vanochtend was ik ineens zo boos, zo verbitterd... zo ongelofelijk boos dat ik elke keer zo hard probeer, nuchter probeer te blijven, het alleen eigenlijk prima doe en ondanks teleurstellingen open blijf staan voor liefde. En elke keer weer lijkt het te mislukken. Ik had echt weer de neiging om terug te vervallen in een eerder patroon: flikker dan maar allemaal op met je mooie woorden, als die toch allemaal fake blijken te zijn. Als je me komt vertellen er voor me te zijn en me vervolgens afbrandt en wegloopt.

Ja en ik weet het, ik heb er ook een aandeel in, maar dit is echt niet normaal. Ik geloof niet dat ik ze erop uitzoek, vroeger wellicht wel, nu niet meer. Nu probeer ik oprecht, en ik probeer oprecht het goede te zien in elke ontmoeting. Als het dan echt niet lukt, dan neem ik het verlies. En bestudeer ik aandachtig mijn eigen aandeel erin en probeer ik te groeien en mezelf te verbeteren etcetera etcetera. Alle lessen die ik ook al geleerd had van mijn eerdere relaties.

Maar soms is het gewoon op. Valt er gewoon even niks te verbeteren, te 'werken aan mezelf' en 'nog niet verwerkte stukken te helen' maar schreeuwt mijn hele zelf: ik verdien godverdomme NU ook eens iemand die er voor mij is!!! Gelukkig zijn met jezelf, ja geweldig, dat was ik!! Maar een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, niet jarenlang, en een mens is al helemaal niet gemaakt om keer op keer teleurstellingen te verwerken. Is het dan echt 'te graag willen' of 'relatieverslaving' als je op je 32e gewoon ook een keer een stabiele toekomst wilt opbouwen? Moet ik dan maar net doen alsof het me allemaal niks kan schelen, gewoon de draad weer oppakken alsof er niks gebeurd is en de happy single uithangen? Dat ben ik gewoon niet meer. Ik BEN geen happy single. Ik zit prima in mijn vel verder, ben niet onzeker, leuk appartementje, ken mezelf wel aardig inmiddels.

Zo makkelijk is het allemaal niet, werkeloos geweest, eigen bedrijf opgestart, altijd maar doorwerken, denk dat ik nu op ruim 50 uur in de week zit en dan WEER die stress, die hel van liefdesverdriet over me heen. Ik word gewoon boos ervan en verbitterd: ok laat me dan ook maar allemaal met rust met je mooie praatjes en beloftes, ik doe het wel weer zelf, ik ben tenminste sterk. Stort me dubbel zo hard op mijn werk, zet mijn professionele masker weer op naar de accountmanagers en lach eens extra vriendelijk naar mijn cursisten, maar ondertussen ga ik dood vanbinnen... de volgende droom is weer kapot. Wanneer zal ik weer genoeg energie hebben opgebouwd om het nog een keer te proberen? En dan?

En ondertussen de paniek en het verdriet... hij komt gewoon echt niet meer terug...!

Even geen positieve blog dus, maar eentje over hoe ik me vandaag voel vanbinnen.