Voor velen van jullie hier ben ik een onbekende maar ik lees hier regelmatig mee hoe andere mensen liefdesverdriet ervaren, omgaan met ' zomaar aan de kant gezet zijn' en belazerd zijn door hun liefdespartner.
Zelf ben ik hier ook mee geconfronteerd (samengewoond, vriendinnen gehad), zo ook onlangs weer na een relatie van 10 maanden.
Wat me enorm opvalt (en wat ik aan den lijve ondervonden heb) is dat vele onder ons zich wanhopig afvragen waarom het zo van de ene op de andere dag kan omslaan, van houden van, gek zijn op en natuurlijk schatje hier en lieverd daar naar alleen achtergelaten worden op de andere dag.
De dingen vanuit eigen perspectief gaan invullen voor die ander en gaan beredeneren waarom zus en zo....het heeft geen zin denk ik. Je zult moeten accepteren DAT het gewoon ineens zo kan verkeren. Gebruik die energie die je verspilt aan piekeren en opvullen van de vraagtekens voor jezelf; je ego en eigenwaarde heeft immers een ontzettende knauw gehad.
Vaak is het een bewuste keuze van diegene die jou/ons achterlaat, een keuze waartegen je kunt protesteren, voor kunt vechten maar uiteindelijk alleen maar noodgedwongen in mee zult moeten gaan....die ander wil namelijk niet meer! Je daarna in allerlei bochten wringen met smeek sms-jes, emails, telefoongesprekken (waarbij je jezelf niet meer bent en ook compleet wegcijfert) is enerzijds wel goed voor je verwerking (je hebt namelijk alles nog geprobeerd) maar vaak levert het alleen maar extra frustraties, gepieker en hartzeer op.
Contact willen houden met die ex? Ook zelf heb ik hier in het verleden bewust voor gekozen om de lijn naar die persoon open te houden en hem of haar toch voor je gevoel nog dichtbij je te hebben. Resultaat: zelfkwelling. Die ander gaat verder met zn leven en ontmoet natuurlijk vroeg of laat weer een ander. Zo lang jij 'inkijk' in die ander zn leven blijft houden, zul je hier ook mee geconfronteerd gaan worden en daardoor waarschijnlijk nog een emotionele opdonder krijgen, afhankelijk van hoever je zelf in het verwerkingsproces bent. Daarnaast zal de achterblijver diegene zijn die steeds in die "vriendschap" moet investeren en er naar het gevoel veel minder voor terugkrijgen. Vraag jezelf ook maar es af OF je wel vrienden wilt blijven met diegene die jou zo even aan de kant zet om met een ander door te gaan; zielsverwanten zouden het immers nooit toestaan dat je aan de kant van zijn/haar leven komt te staan.....laat staan dat ze je daar zelf zouden achterlaten.
Uitspraken als hij / zij is of was de ware voor me.....indien dat zo was, zouden we hier met zn allen niet met hartzeer zitten lijkt me. De ware laat je niet vallen, toch?! Denk hierbij ook even aan het bekende gedicht 'Sommige mensen komen in je leven, slechts een seizoen of een heel leven". Je vindt het zo met Google.

Nadat ruim 2 jaar geleden mn relatie (waarmee ik ook samenwoonde) overging vroeg ik mezelf haast wanhopig af: "Vind ik nog wel zo'n vrouw waarmee het zo vertrouwd zal zijn, met ook zo'n prachtig lichaam en juist die jou-doen-laten-smelten lach van dr"? En of je die weer tegenkomt!!! Alleen anders, maar zeker evenzo heerlijk, waarschijnlijk wanneer je terugblikt na verloop van tijd zelfs nog heerlijker! Geloof me, het is zo. Op dit moment waarin we hier nu staan in ons emotionele leven sta je er nog totaal niet voor open, je bent nog helemaal vol van je ex en zie je het dus ook nog niet. Dit komt mettertijd. Je moet alleen wel je ex los gaan laten, en dat bereik je niet met contact houden of vrienden blijven....er zal in de meeste gevallen onderhuids toch nog steeds iets blijven sluimeren wat een rem voor je gaat opleveren. Zo heb ik dat zelf ook ervaren.

Heb zeker verdriet (je moet immers een stukje dat deel van je leven heeft uitgemaakt los gaan laten), gun jezelf hier ook een afgebakende periode voor en probeer daarna zoveel mogelijk je rug te rechten, weer te gaan genieten van die mooie momenten samen met de mensen om je heen die ook van jou houden. Vanzelf ga je dan weer openstaan voor iemand die zo van het ene op het andere moment je leven binnenwandelt en wel met de juiste intenties je hart zonder pardon verovert.

Veel liefs,
Sander