Als er een medicijn was, zou ik m je onmiddelijk geven. Ik voel je pijn. Na 16 jaar verdien je het niet om zo behandeld te worden, maar het gebeurt toch. De reden zul je nooit achter komen, geloof me, hij zal het je niet vertellen. Wat een desillusie he?? Je denkt iemand te kennen, te kunnen vertrouwen en je leven voor altijd mee te willen delen, pieken en dalen. De ander neemt een andere beslissing, dat zet je leven helemaal op zijn kop. Je zal er helemaal vol doorheen moeten lief "leven". En het doet pijn, vreselijk veel pijn, pijn van binnen die onhoudbaar is, denk je... maar je bent sterk, sterker dan je denkt. Dit lijkt nu het ergste wat er is op de wereld. En ja, ik denk ook echt dat een mens geen diepere en ergere pijn kan voelen als door je grote liefde an de kant gezet te worden. Zelfs de dood is naar mijn mening makkelijker te accepteren. Daar heeft (bijna altijd) "het lot" over beslist. En niet degene waar je zo zielsveel van houdt en van zou willen blijven houden.
Ik kan je allemaal troostende en opbeurende woorden sturen, van het komt echt goed en na regen komt zonneschijn. Dat is ook allemaal waar, maar dat wil je nu niet horen...
Goed van je dat je de stap gezet hebt om naar een psycholoog te gaan. Je zult merken dat het je gaat helpen. Probeer handvatten te krijgen, zodat je verder kan. Maar, als je het gevoel hebt dat het weinig nut heeft voor jou, zoek dan een ander!! Je pijn zal nog wel even blijven, met ups en downs, maar: Ze kunnen je echt helpen om jezelf weer terug te vinden. Heel veel sterkte en ik voel met je mee!!

Jouw verhaal en mijn verhaal zijn elkaars spiegelbeeld. Ook ik heb dezelfde ervaring als jij. Mijn huwelijk heeft bijna 21 jr geduurd, daarvoor 4 jr verkering. Ik dacht ook dat ik hem kende, maar zoals het d laatste maanden hier gaat, nee, zo heb ik hem nog nooit gekend! Ik dacht ook dat ik me bij hem veilig kon voelen, hem kon vertrouwen etc. Helaas, ik ben ook hard bedrogen door hem, en nu doet hij gewoon waar hij zin in heeft. Weet je leven, toen mijn (ex) man vertrok (overhaast) heb ik ook zoveel gehuild. Ik had ook mijn leven helemaal ingesteld op hem. En na zo'n week of 2, 3 had ik nog steeds heel veel verdriet maar er kwam ook boosheid bij. Boosheid omdat hij me had bedrogen, zomaar weg was gegaan, de kinderen liet stikken ....... Je kunt het allemaal nalezen op mijn blogs. Maar door die boosheid kwam er iets over me heen waardoor ik het leven weer aankon. Ik werd sterker en sterker. Nog steeds ook met verdriet, die jaren schuif je niet zomaar aan de kant. Maar ik heb gemerkt dat ik wel sterker werd. En ook nu, nadat er weer zoveel is gebeurd gaat het telkens een beetje beter. Ik herken jouw verhaal, ik ben daar ook geweest. Weet dat het eens wel weer goed komt met je! Echt waar. Nu kan je dat nog niet geloven, maar het gebeurt wel. Zelfs ik zie nu een klein beetje een toekomst voor me. In ieder geval een toekomst met rust voor mezelf. Zonder de onrust die hij bij mij teweeg brengt. Ook ik heb begeleiding van een psycholoog. Zij helpt me om het verleden niet te romantiseren. Ook met een andere bril op naar het verleden gaan kijken. Dan zie je dat het niet alleen maar goed en leuk was. Zij zei ook: van wie hou je dan nog? Van hem zoals hij WAS of van hem zoals hij NU is. Want dat is hij nu! En die uitspraak heeft mij geholpen door naar het verleden te kijken. Ik wens je heel veel sterkte en als je een stukje herkenning wilt zou je mijn blog kunnen lezen! Liefs, Odie

Herkenbaar hoor...ook na 15 jaar is ht bij ons over en ik ben ook diep gegaan....ik huil met je mee....maar echt "leven"het word anders...beter....maar daarvoor moet je inderdaad door de pijn...en pijn doet het..zo...
Ik begin nu mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen en kom erachter (net als Odie) dat ik ook anders naar het verleden samen moet kijken. Genoeg ingeleverd en aangepast zonder er echt iets voor terug te krijgen...
En ik weet zeker dat jij er ook wel komt als j je maar met jezelf bezig houdt in plaats van met hem.

Wens je heel veel kracht en sterkte!!

liefs Anzil