Vraag: met welke intentie zou je hem nu nog willen whatsappen dan?

Hij is, als ik je verhaal lees, toch heel duidelijk geweest: hij verklaart 'geen gevoelens voor je te hebben'. Duidelijk. Kun je niets anders van maken. Dat hij ‘niet snel verliefd wordt’ zie ik je echter vertalen in een ‘kan ik me voorstellen, aangezien we nog maar weinig tijd met elkaar hebben doorgebracht’. Daarmee lijk ik te lezen, dat je wellicht neigt naar de gedachte dat ‘als jullie samen maar meer tijd gaan doorbrengen, die verliefdheid van zijn kant wel komt’. Lijkt me geen gelijkwaardige basis om te beginnen. En dat jullie ver uit elkaar wonen, wat hij als reden erbij aangeeft, genoeg voorbeelden van relaties waarbij de afstand (hoewel lastig om mee te werken) geen obstakel blijkt.

Wat blijft staan is: hij heeft geen gevoelens voor je.

Dat je hem mist en het rot vind om te accepteren dat je hem waarschijnlijk niet meer gaat spreken of zien, zijn toch zaken die jij zelf zult behoren te gaan plaatsen en verwerken. Ik zou het (de erkenning?) ook niet meer bij hem gaan zoeken. Sterker nog: wanneer iemand aangeeft ‘geen gevoelens te hebben’, en die ander blijft maar contact zoeken, dan werk je ook nog eens irritatie en een verkeerde beeldvorming over jou in de hand. Moet je niet willen.

Dus, ja, hoe pijnlijk dan ook: ga het proces van ‘loslaten’ aan. Je hebt spijtig genoeg geen andere keus. Tenzij je blijft geloven, tegen alle uitspraken van hem in, dat je hem miraculeus kan betoveren…

Wat betreft de reactie ‘niet loslaten, je kunt toch vrienden blijven?’: het lijkt mij, gezien de gevoelens die jij voor hem koestert en waarvan hij duidelijk zegt deze niet te delen, bij voorbaat al een ongelijkwaardige basis voor zelfs vriendschap.

Uiteraard kun je jezelf voor de gek houden en geloven dat ‘vriendschap beter is dan helemaal geen contact’, maar ik voorzie (zeker aan jouw kant) emotionele stress wanneer je toch keer op keer moet toezien dat hij jouw gevoelens niet beantwoord.

Tot slot: wellicht herken je jezelf hier niet in, maar ik vraag me af of in deze, van jou uit, niet meespeelt dat je bepaalde zaken op hem projecteert. Kan het zijn dat jij, het feit dat hij zegt 'geen gevoelens voor je te hebben', het erg op jezelf betrekt? Op je eigenwaarde. Of dat je het ervaart als een afwijzing, 'jij niet voldoet voor hem' -- en hem zo graag wenst te 'bewijzen' dat je wel waardevol bent?