"Had ik geweten dat het maar zo kort zou duren, ik was er nooit mee begonnen... Ik had mij nooit laten verleiden."

Garanties in de liefde bestaan niet--zoals je zelf eigenlijk al toegeeft. Ik wil zelfs nog een stapje verder gaan door te stellen dat wij eigenlijk van geluk mogen spreken (ook al zullen wij dit in tijden van tragiek en ellende nooit zo bekijken) dat ons het vermogen ontbreekt om van te voren al te weten hoe een gebeurtenis zich zal voltrekken.

Het 'geluk' zit 'm juist in de bijzonderheid dat wij door gebeurtenissen 'ervaringen rijker' worden--en hierdoor de kans vergroten om een 'betere versie' van onszelf te bereiken. Had je geweten wat je te wachten stond (in jouw geval: dat het maar zo kort zou duren), had je jezelf vermoedelijk deze 'ervaring willen besparen'. Maar tegelijkertijd had je jezelf ook "het was echt en het was leuk en het was alles wat ik wou..." ontnomen. Misschien voel je het nu niet zo, maar ergens in je leven wanneer deze teleurstelling en verdriet verwerkt zijn, zul je hopelijk met plezier en een glimlach terugdenken aan de details van jullie samenzijn die wel de moeite waard zijn geweest om te hebben mogen ervaren.

"Dan had ik tenminste nog hoop en liefde over voor iemand anders, die dan misschien wel de juiste bleek te zijn. Nu is het te laat..."

Ik geloof niet dat je aan 'het vermogen tot liefhebben' een uiterste of maximale inhoud kan vastkoppelen. Wat je hierboven schrijft, wekt de suggestie dat, na een teleurstellende, pijnlijke en ellendige ervaring(en), de 'bron van liefhebben' gewoon 'op' is--en dat het 'nooit' meer zal kunnen worden 'bijgevuld'.

Ik vermoed dat het eerder een kwestie is van 'niet meer durven of willen liefhebben'--dan dat de liefde, of het vermogen tot liefhebben, is opgebrand. En dat is een bijzondere treurig gevolg van liefdesverdriet, waar velen zich toch aan lijken te onderwerpen. Ze willen niet meer geloven, niet meer vertrouwen en lijken daarmee (onbewust) hun liefdes-lot negatief te beinvloeden. Ze zijn bitter, wantrouwend en sceptisch en dragen dit met zich mee een volgende ontmoeting of zelfs relatie in.

Niet elke verbindtenis die wordt aangegaan, is bedoeld om een leven lang mee te gaan. Pijnlijk--maar wel de realiteit. Ik denk dat het de meest kwetsbare zielen onder ons vaak ontbreekt aan de acceptatie van de realiteit --en dat het (liefdes-)leven niet altijd zuiver op rozenblaadjes ontkiemt.

De instelling dat er nu geen liefde en hoop meer over is voor iemand anders, zal in de praktijk tot gevolg hebben dat je potentiele partners aantrekt, die mogenlijk met dezelfde desillusies over liefde kampen. Misery attracts misery. En zo verandert het liefdesleven in een 'self fullfilling prophecy'. Iets op voorhand voorspellen, je ernaar gedragen--en het dan zien uitkomen ook.

Wat haast bijna je wens in vervulling laat gaan dat je 'alles graag van te voren had willen weten...'.