijn, en aan de andere kant wilde hij een gezin.

In mei had ik eindelijk de kracht om te gaan. Ik realiseerde mij dat ik altijd 100 stappen terug ging. Ik was of verdrietig of tevreden. Er moet meer in het leven zijn, dacht ik, toen een vriend van mij naar zijn grote liefde aan de andere kant van de wereld vertrok. De dag dat ik het uitmaakte was de hele woning een puinhoop: wc vies (terwijl zijn kind net op de wc leerde plassen) en overal lagen stanleymesjes op de grond (werk voor zijn studie). Ik zei tegen hem dat ik van hem baalde - in plaats met mij te praten vertrok hij naar zijn beste vriendin. De druppel. Dat ben ik niet waard. Ik wil weer echt gelukkig zijn. Ik was altijd bang dat hij vreemd zou gaan: de manier hoe hij naar andere vrouwen keek, en als ie dronken was versierde hij andere vrouwen terwijl ik erbij was. Hij had niet eens in de gaten waar hij mee bezig was. Dat ben ik niet waard. Dezelfde dag moest ik mijn sleutel afgeven. Hij vechtte niet eens voor mij. Hij zei alleen: ok.
Een maand later had ie voor het eerst een ander en hij probeerde vriendinnen van mij te versieren (door bij hun in bed te gaan liggen). In december kwamen we bijna weer bijelkaar... tot dat ik hem 2 dagen later met iemand anders in ons bed betrapte. in de kamer waarvan ik het plafond heb geschildert, onder het dekbed wat wij samen hebben gekocht. Ik zie dat beeld nog goed voor mij. Die dag wist ik dat hij mij bedroog. Ik weet niet waarom.. maar ik voelde het.. ik rook het... Ik wist het eigenljk al op het moment dat hij weer met mij samen wilde zijn, dat hij mij zou bedriegen. Ik zei toen tegen hem: bedrieg mij niet - ik ga niet om jou vechten met een ander. Maar hij zei dat hij niemand anders had. Ik wist niet dat hij zo goed kon liegen.
Hoe vaak heeft hij tegen mij gelogen, in de 2 jaar dat wij samen waren? Waarom heeft hij mij al de mooie herinneringen die ik aan ons had afgepakt? Als ik aan onze mooie tijd denk, komt meteen weer dat beeld van hem en haar in ons bed voor mijn netvlies.

Het doet nog steeds zo pijn. De pijn schijnt maar niet op te houden. De dromen over hem. Ik mis hem en tegelijkertijd wil ik dat hij niet meer bestaat.
Wanneer houdt dit op? Wanneer heb ik geen verdriet meer? Dit duurt al te lang...

Dan leer ik weer een nieuwe, leuke man kennen, en meteen wordt ik bang. Ik durf mijn hart niet meer open te stellen. Ik kan zoiets niet nog een keer aan. Ik wil niet nog een keer mijn gezin kwijt raken.