De keuze is moeilijk, of misschien maak ik het gewoon moeilijk voor mij zelf.
Al 1,5 jaar gaat het op de zelfde manier: Aantrekken en Afstoten. AL 1,5 jaar houd en haat ik van hem afwisselend en soms ook tegelijk. Vaak denk ik: "Wat ben jij een prachtige man, maar waarom ben je soms zo verrot van binnen".

En nog steeds, als ik zeg weg te gaan dan komt hij achter mij aan. Dan doet hij opeens wel moeite voor me. Leuk dat het iedere keer weer werkt natuurlijk, maar het kost wel iedere keer weer een stukje energie. Uiteindelijk krijg ik er toch nog minder mee terug dan wat ik er in steek.

Ik heb een poosje in een dip gezeten, wat door samenloop van omstandigheden kwam, hij speelde er ook een stukje in mee. Ik kon toen ook de energie niet meer opbrengen om in zijn gezichtsveld te blijven, op dat moment vond ik me zelf even belangrijker. Hij wist dat ik me rot voelde, hij belde me toen ook iedere dag even op. Hij wilde graag weten hoe het met me ging, en probeerde me telkens op te beuren. Aan de ene kant heeft ie me wel uit de dip geholpen, maar aan de andere kant, door zijn zorgen ben ik hem nog meer gaan waarderen...Iets wat ik me zelf had belooofd niet meer te doen. Want ik ken me zelf; ik ga mij dan weer aanhankelijker naar hem toe opstellen. Iets waar ik hem mee weg jaag.

Daarom denk ik nu: Blijven of gaan.
Ik weet niet of ik wel wil wachten op het moment dat hij mij wel gaat vertrouwen (want daar ontbreekt het er bij hem aan, zeg hij dan) maar wat als hij nooit vertrouwen krijgt? Dan heb ik mooi voor Jan Doedelzak op hem zitten wachten....