single zijn tussen zwangere vriendinnen...

3 gezinnen met jonge kinderen
1 vriendin die aankondigd dat ze zwanger is
1 vriendin die aan het proberen is zwanger te worden
...
en ik, die net single is

Heel het weekend gepraat over kinderen, zwanger zijn, zwanger worden, babynamen, meters en peters ... zoveel gepraat over toekomstdromen, zoveel familiegeluk, en ik zit daar bij, moet dat allemaal aanhoren, maar kan over niets meepraten want ik heb net al mijn toekomstdromen in het water zien vallen. Terwijl ik een paar maanden geleden had gedacht dat ik op dit weekend misschien ook had kunnen aankondigen dat ik zwanger was.

Ik kan gewoon niet mee met hen, ik zit in een totaal andere fase in mijn leven en totdat ik zelf ook terug een partner heb en op het punt sta om een gezin te stichten, ga ik er niet echt bij horen...

Het doet gewoon zo pijn. Ik wou zo graag aan kinderen beginnen met mijn ex. Ik wil zo graag samen met mijn vriendinnen genieten van het jonge familiegeluk, tips uitwisselen over opvoeding en zo van die dingen. Maar ik sta altijd achter en tegen de tijd dat ik hopelijk ooit aan kinderen kan beginnen, zitten zij met kleuterschool verhalen en is de babytijd voor hen al lang voorbij ...

Morgain's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 21/10/2013 - 09:31 — rozenblaadje

@Morgain

Lieve Morgain
Ik begrijp je volledig, het voelt klote als je anderen ziet vooruit gaan en je zelf nog op de trein staat te wachten... Ik ken je verhaal niet, maar bedenk dan... wil je echt kinderen met je ex? Het is beter nog even te wachten op die partner die jou wel het geluk kan bieden dan toch kinderen te krijgen en voor de rest van je leven dat onbehagen te voelen dat steeds maar meer blijft knagen. Ooit komt jouw geluk wel hoor, ik beloof het je

Ma, 21/10/2013 - 09:43 — Morgain

nee, verstandelijk weet ik wel dat het beter is zo

nee, verstandelijk weet ik wel dat het beter is zo. Tis vooral als je zo geconfronteerd wordt met het geluk van een ander, dat het enorm zuur is! En dan begin je te twijfelen of dat geluk ooit wel komt want na 30 jaar zonder succes, steken de twijfels wel serieus de kop op! Waarom wil het nu niet lukken bij mij? wat is er dan zo mis met mij????

Ma, 21/10/2013 - 09:50 — rozenblaadje

@Morgain

Lieve Morgain,
Er is helemaal niks mis met jou!!! Je hebt misschien tot nu toe nog geen geluk gehad, zo lijkt wel... Maar intussentijd heb jij heel veel geleerd over jezelf, over relaties en zaken die je nu misschien nog niet kan zien. Toch zal dat voor jou een uitstekende basis zijn voor je toekomst, om jouw geluk sneller te vinden! Daar ben ik echt van overtuigd. Liever nog even geduld hebben dan te snel settelen en dan een huwelijk en een paar kinderen later te moeten toegeven dat je toch beter bij hem weg gebleven was... Nu doet het ongelofelijk pijn hé, ik weet maar al te goed hoe het voelt. dat faken hoe blij je wel voor hen bent en zelf jaloers bent dat je niet in hun schoenen staat. Je komt het wel te boven en over een paar jaar zullen wij nog eens een gesprekje hebben... Zeker weten dat je het de moeite waard vond om te wachten! liefs

Ma, 21/10/2013 - 13:24 — Willie (of verwijderd)

Kedengkedeng

rozenblaadje schreef:

Lieve Morgain
Ik begrijp je volledig, het voelt klote als je anderen ziet vooruit gaan en je zelf nog op de trein staat te wachten...

Dit is inderdaad hoe ik het ook voel, en ik ben een man. Maar ooit stonden we met zijn tienen op de trein te wachten. En voor negen is die trein inmiddels gekomen. Zij zijn ingestapt en vertrokken. En ik wacht nog steeds tot die van mij eindelijk eens komt. Maar ja, NS hè, die kan op tijd komen, te laat of helemaal niet.

Al is het natuurlijk wel zo dat er één of twee in de verkeerde trein zijn gestapt. Maar toch.

Ma, 21/10/2013 - 23:00 — Unremedied

Mooi verwoord. En, inderdaad.

Ma, 21/10/2013 - 09:45 — mrpither

Re:

Hoi!
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt, maar jouw tijd komt nog wel.... het gaat er tenslotte om dat je kinderen een stabiele situatie krijgen om in op te groeien...
Heb geduld....

Ma, 21/10/2013 - 11:53 — Teigetje

Tijd?

Ehm...

Hoezo weten de jullie dat de tijd nog wel komt?
Het kan hè, dat hij niet komt. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen. Sommigen komen niet iemand op tijd tegen.
Ik snap dat jullie hoop willen geven, maar hoop en wanhoop liggen dicht bij elkaar.

Als vrouw heb je de mogelijkheid, om als je niet iemand tegen komt zelf aan kinderen te beginnen en misschien dat die kerel later komt. Tegenwoordig moet je ook maar afwachten of je die kerel niet weer kwijt bent tegen de tijd dat je kind twee is. Even pragmatisch gezien.

Allemaal lastige afwegingen. Bovendien, ik weet niet hoe je liefdesleven eruit heeft gezien Morgain, maar kan het zijn dat door een bepaald patroon in te ontdekken is? Zou je zelf iets kunnen doen, therapie of zo, zodat je zelf in elk geval de beste voorwaarden schept voor man en kind en je zo je kansen vergroot? Niet dat ik zeg dat er iets mis met jou is, maar kennelijk trek je niet de man aan, waar je verder mee kunt. Dat die kerels fout zijn, kun je niks aan doen, maar dat je er onbewust op valt wel. Zomaar een ideetje hoor.

Groetjes
Teigetje (40)

Ma, 21/10/2013 - 12:38 — Morgain

Ik heb voor deze relatie

Ik heb voor deze relatie eigenlijk geen echte serieuze relatie gehad. Ik word heel moeilijk verliefd, trok ook weinig mannen aan. Dus dit was mijn eerste echt serieuze relatie. Ik heb er veel uit geleerd, het was ook allemaal nieuw voor mij. Dat heeft voor een stuk meegespeeld in het feit dat het nu gedaan is. Maar langs de andere kant is het "weglopen op het moment dat het serieus wordt" een patroon van mijn ex. Hij is nu 40 en heeft al een aantal vriendinnen gehad waarbij hij op net dezelfde manier is weggelopen. Hij kan geen keuzes maken, blijft altijd twijfelen en bovendien wil hij graag appartementen zetten (om te rentenieren) en ziet hij de combinatie met een gezin momenteel niet zitten.

Een groot deel van de strubelingen tussen ons waren te wijten aan zijn besluiteloosheid. Ik voelde mij constant onzeker, had schrik dat hij niet naar huis ging komen (hij is een aantal keren weggelopen) en hoewel hij zei dat hij kinderen wou en we samen beslist hadden om eraan te beginnen en met de pil te stoppen, bleef bij mij een knagend gevoel dat er iets niet klopte ... en terecht.

Natuurlijk wil ik niet alle schuld in zijn schoenen schuiven en ik ben in therapie ook om aan mezelf te werken. En heb een beetje het gevoel dat deze relatie een goede leerschool geweest is voor mij , dat ik die nodig gehad heb en dat deze ervaring maakt dat de volgende gemakkelijker zal gaan

maar zo nu en dan slaat de wanhoop toe en dan vooral als ik het prille geluk van mijn vriendinnen mag aanschouwen

Ma, 21/10/2013 - 12:57 — Teigetje

@morgain

Ja snap ik, is moeilijk om dan tussen je vriendinnen te zitten. Sorry dat ik daar overheen walste, is gevoelig onderwerp voor me.

Sterkte
Teigetje

Ma, 21/10/2013 - 14:18 — Morgain

nee geen probleem hoor want

nee geen probleem hoor

want je hebt totaal gelijK. Iedereen sust mij door te zeggen dat ze ZEKER zijn dat ik de ideale man nog ga tegenkomen maar weten zij veel... Niemand kan mij daar echt een antwoord op geven

ik wil alleen zeker zijn dat ik alles doe om dat voor elkaar te krijgen. En ik hoop echt dat doordat ik veel geleerd heb van mijn vorige relatie, en door naar de therapeut te gaan ik de dingen aan mezelf kan veranderen die mij tegenhouden om dat voor elkaar te krijgen :-s

Ma, 21/10/2013 - 14:29 — Teigetje

@morgain

Ik hoop hard met je mee!!!

Ma, 21/10/2013 - 12:55 — mrpither

Re:

Er zijn twee zekerheden in het leven, je wordt geboren en je gaat dood... daar tussen is alles mogelijk

Ma, 21/10/2013 - 12:05 — petals (of verwijderd)

zo herkenbaar, zelf ben ik 32

zo herkenbaar, zelf ben ik 32 nu. Om me heen zie ik precies hetzelfde, en ik kom elke keer met lege handen te staan. De stap voor stap opbouwende relaties, eerst een tijd daten, dan samenwonen, dan evt. trouwen, dan kinderen, stranden bij mij elke keer in stap 1 of stap 2. Ik herinner me nog zo goed mijn enorme frustratie na het stuklopen van mijn vorige relatie, ik hoorde collega's over huizen kopen, zowat de helft van de collega's was zwanger en elke keer baby's die geshowd werden op het werk. Ik heb echt zo mijn best moeten doen om NIET jaloers te zijn, om elke keer weer blij te reageren op het geluk, en tuurlijk was ik blij voor ze. Maar toen had ik echt een groot gevoel van verbittering.

Bij mijn huidige relatiebreuk is het iets meer omgeslagen in berusting en realisme. Ik sluit me dan ook wel aan bij wat Teigetje zegt. Ik probeer te kijken naar het waarom, niet op een mezelf beschuldigende maar op een realistische manier. Wat kan ik zelf doen? En verder, tja er was een keer een vriendin die al heel wat jaren ouder is dan ik en altijd kinderloos is gebleven, en nu nog single. En zij zei: het kan ook dat je alleen blijft. Dat was zo confronterend! Ik heb er tegen gevochten, innerlijk, want dat kon toch niet, iets wat je zo diep wenst, dat dat dan niet lukt? Maar ja... het kan dus wel... en ik probeer me er maar zo veel mogelijk bij neer te leggen, wat komt dat komt, wat komt niet dat komt niet. Maar blijf uiteraard wel openstaan voor wat nog zou kunnen komen. Ik denk dat dat het enige is wat je kan doen.

Ik zou zeggen, maak het vooral ook bespreekbaar met die vriendinnen. Zeg gewoon eerlijk tegen ze hoe jij je voelt en hoe moeilijk het af en toe voor je is. Mijn zus heeft hetzelfde nu, die is ook weer single, en ziet haar vriendinnen daten en settelen, en ze wordt af en toe ook echt verbitterd, reageert naar die vriendinnen toe negatief. Het is gewoon een echt lastige situatie.

Ma, 21/10/2013 - 12:29 — Teigetje

@petals: enige

Je schrijft dat open staan het enige is wat je kan doen. En berusting?

Toen ik 36 was, kwam ik mijn ex tegen. Hij zei, ik wilde nooit kinderen, maar met jou wel. Ik heb 3 jaar heel hard geprobeerd deze relatie te laten slagen, die achteraf geen kans had. Ex heeft inmiddels al lang nieuwe relatie en het zou me niet verbazen als hij met haar wel trouwt en kinderen krijgt. Ik ben weer alleen, na een half jaar iemand, die ook echt niet bij me past, maar me wel weer uit een diep dal heeft gehaald.

Ben inmiddels 40, en er nu achter dat ik graag kinderen wil. Dat wist ik nog niet zo zeker op jouw leeftijd Petals. Ik zou dan ook zeker niet berusten en afwachten, als ik 32 ben en graag een gezin wil, maar actief op zoek gaan wat mijn patronen zijn die mijn wensen in de weg staan. Een vriendin van me is 42 en zit in hetzelfde schuitje. Ken er ook die op die leeftijd het nog wel vonden, dus heb het nog niet opgegeven, maar mezelf nu ook overgegeven, en hulp gezocht.

Groet
Teigetje

Ma, 21/10/2013 - 17:50 — petals (of verwijderd)

met berusten bedoel ik ook

met berusten bedoel ik ook niet dat ik niks meer zelf doe. Ik kijk rond, ben toch maar weer op een datingsite gaan staan - wel op een laag pitje en zonder direct het doel om NU iemand te vinden, gezien mijn worsteling met vorige ex. Ik ben volop aan de slag met mezelf, ben bij een psycholoog, in eerste instantie een arbeidspsycholoog maar het gaat verder dan dat, we graven in mijn jeugd, in mijn patronen zowel voor werk als voor relaties. Daarom sluit ik me ook zo aan bij wat jij zegt. Als ik mijn vorige ex niet had gehad, was ik misschien nooit op zoek gegaan naar mijn patronen, dus in die zin heeft het me geholpen.

Maar met berusten bedoel ik meer: ik doe wat ik zelf kan doen, lukt het dan nog steeds niet, wat zit er dan anders op dan het te aanvaarden? Je kan wel vechten tegen wat er gebeurt, maar wat helpt dat? Ik heb (gelukkig) nog niet die enorme kinderwens, het lijkt me enorm lastig om daar mee om te gaan als je de leeftijd hebt waar je eigenlijk niet echt meer kan wachten.

Wie is online

Enquête

Morgain's Buddies