Peter kende ik van vroeger, als klein jongetje zong hij in het kinderkoor van de kerk. Zijn zus en ik zaten in dezelfde klas. Ik ging studeren trouwde en kreeg 2 kinderen. Pas jaren er na heb ik Peter opnieuw leren kennen, hij was nu volwassen. Ik herkende hem eerst niet tot hij vertelde wie hij was. We zagen elkaar regelmatig en we stonden vaak te praten in de stad.

Ik werk als uitvaartbegeleidster, nu al 11 jaar, ik werk met mijn hart, ik help waar ik kan en luister en neem de tijd.
Een half jaar geleden werd ik toevertrouwd aan het gezin ''Jongsma'' ik schrok toen ik het adres zag. De broer van Peter was betrokken bij een ongeval en is vrijwel meteen overleden. Jonge mensen hebben mijn voorkeur maar heel wat meer heftig dan iemand van 80. Maar ik hou zeg maar niet van dat stijve gedoe. Wel, ik belde aan en moeder deed de deur open, ze zag me aan en zei '' Jij bent toch Saskia?'' ik antwoorde volmondig ja! een glimlach om haar mond zei me dat het goed was. Er was meteen een klik, met de hele familie. Rick was nog niet thuis, dat was wat slordig geregeld door het ziekenhuis, hij zou in de loop van de morgen komen maar het duurde wel heel erg lang. Ik belde en na een half uur was Rick dan eindelijk thuis. Peter kwam ook naar huis en was ook verrast mij te zien. Maar door de dood van hun zoon/broer werd er nauwlijks over mij gesproken. We hebben een plekje gemaakt voor Rick in de garage, terwijl ze bij hem waren nam ik de papieren door en nam bloemen en bezoek aan. Ik maakte koffie, en deed de afwas, iets wat ik eigelijk nooit deed bij een eerste keer.

We bespraken de uitvaart, hielp met uitzoeken van gedichten en muziek. Rick hield van een bepaald nummer, zijn zus heeft de hele stad afgezocht naar dat nummer, in zijn eigen collectie cd's was het ook niet te vinden. We zochten op internet, ik beloofde de cd thuis te branden maar dat lukte niet. Ik vond een adres maar dat was wel 30 kilometer rijden, ik belde met de vader. We besloten dat ik de volgende dag met Peter de cd te halen. De volgende morgen heb ik nog geholpen met de kaarten te vouwen, na de koffie vertrokken we richting Assen om de cd te halen. Onderweg sprak Peter veel over Nick. Ik luisterde aandachtig....
Op de terugweg wilde hij graag de cd beluisteren, Ik besloot van de snelweg af te gaan, ik zette de wagen aan de kant en zette de cd aan, zo hebben we minuten lang stil gestaan, we zwegen, tot het nummer 9! Ik zag zijn tranen komen, ik legde een hand op zijn schouder, de tranen liet hij vrij, ik nam hem in mijn armen om hem troost te bieden.
Ik aaide door zijn haren, en hield hem vast. Ik voelde me warm worden, en niet alleen door zijn tranen...

Het werd een heftige week, ik had het idee dat ik volledig door het gezin werd opgenomen. Ik nam veel werk uit handen zodat ze alle gelegenheid hadden om afscheid te nemen. De dag van de begrafenis was aangebroken, ik was er al vroeg. Peter had zich keurig in pak gehezen, en rook heerlijk, steeds meer hadden we oogcontact. Ik liep voor de wagen uit om de stoet te leiden naar de kerk. Onderweg bedacht ik dat ik wel eens verliefd op Peter kon zijn, maar dat kon niet en mocht niet, hij was nb 29, ik 41!, ik besloot het van mij af te zetten, na de uitvaart was het over. Het ergste wat ik in deze dagen heb moeten doen is dat ik het teken moest geven om de kist te laten zakken, Peter huilde verscheurend, ook zijn moeder, zus en vader, zijn zusje zong als toegift '' you raise me up'' Ik kreeg rillingen om me heen, zo mooi, ik kon mijn tranen niet bedwingen, Ik zag dat Peter iet wat verbaasd stond te kijken, ik gaf hem een knipoog en hij gaf een snel lachje. Ook zijn vader knikte me toe.
Na mijn slotwoord en dank aan de aanwezigen verlieten we de begraafplaats om naar de zaal terug te gaan. Ik heb veel mensen gesproken maar Peter en ik hadden steeds oogcontact.

Thuis probeerde ik het van me af te zetten, de volgende dag sprak ik er met een collega over. Ze zei dat het je kan over komen maar proffecioneel moet blijven, het de tijd te geven om er over na te denken. De dagen erna miste ik zijn contact. Op een dag stond de bloemist voor de deur met een mega bos bloemen, als dank voor alle steun en hulp. Ik kon niet anders dan de auto te pakken en naar hun huis te rijden om hen om op mijn beurt weer te bedanken. Peter was ook thuis en moest naar zijn werk, voor het eerst weer tijdens het overlijden van Nick. Ik bood hem aan hem te brengen. Hij vroeg me onderweg te stoppen. hij gaf me een armbandje, het hele gezin had er 1, forever Nick, always in our heart. Ik nam hem in mijn armen en bedankte hem, ik voelde de warmte van zijn tranen door mijn shirt heen. Met mijn vingers droogde ik zijn tranen en gaf hem een kus op zijn wang, hij rook heerlijk en ik wilde zijn mond kussen, hij mij ook, even keken we elkaar diep aan, ik gaf hem de kus en zei snel, zullen we weer? beiden voelend teleurgesteld zette ik hem af bij zijn werk, weer een kus na het afscheid. Ik reed naar huis, met tranen in mijn ogen. Ik was verliefd....

Nu 3 maanden verder weet ik nog steeds niet wat ik moet, ik kom nog geregeld over de vloer. Soms is Peter thuis. Zelfs zijn ouders lijken me de ideale schoondochter voor hun zoon. Of het zover komt? Ik weet het niet, ik wil wel maar Peter? We hebben niet gesproken over de liefde, het leeftijds verschil is wel heel groot. Maar ik weet eigelijk wel zeker dat Peter het zelfde voeld................

Wat moet ik?