Ik vraag me echt af waarom ik zo stom ben, waarom ik me steeds verlaag en pijn blijf doen...

Twee dagen geleden een mail gestuurd aan mijn ex, telkens checken of er al antwoord is en me afvragen waarom hij niet antwoord. De gedachte dat hij misschien een ander heeft doet pijn, de gedachte dat hij gewoon niets meer om me geeft en daarom er geen zin heeft doet pijn...alles wat ik als reden kan bedenken doet pijn.

Nu komt er dan eindelijk een antwoord, hij was druk en had daarom niet gereageerd. Druk, vast druk met naar de kroeg gaan en om zich daar weer voor te doen als die wijze, lieve, begripvolle, gezellige man...de man waar ook ik destijds zo verliefd op geworden ben. Altijd op zoek naar aandacht en erkenning van andere mensen, ook toen wij samen waren was dat belangrijker dan onze relatie. Andere mensen kan hij namelijk op afstand houden, die zien niet dat hij zijn eigen wijze woorden en raad in de liefde niet gebruikt, dat hij dan heel gesloten is, problemen niet wilt bespreken of oplossen en dat hij bijna geen liefde en warmte kan geven.

Vrienden zeggen dat hij zichzelf ooit nog wel zal tegenkomen, dat hij ooit zal merken dat deze oppervlakkige contacten niet afwegen tegen een diepgaande relatie en dat het hem ooit zal opbreken om zich anders voor te doen dan hij werkelijk is...maar wat heb ik daar nog aan?

Stomme ik reageert natuurlijk direct weer terug, ik vlieg er gelijk op en zijn mail (hoe kort ook) brengt toch weer hoop. Ik stel vragen in de hoop nog even wat meer contact met hem te hebben. Ook hij reageert deze keer gelijk terug, maar eigenlijk alleen op de vraag waarbij hij het over zichzelf kan hebben. En weer reageer ik direct terug, ik stuur hem zelfs nog een mooie tekst over liefde. Je zult het vast wel raden....hij reageert niet meer...

En weer voel ik die pijn, die afwijzing, die boosheid, dat verdriet. Waarom blijf ik mezelf dit aandoen? Heb ik dan echt helemaal geen eigenwaarde? Waarom behandelt hij me op deze manier? Afgelopen maandag waren we nog samen en toen zat er zoveel liefde in onze blikken, knuffels en zoenen...maar nu is hij weer afstandelijk.

Het doet zo'n pijn...waarom ben ik zo stom?