Allemaal nog bedankt voor het lezen en reageren op mijn blogs tot zover. De laatste ging over het verdriet dat loskomt als je loslaat, nou ik zit er middenin..
Op de onmogelijkste moment huilbuien, een dip hebben, vergeetachtig door mijn volle hoofd, financiën lopen voor geen meter, baan vinden ook niet.. tsja... en dan zou ik me eigenlijk nu toch wel beter moeten voelen?
Kijk, ik weet dat als ik realistisch ben ik hém niet mis maar gewoon een man naast me, hij heeft me op een heel onzekere kruising in mijn leven verlaten en ik steunde min of meer een beetje op hem toen hij de relatie verbrak.
Dat had ik voorheen nog nooit gedaad, kon dat ook niet vragen bij mijn ouders en nu heb ik er spijt van dat ik me zo bloot heb gegeven want ik kan het niet meer alleen en daar baal ik zo van..
Ik kan maar net niet dat stukje in mezelf vinden waardoor ik de boel echt weer wat kan aanpakken, ook wat positiever en niet alsof er geen toekomst is ofzo.
Dit is eigenlijk de enige plek waar ik daar eerlijk over kan zijn, mijn familie zou zich er geen raad mee weten en veel (er zijn gelukkig ook een paar hele warme vrienden) vrienden hebben het wel gehad met mij en mijn ldvd - en levensoverpeinzingen. Je ziet ze denken; doe dan wat mens!
En dat denk ik zelf ook, maar het lukt me maar niet.
En ik blijf verdorie maar over hem en ons dromen, denk ik er overdag niet aan dan gebeurt het 's nachts wel. Iemand een peptalk of iets soortgelijks meegemaakt?

Eef