Ik realiseer me steeds meer hoe stom ik heb kunnen zijn.
Ik wilde Theo mijn liefde geven.. ik was in der overtuiging dat hij dat ook voor mij had. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Waarom in godsnaam was ik bereid liefde te geven aan iemand die dat niet eens wil.. aan iemand die dat niet eens voor mij heeft.
Ik was eerder in de veronderstelling dat hij eigenlijk wel een relatie wilde. Dat was tenslotte het geen wat hij tegen mij zei. Maar als ik zo nadenk.. dat is gewoon gelul geweest. Als hij daadwerkelijk zoveel om mij had gegeven als dat hij heeft gezegd.. dan had ik dus ook emoties los kunnen krijgen bij hem. Maar nee.. Eerder vond ik het juist lief.. dat hij niet boos op me was als ik hem de even flink te waarheid had vertelt.. als ik dus flink tegen hem was uitgevallen. Ik heb hem genegeerd, ik heb boos tegen hem gedaan.. ik heb bij hem gehuild. En hij reageerde daar altijd heel rustig op. Hij wilde weten waarom ik boos was, waarom ik hem negeerde.. Maar reageerde in mijn ogen altijd heel lief. Hoorde mij aan, en bood eventueel zijn excuus aan. Maar nu kijk ik daar heel anders tegen aan. Ik kreeg gewoon geen enkele emotie van hem. Hij zegt mij te missen.. maar ik geloof er niets van. Anders had hij welgereageerd op mijn smsjes..