Tja, wat kan ik zeggen... We zijn bijna 7 jaar bij elkaar geweest en hebben ongeveer 6,5 jaar samengewoond. Die spijtgevoelens komen ook wel ergens vandaan, ik ben namelijk zeker geen heilige. Zij hoefde wat mij betreft niks te doen of te laten: ik ervaarde de relatie niet als voorwaardelijk. Achteraf heb ik het idee dat het voor mijn ex wel zo was...

Het is eerder een gevoel van: ik zou het er allemaal voor over hebben als ik bepaalde dingen weer terug zou krijgen... De manier waarop de persoon lacht... De gekke bekjes die ze kon trekken... Hoe ze altijd met haar kat in de weer was (echt een prachtig gezicht)... Samen naar een leuk filmpje kijken of gaan... Niet veroordeeld worden... Een luisterend oor (zoals alleen zij dat kon zijn)... Er zijn genoeg geweldige dingen aan de persoon waardoor je het een en ander ervoor over zou hebben. Zeker als die persoon belangrijker is dan de eigen familie en je beste vriendin op aarde is...

In die 7 jaar tijd kan er maar 1 moment zijn geweest dat ik zelf twijfelde, maar het bovengenoemde zette me weer snel op andere gedachten. Het is me zelfs vaak genoeg overkomen dat ik iemand tegen het lijf liep waar mijn hartje harder van ging bonzen (ik denk dat de meeste mensen wel één of meer van dat soort episodes ervaren in hun levens). Ik heb daar nooit aan toegegeven, ook al was het soms een schot voor open doel. Het ging meestal ook snel weer over. Het is voor mij daarom moeilijk te begrijpen dat zij bij de eerste de beste gelegenheid dat ze die gevoelens krijgt ook meteen overstag ging...

We hadden nooit zulke ruzies dat uit elkaar gaan ter sprake kwam. De sleur zat er wel in en ik merkte ook dat ze er last van had, maar dat zag ik nooit als een teken dat het een aflopende zaak was. Ook dat maakt iedereen wel mee, dus ik zag er niks kwaads in. Toen ze ermee voor de dag kwam, had ze het een en ander al lang verwerkt. Ze wilde het al een half jaar eerder uitmaken, maar durfde destijds niet omdat ik net herstellende was van een depressie. Voeg daar aan toe dat ze ondertussen zelfs verliefd is op een ander en word je ineens overdonderd door het besef dat het te laat is om de boel te kunnen redden...

Op het rationele vlak ben ik het helemaal met je eens en ik probeer mezelf dat ook voor te houden. Maar dat holle lege gevoel...

In mijn moedertaal zegt men voor "Ik mis je" letterlijk "Ik voel het gemis". Beter kan ik het niet omschrijven

Bedankt! Vandaag was/is zo'n dag... Ik kan me helemaal herkennen in wat je hier zegt. Jij ook sterkte ermee!

Rationeel gezien begrijp ik wat je zegt (ik zou het vanaf jouw afstand ook zo zien), ware het niet dat ik wel wist vol te houden toen zij in de put zat (misschien dieper) en ik soms een hoop bagger over me heen kreeg. Over negativiteit gesproken... Ik had ook de makkelijke weg kunnen kiezen en "het zat worden". Had ik op een gegeven moment ook alle reden toe. Hoe dan ook, dat volhouden voelde als een overwinning. Kan het ermee te maken hebben dat ik dit wellicht niet van haar terug hoefde te verwachten?

Ook al erken ik niet een heilige te zijn, ben ik niet voor niets in die depressie destijds terecht gekomen en ik geloof ook niet in serotoninetheoriëen. Zeker niet als je in mijn schoenen hebt gestaan (vaak verbale agressie van haar familie moeten incasseren bijvoorbeeld). Ik heb mijn offers gebracht...

Het kan heel nobel overkomen dat ze mij niet eerder heeft laten vallen... maar ik moet nu dus wel leven met het idee dat een groot deel van mijn relatie dus een illusie was. Ik had liever die tijd besteed aan haar voor me terug proberen te winnen. Die kans heb ik niet gehad en ik weet zeker dat het me had wakker geschud. Ik heb in de periode waarin zij het eerder uit had willen maken wel degelijk mijn zorgen naar haar geuit dat mijn toestand haar van me zou afduwen. Ik had het liever op dat moment geweten, want dat was nog ruim voordat zij een punt achter onze relatie zette. Heeft ze zich rot over gevoeld naar eigen zeggen... Maar daar heb ik nu dus ook geen boodschap aan.

Dat gevoel van spijt is gewoon het resultaat van hoe dingen gelopen zijn. Jammer als je dat als zinloos ziet, het heeft nu wel een leerzame werking voor de toekomst... Tegelijkertijd zie ik ook in dat ik me niet door deze ervaring moet laten beìnvloeden als ik weer een speciaal iemand tegenkom (laten we positief blijven, hé). Laten we het erop nahouden dat ik nu een ervaring rijker ben en wellicht bepaalde valkuilen voortaan weet te ontwijken...

Voordat ik iets met mijn ex kreeg ben ik bewust 5 jaar vrijgezel geweest. Ik heb die tijd ook nodig gehad om tot mezelf te komen na eerdere relatieperikelen. Ik realiseer me dus wel degelijk dat dit gevoel op een dag voorbij is. Niemand zal haar plek kunnen innemen, maargoed, andere ex-en hadden op hun manier ook een eigen plek.

Het is goed bedoeld, I really know, maar nee bedankt. Ik heb niks met psychologen, coaches en dat soort lui. Nogmaals, been there, done that (often) and I only felt worse afterwards...

Ik heb het afgelopen jaar het hele riedeltje gehad: leuke dingen doen, vermaak zoeken, nieuwe dingen ondernemen, me gestort op mijn baan, tja zelfs kort een nieuwe relatie aangegaan... En weet je wat? Ik ben me gaan realiseren dat ik dat hele jaar in feite met mijn ex bezig ben geweest. Ik gedroeg me bij die meid waar ik laatst mee omging zoals mijn ex me graag had gezien en dat ging erg snel mis. Het geeft enigzins opluchting te beseffen dat mijn rouwproces dus nog in volle gang is... En dat ik dat wellicht ruimte moet geven...

Ik heb me hier niet gemeld voor professionele hulp. Smart hoort gewoon bij het leven, het geeft de perioden van geluk betekenis. Ik heb me hier ook maar aangemeld, omdat ik hier veel herkenbare verhalen las en uit ervaring weet dat begrip al een helende werking kan hebben (ik voel me al een stuk minder "alleen op de wereld" om maar wat te noemen).

Laat me toch lekker rouwen, joh... Gaat wel over