er is storm, weer een storm op komst, mijn hoofd is even op hol. Ik ben over jou heen, al blijven de mooie momenten in me hoofd ronddwalen en geniet ik van de mooie herinneringen. Soms kijk ik nog op je hyves, maar niet meer met verdriet...Na deze lange periode is het over. En oh wat ben ik daar blij mee.
Maar of de storm over is, nee, nog niet, of alweer niet. Ik heb iemand ontmoet. En het klikt en is echt een schatje. Als ik bij hem ben voel ik de vlinders en loop ik enorm te stralen en ben ik super blij met hem. Als ik weg ben bij hem ben ik bang. ga ik zo enorm veel denken dat ik die verliefdheid zie wegvloeien. Is het wel oke allemaal? Is hij diegene? Ben ik wel goed genoeg? Zou hij dit, dat, bla bla bla. Onzeker ben ik wel minder over mezelf. Laat me niet meer zo gebruiken en ook niet meer pijn doen. Maar mijn hoofd blijft dwalen naar die gedachtes over me ex. niet omdat ik hem mis, maar omdat ik het allemaal zo vergelijk. Met hem was er meer contact, met hem wilde ik elke dag bellen en smsen. Van hem kreeg ik zoveel meer respons. En ja, i know, i know, iedereen is anders. Maar die onafhankelijkheid die ik bij mijn vriendje heb en die mijn ex amper had kan ik moeilijk behappen. En ik ben zo bang dat ik daar in ga wegvallen. Bang dat ik hem afschrik door mijn behoefte aan contact met hem. En ja, dan de vraag? Als hij niet heel veel contact opneemt, is hij dan wel verliefd? ben ik net zo voor hem als hij voor mij. Pfff, waarom toch zo onzeker?
Maar vooral die angst, nee, ik wil niet weer dat gevoel voelen van dat het uitgaat, ook al weet ik dat ik sterker in mijn schoenen sta en nu het heft in eigen handen neem. Dat nooit meer, maar toch.
Die naieviteit van die keer, met mijn ex, die onbevangheid...die is weg, kapot gemaakt. En ik ben boos, boos dat ik dat meisje niet meer ben, al heb ik nou zoveel dingen geleerd die ook weer heel erg goed zijn voor nu.
Ach, misschien moet ik het maar gewoon beetje ontdekken ofzo, op me laten afkomen. Maar ben gewoon bang, boos en verdrietig dat ik het een beetje ben verloren.
Ach en ik weet wel, ik ben sterker nu, maar zou zo graag dat gevoel weer willen van eerst.
Ik straal nu niet, dat zien de mensen om me heen ook wel, en als je verliefd bent is dat toch meestal zo, je wilt bij diegene zijn, en dan die opmerkingen, je bent niet echt verliefd he? is het weer niet wat? is het een scharrel? Die opmerkingen maken me boos, ja ik ben gek op hem maar die ongecompliceerdheid, het lukt me gewoonweg bijna niet.
Jou heb ik wel achter me gelaten, maar wat nou als dit weer een nieuwe storm is...
Of is het enkel, enkel een storm in een glas water...
Ach, die onrust in mijn hoofd kan ik niet wegnemen, laat ik dan maar proberen om het maar te accepteren en het de baas te blijven.