Op aanraden van men beste maatje kom ik hier ook maar eens men hartje luchten...

Ben ondertussen al wel bijna een jaar terug vrij maar steeds weer wordt men hart gebroken door men ex. Van de 3 jaar dat we elkaar nu kennen hebben we 2 jaar een relatie gehad. We hebben het 3 keer geprobeerd, eerste keer werd ik compleet opgesloten, mocht amper nog uitgaan, meegaan wou ze niet, roken moest ik laten, iets drinken mocht ik niet en zo kan ik nog wel even verdergaan... Ben dit lang blijven pikken tot dat de bom barste en heb ik haar naar huis gestuurd op kerstdag (zal ik mezelf nooit vergeven)... Ben haar altijd graag blijven zien maar op die manier kon het niet verder. Zij was compleet gebroken en dreigde met zelfmoord als ik haar niet terug een kans gaf want zonder mij wou ze niet meer verder leven. Ben haar blijven steunen en uiteindelijk zijn we toch terug samengekomen, ik was nog altijd smoor op die meid en zij ook op mij... In de hoop dat er veel veranderd was, begonnen we voor de 2de keer maar uiteindelijk liep het toch weer mis...Mijn fout volgens haar... Toen hebben we er echt een tijdje een punt achter gezet, maar jawel als ge van iemand houdt dan blijfde der voor gaan, dus 3de keer goeie keer dan maar??? Langs mijne kant was het deze keer echt alles, ik ging er volledig voor want na al die tijd zag ik haar nog liever als toen ik haar leerde kennen, ik had zoiets van zij is de vrouw van men leven... Heb er alles voor gedaan, maar dan ook echt alles, thuis waren ze compleet tegen die relatie omdat ze wisten hoe ze in elkaar zat maar ja ik deed alles voor de liefde en al koste het me bijna men kop thuis ik ging ervoor... Maar toen kwam de hel... Alles ging perfect, zij was veranderd, ik was veranderd en onze liefde was sterker dan ooit dacht ik... Tot ze zei dat ze zich niet over onze andere breuken kon zetten (die compleet mijn fout waren volgens haar) en ze mij al een maand bedrogen had... Gewoon wraak op iets waar ik zelf niet aan kon dien misschien??? Ze verweet me alle mogelijke dingen... Een week na onze breuk woonde ze samen en wou ze aan kinderen beginnen... Alles waar we een maand ervoor nog van droomde samen had niets meer te betekenen. Sindsdien heb ik mijn klop serieus gekregen en begon k voor het minste te huilen, op men eentje want ben niet iemand die snel zen emoties zal tonen. K heb een paar maand geen contact met haar gehad en toen de dag voor men verjaardag stuurde ze sms om te vragen hoe t met me was, ze heeft me mail gestuurd om haar daden uit leggen en te zeggen wat ze nu nog voelt... Ik brak terug... Ze woont samen en toch blijft ze mij vertellen dat ze mij graag ziet en niet zonder mij kan leven. K heb gezegd dak misschien terug alle contact verbreek (ook al is da zoooo moeilijk) maar telkens weer is ze daar met haar lieve mooie praatjes die me weer aangrijpen... Ik zit vollop in een cirkel te leven en probeer die op alle mogelijke manieren te doorbreken, ik maak fun, k ga weg, lache alles wat je maar wil, maar toch ga ik ermee slapen en sta ik ermee op... Na een jaar kan ik men hart nog steeds niet openzetten voor een ander, als er iemand te dicht komt dan klap ik toe en heb ik er al genoeg van. En in ons holebiwereldje is het echt rot om iemand te vertrouwen, iedereen neemt wel eens iedereen, en zo ben ik niet. Ik ben nog altijd een vrouw met respect voor men eigen lichaam maar zo zien de meeste dat niet meer... Ik leef men leven maar verder, hopende dat die gevoelens ooit sterven... Maar zoals ze zeggen, je eerste echte grote liefde vergeet je nooit...