Het is tijd voor een nieuwe blog. Wat is het een gekke week geweest. Na ons telefoon gesprek van maandag, heb ik me dinsdag heel verdrietig gevoeld. De verwijten hebben we heel veel pijn gedaan.

Die avond had ik echter een goed gesprek met een vriendin en leek ik voor mezelf een beetje antwoorden te vinden op de ‘waarom’ vragen. Toen ik wegreed zag ik dat hij gebeld had. Hij had me daarna een berichtje gestuurd. Er was een aangetekend pakketje voor me bezorgd. Ik belde hem op en dacht dat dat mijn nieuwe telefoon zou kunnen zijn (die had ik besteld op mijn nieuwe adres, maar goed). We hingen even aan de lijn, tien minuutjes. Het gesprek was weer als vanouds. We maakten grapjes tegen elkaar. Het voelde toen heel goed, fijn. De dag erna miste ik hem juist, doordat dat gesprek zo was als het was. Hij had gezegd dat hij weinig thuis zou zijn, dus dat hij het pakketje waarschijnlijk zaterdag pas zou kunnen afgeven. De dag erna belde hij op. Hij was toch in de buurt, of ik thuis was zodat hij het pakketje kon afgeven. Ik was op dat moment niet thuis en zei dat het in het weekend wel zou komen.

En waar ik een paar dagen verdriet heb gehad om het afscheid nemen van hem, ben ik nu weer in de war. Het probleem was dat hij mij nooit heeft kunnen vertrouwen. Zich nooit veilig bij mij heeft kunnen voelen. Wat nou als hij inziet dat dat wel kan? Dat we dan, apart wonend, voorzichtig iets nieuws kunnen opbouwen? Hoe kan hij inzien dat hij me wel kan vertrouwen? Het hoeft niet nu, maar over een tijdje. Hoe kan ik laten zien dat hij bij mij veilig is?

Ik wil hem toch weer graag een mail sturen. Ik heb er een geschreven (maar een beetje aangepast voor m’n blog, omdat er toch veel dingen in staan over die we meegemaakt hebben die alleen hij zal herkennen). Heb zijn naam ook even vervangen door ‘ex’.

Lieve ex,
Het spijt me van de fouten die ik heb gemaakt. Ik heb heel veel spijt en schaam me voor mijn gedrag van de afgelopen maanden. Het spijt me, ik begrijp dat je daar boos over bent. Het spijt me zo..
Ik ben je dankbaar voor de mooie tijd die ik met jou heb mogen doorbrengen. Want wat heb ik van jou genoten. Van die lieve, zorgzame, spontane, gekke ex. Van de ex die (en dan een aantal zinnen over wat we samen hebben gedaan).

Maar ook de ex die af en toe niet meer wist hoe het moest. Die lieve, breekbare, tedere ex. De ex die ploeterde en vocht, maar zich maar niet gelukkig voelde. Het spijt me dat ik je niet gelukkig heb kunnen maken. Want je verdient het om gelukkig te zijn. Je bent zo’n prachtige man. Zo lief, oprecht. En ik ben je zo ontzettend dankbaar voor de tijd die ik met jou heb mogen doorbrengen. Ik gun je het echt het allerbeste.
Vergeet nooit dat een vrouw dankbaar en trots moet zijn om aan jouw zijde te mogen lopen. Dat ze in haar handen mag klappen met iemand zoals jij. Je bent de mooiste, liefste, meest oprechte man die ik ooit heb leren kennen. En ik ben zo dankbaar voor de jaren dat jij bij mij hebt willen zijn. Pas goed op jezelf lieve ex.

Ik weet dat ik hem niet kan overtuigen dat hij bij mij veilig is. Dat hij bij goed is zoals hij is. Maar is er iets dat ik kan doen om dat te verbeteren? Is het slim om zo’n mail te sturen? Of zal hij het zien als stalken? Is het misschien beter om hier een paar weken mee te wachten? Zal het hem alleen maar boos maken?

Het is dat wat me het meeste steekt. Hij had bij mij zichzelf helemaal kunnen zijn. Mijn liefde voor hem was onvoorwaardelijk. Hij heeft het anders gezien. Of hij heeft er niet op kunnen vertrouwen.

En ik zie er tegen op om hem dit weekend te zien voor dat pakketje. Want het zal alleen een pakketje afgeven zijn. En dat zal pijn doen. Want ik zal aan zijn been willen gaan hangen. Ga niet weg. Blijf. Weet je dan niet meer hoe leuk we het hadden? Ik zou hem nog steeds willen smeken om het nog een kans te geven. Dus ik zie daar tegen op.
Hetzelfde geldt voor de dansles. Als hij echt die lessen blijft nemen, ga ik ermee stoppen. Hoe zonde ook. Maar ik kan hem dan nooit vergeten. Zal altijd uitzien naar die maandagavond dat ik hem zal zien. En iedere keer zal het pijn doen.
En ik hoop alleen maar.. op een toekomst met hem.. niet nu.. maar misschien over een half jaar of een jaar.. dat kan ik niet loslaten. Hij was oprecht de meest lieve, meest oprechte man die ik ooit ben tegen gekomen. En ik wil hem niet loslaten. Omdat ik weet wat voor een mooi en fijn mens hij is.