Ik weet niet of ik heel stom ben geweest.
het is nu drie weken geleden dat we het uit hebben gemaakt. Vorige week hadden we een heel goed gesprek gehad en ik dacht dat ik er klaar mee was... het was een heel emotioneel gesprek en we hadden ook samen besloten dat het beter was voor ons tweeën dat we "ons" geen tweede kans zou geven, hoewel we allebei ontzettend twijfelde over onze gevoelens... hij zei wel dat hij mij nog wel vaker zou willen zien als vrienden, maar ik wist het toen nog niet, heb het ook zo tegen hem gezegd...
Maar er was wel een hele sterke en duidelijke spanning aanwezig die middag,een lichamelijke aantrekkingskracht die we nog voor elkaar hebben, maar we waren allebei zo verstandig geweest dat we dat niet toelieten, toen...
ik miste hem zo erg afgelopen week, dat ik in een aangeschoten bui vrijdag bij hem aangebeld heb. Hij liet me binnen en we hebben gevreeën...
ik dacht dat het me niets meer deed, maar ik voel me wel weer verdrietig, niet zoals de dag dat het uitging, maar wel verdrietig...
ik heb geen spijt dat ik naar hem toe ben gegaan, maar was het nou slim om te doen, ik geloof het niet..
het maakt het allemaal wel weer lastiger
zucht....