Poeh wat een heftig verhaal.. Ik kan heel erg goed begrijpen dat dit allemaal enorm veel pijn doet en dat er veel verwarring ontstaat door alles wat er aan het gebeuren is. En dan denk ik, ik ben nog maar 21 dus ik weet niet of je echt iets aan mijn tips zult hebben maar toch wilde ik ze je geven.
Ik denk dat het van belang is dat je aan jezelf en je kinderen denkt. Wat is goed voor JOU en wat is goed voor je kinderen. Hoe moeilijk ook, probeer niet te denken aan wat goed voor haar is. Zij is degene die er voor gekozen heeft om jou even buiten spel te zetten. Dus het is nu aan jou om te kijken wat voor je kinderen en jou goed is. Bij mijn ouders ging het jaren helemaal mis omdat ze over elkaar praatten tegen ons, de kinderen. Uiteindelijk is mijn contact met mijn moeder en haar familie zo verpest door allerlei uitlaten die zij deden over mijn vader. Dat is iets wat je absoluut niet moet doen, ookal is de verleiding groot... Laat je nooit negatief uit over hun moeder. Het werkt echt in je nadeel als je dit wel doet. Probeer het positief te houden als je over haar praat. Dat is fijn naar je kinderen toe. Probeer ze ook niet teveel te betrekken in jullie problemen/ruzies en beslissingen. Het is voor je kinderen ook niet goed als zij terug komt en weer weg gaat maar dan uiteindelijk toch weer terug komt. Probeer duidelijkheid te scheppen, naar jezelf, je vrouw en ook naar je kinderen.

Als zij bij je weg wilt.. dan gaat ze.. hoe naar ook.. Probeer aan jezelf te denken en je kinderen. onderneem dingen waar jullie je goed bij voelen. Je zult veel respect en steun van je kinderen krijgen als ze zien dat jij er alles aan doet om het voor hen goed te maken en ze niet betrekt in de problemen met hun moeder.

Mocht er een moment komen dat je even niet weet aan wie je je verhaal kwijt moet, kom dan niet in de verleiding om met je kinderen te praten hierover maar schrijf het dan op.. op deze site of op papier..

Ik denk dat je enorm veel steun kunt hebben aan je kinderen, mits je het op een goede manier aanpakt.

Ik wens je heel veel sterkte.
Liefs, Vrouw.

Tja, begin september 2008 vertelde mijn man, dat hij er aan dacht om een tijdje weg te gaan, in december zaten wij bij de advocaat, 12 januari is hij het huis uit gegaan en vanaf 6 november zijn wij gescheiden.
24 jaar samen en een tweeling in de pubertijd.... Boem dat zit...
Ook hij liep al een jaar met twijfels en gedachten over een scheiding.. ik wist van niks.
Hij was in die tijd ook niet erg gezellig, maarja wist ik veel.. Ik ben dus al een jaar verder en het verdriet is minder, in het begin kon ik alleen maar huilen, was ook erg heftig voor de kinderen.
Nu nog heb ik mijn slechte momenten, en er zijn tijden dat ik mij erg sterk voel, maar het gemis bijft.
Ook heb ik heel lang met de vraag over het "waarom"geworsteld, daar schiet je niks mee op,maar dat is iets waar je toch mee bezig bent, ik heb niet echt een antwoord gekregen, hij heeft geen contact meer met ons.
Ik heb gelukkig veel van me af kunnen praten en heb ondervonden wie mijn goede vrienden zijn en wie niet.
Ook ben ik naar het maatschappelijk werk gegaan en heb een aantal gesprekken gehad, dat is mij goed bevallen. Na een maand of 8 na zijn vertrek, ben ik op deze site gekomen en heb er veel steun aan gehad, je hebt nl. in het begin, het idee dat je de enige bent die dit meemaakt.... fijn om met de lieve mensen hier, je gevoelens te kunnen delen!
Je hebt je verhaal geschreven en maakt een begin aan de verwerking, goed van jou!
Ik wens jou en je kinderen heel veel sterkte in deze zware tijd!
Letje

Wat uit je verhaal naar voren komt, is dat je jezelf weggecijferd hebt, om haar gelukkig te maken.
Iets wat ik wel herken, maar hoelang ga je nog denken aan wat zij wil, inplaats van wat jij zelf wilt?
Ze laat je in alles merken dat ze denkt en handelt uit egoïstisch belang.
Mee naar therapeut omdat ze jou een plezier wilde doen tot het wonen bij die man omdat ze nergens anders naartoe kan.
De kinderen zijn voorlopig bij jou, want daar heeft ze geen pasklare oplossing voor, kortom alles gaat zoals zij het wil.
Misschien heb ik het mis of mis ik iets in dit verhaal, maar het lijkt erop dat er totaal geen plek is voor jou gevoelens.
En wanneer je dan nog wat hoop denkt te hebben, is ze ondertussen bezig contact te onderhouden met die ander.
Achter je rug om, je moest daar zelf achterkomen.
In een relatie zullen beiden zeker hun fouten maken, maar als ik het zo lees, was jij de enige die alle zeilen bij wilde zetten, de relatie te redden.
Daar zijn er 2 voor nodig, ik ben daar ook achtergekomen toen ik langzaam maar zeker ging merken dat mijn ex vriend het allemaal wel makkelijk vond, zolang het hem geen moeite kostte.
Soms is de rek uit een relatie, zijn er teveel scherven die niet meer gelijmt kunnen worden, de hoogste tijd om voor jezelf de balans op te maken over wat jij wilt.
De vraag die je jezelf hierbij kunt stellen is;
Is dit wat ik wil? Steeds opnieuw teleurgesteld worden?
Als ze zegt dat het definitief over is en er geen weg meer terug is, zul je haar woorden serieus moeten nemen want alleen dan, neem je jezelf serieus.
Ik wens je enorm veel sterkte toe, groetjes van Layla

Beste piepke, ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt, zit nu midden in een scheiding, ik heb ook 4 kinderen, na een huwelijk van 18 jaar, mijn ex wilde ook niet meer, ook geen huwelijkstherapie, er was ook een derde in het spel, ze is ook weggegaan zonder de kinderen. Mijn situatie kun je teruglezen in mijn blogs.
Ik heb destijds van alles geprobeerd om toch het gezin bijeen te houden, vaak ook ten koste van mezelf. Nu, een tijdje verder, besef ik dat ik toch niet kan forceren, dat ik toch uiteindelijk dient te accepteren dat ze een ander heeft en een ander leventje wil. Daar komen veel emoties bij kijken, zoveel jaar lief en leed gedeeld gaat niet in je koude kleren zitten, ik heb me in het begin erop verkeken. De diepste dalen heb ik moeten doorworstelen, om toch weer steeds boven te komen, ik deed mijn best haar niet meer te zien als de vroegere vrouw, puur om voor mijn eigen belangen en die van de kinderen op te komen. Omdat zij al verder met haar verwerking en leven is, handelt zij natuurlijk puur vanuit haar eigen belang, die inmiddels niet meer de jouwe zijn. Dat moet je echt beseffen, je moet op een gegeven moment wakker worden, en naast het verwerken ook zo goed mogelijk alles zakelijk afhandelen. Het is niet gemakkelijk, sterk te blijven, jezelf overeind houden, omdat jij in de rol van de verlatene zit. Je zult dat enorme gat in je hart eerst moeten helen, aan je zelfvertrouwen, eigenwaarde werken. En uiteindelijk, geloof me, zul je ook zonder haar verder met je leven kunnen, ik vrees dat dat de enige uitweg is zoals het er naar uitziet. Op dit moment voel je het niet zo, je kunt jouw leven zonder haar niet voorstellen, maar echt, het is niet het einde van de wereld. Je moet uiteraard altijd hoop houden, maar geen valse hoop, je zult wel vanzelf aanvoelen of het te redden valt.
Maar hoe je het ook wendt of keert, neem de tijd voor jezelf om alles te verwerken, maar houd ook de belangen van jezelf en jouw kinderen in de gaten, blijf sterk, houd jezelf overeind, want ik kan het weten, er is ook leven na de breuk, sterker nog, ik voel me min of meer herboren, na door een hel gegaan te zijn, zie het als een troost, dat er altijd een uitweg is, altijd.
Volg gewoon je intuïtie, uiteindelijk weet je zelf het beste wat je wilt. Er zijn namelijk geen foute of goede keuzes, je hebt altijd een keuze, iedere keuze heeft zo z'n consequenties.

Veel sterkte, liefde en wijsheid

Mr Bean