Hoi allen,

Ik moet toch ff mn hart luchten.
Enige tijd geleden had ik wat twijfels had over mijn relatie.
We zouden gaan samenwonen en de angst sloeg me aan het hart.
Uiteindelijk heb ik de angst van me afgezet en hebben we doorgebeten.
We hebben een appartementje gehuurd,die we op 1 november zouden betrekken.
We hebben ook al onze meubels aangekocht en alles staat bij zijn ouders (omdat ik veel te ver woon en ik naar zijn regio verhuis).
Ik had vaak moeilijkheden met de manier waarop hij met me omgaat en vrijdag kregen we ruzie.
Ik heb op een beleefde en volwassen manier mn hart gelucht en hij was even geschrokken.
Zaterdag besloot ik naar hem thuis te gaan maar al voor ik er was hadden we ruzie via sms (stomme manier van converseren).
De ruzie escaleerde waardoor ik terug richting thuis ben gegaan.
Hij reageerde weer op zo'n kille manier waardoor ik door het lint ben gegaan.
Ik ben beginnen schelden en heb veel dingen gezegd die ik niet meende.
Om een lang verhaal kort te maken,ik heb onze huisbaas gebeld en die op zn voicemail gevraagd of we het appartement eventueel nog kunnen opzeggen.
Ik handelde echt vanuit woede en heb stom gedaan.
Hij is razend op me,de huisbaas heeft hem wss gebeld en mij niet teruggebeld.
Ik weet niet of hij het thuis heeft verteld maar indien hij dit wel heeft gedaan dan is het voor ons echt afgelopen want hij heeft zeer strenge ouders naar wie hij luisterd.
Ik weet ook niet wat hij met het appartement heeft gedaan.
Hij wil me de helft van alles teruggeven zegt hij en hij is razend op me.
Natuurlijk kan ik na alles wat ik gisteren gedaan en gezegd heb me nu niet meer gaan excuseren.
Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat hij slimmer is als mij en alles heeft gered (niks thuis gezegd en het goedgepraat met de huisbaas) maar natuurlijk zitten we met een tijdslimiet want 1 november staat voor de deur.
Vandaag word ik echt gek van de spijt en ik krijg geen inzicht in hem.
Heb ik de deur voor ons dichtgedaan of niet.
Ik ben van niks op de hoogte en kan alleen afwachten.
1 ding weet ik zeker,als dit ons einde is dan zal ik mezelf nog vaak verwijten.
Dit heb ik echt niet gewild en ik hou zielsveel van hem en mag er niet aan denken dat ik hem kwijt ben door 1 razend moment...
Sorry voor mijn lang verhaal,maar ik kan het echt aan niemand kwijt (in nood kent men zijn vrienden).