scheiding midlife crisis

afbeelding van Arne

Mijn vrouw heeft na een huwelijk van ruim 14 jaar een streep onder ons huwelijk gezet. Ze is verleifd geworden op een buurman en wil koste wat het kost met hem verder. Daar ben ik vreselijk kwaad en verdrietig over geweest. De scheidingsprocedure loopt, maar ik kan haar niet loslaten... Ik kan bovendien de gedachte niet verdragen dat ze het bed deelt met de buurman (die gescheiden is). Ik denk (hoop) dat het een gevolg is van een midlife crisis waar ze in zit, maar ondertussen ben ik haar wel kwijt (en ik hield / houd van haar). Ik hoopte zo dat ze tot inzicht kwam en dat we er samen uit zouden koemn, bijv. met relatietherapie. Iedereen om me heen zegt dat ik haar moet vergeten, maar 't lukt allemaal niet zo..

afbeelding van Chrysothemis

Hoi Arne

Ik zie dat je nu een maand of drie lid bent op ldvd.nl; hoe kort is het geleden dat je vrouw voor het eerst vertelde wat er aan de hand was?

Ik weet niet wat de mensen om je heen bedoelen met 'haar vergeten', maar het is hoe dan ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. Neem het jezelf niet kwalijk als het niet lukt om je verdriet zo maar van je af te schudden. Je vindt vast en zeker een manier om verder te gaan met je leven, maar dat zul je op je eigen manier en in je eigen tempo moeten doen. Mensen om je heen voelen niet wat jij voelt en die kunnen soms verwachten dat het verdriet sneller overgaat dan het doet, zeker als je op het eerste gezicht dapper door lijkt te doen. Wees vooral een beetje liefdevol en geduldig met jezelf.

Heel veel sterkte, Arne.

afbeelding van Arne

scheiding

Hoi Chrysothemis, dank voor je reactie...
3 maanden geleden vertelde ze mij van haar verliefdheid, ze zei dat ze niet alleen verliefd was maar dat ze echt van hem houdt... Ik heb dus geen schijn van kans (gehad)
Ik probeer een weg te vinden, maar ik houd nog teveel van mijn (bijna) ex, ondanks alles wat ze me heeft aangedaan. Ik vraag me nu af of ik wel ooit van haar los kan komen...

Arne

afbeelding van Chrysothemis

@ Arne: wat is loskomen?

Wat bedoel je met loskomen?

Na een relatie van veertien jaar zul je nooit helemaal vergeten dat ze bestaat, lijkt me. En ik weet het niet zeker, maar misschien zul je wel nooit honderd procent onverschillig tegenover haar staan. Stel dat je liefde voor haar op den duur uitdooft; je hebt toch lang en erg veel van haar gehouden, dat blijft misschien wel altijd veel voor je betekenen. Maar is dat erg? Betekent dat dat je niet losgekomen bent?

Wat stel je je voor bij 'losgekomen zijn'? Hoe ziet dat eruit?

afbeelding van Arne

loskomen

Hoi Chrysothemis,

Met loskomen bedoel ik dat ze geen rol meer speelt in mijn leven, maar terwijl ik dit schrijf besef ik ook wel dat dit helemaal niet kan, we hebben tenslotte kinderen.
Op dit moment doet het me het meest dat het lijkt of mijn verdriet haar helemaal niets doet...

Wel mooi trouwens dat je schrijft dat ik lang en erg veel van haar heb gehouden, dat is helemaal waar, en dat koester ik ook!

gr.

Arne

afbeelding van Chrysothemis

@ Arne

Het moet inderdaad wel extra pijnlijk zijn om de ander min of meer vrolijk te zien, terwijl je zelf zo'n verdriet hebt.

Ik maak zelf nu een situatie mee waarin iemand verliefd is en tegelijkertijd heel veel verdriet heeft van het einde van zijn huwelijk, dus ik ben geneigd om te benadrukken dat een nieuwe liefde niet betekent dat het verdriet van je ex-partner je niets doet (het betekent niet eens dat je je partner niet mist), maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het voor jou wel zo lijkt.

Hoe het er ook uitziet; jouw verdriet behoeft geen erkenning of validatie van je partner. Het zou haar sieren als ze de verantwoordelijkheid accepteert voor de gevolgen van haar handelen, ook al heeft ze niet de bedoeling gehad om jou te kwetsen, maar er kunnen talloze redenen zijn waarom iemand zich daar soms niet toe kan brengen. Dat betekent niet per se dat ze zich niets aantrekt van wat ze veroorzaakt.

Het is zo begrijpelijk dat je zou willen zien dat ze verdriet heeft. Alleen vraag ik me af of het ooit genoeg zou kunnen zijn. Een paar jaar geleden heb ik voor de tweede keer afscheid moeten nemen van een vriend waar ik veel van houd; daar heb ik tot op de dag van vandaag verdriet van. Hij vond het vreselijk om te zien dat het mij lukte om me groot te houden en smeekte me bijna om te laten zien dat het me pijn deed. Ik heb dat op een bepaald moment gedaan, mijn emoties getoond, maar het enige gevolg was dat hij het onbegrijpelijk vond dat ik ondanks mijn verdriet toch weg ging. Het was kiezen tussen hardheid of verwarrendheid. Allebei zijn ze verschrikkelijk, maar tegen hardheid kan een mens zich volgens mij makkelijker wapenen.

afbeelding van Letje

Arne

Het kopje van jouw blog, had ook van mij kunnen zijn, ook ik zat met een partner die een midlife crisis heeft.
Andere kleren, zijn haar anders en vond het ergens anders veel leuker dan thuis!!
Daar zit je dan... een midlife crisis kan jaren duren, bij een man zelfs 10 jaar, toen ik hem dit vertelde zei hij "nou, tot over 10 jaar dan". Ze zijn niet voor rede vatbaar en mijn ex man vertelde mij ooit dat hij kortsluiting in zijn hoofd heeft..Van mij mag hij dit nog heel lang hebben.
Wij zijn net gescheiden en het verdriet is vreselijk, ik ben nu een jaar verder en gelukkig wordt het minder.
Je moet nu aan jezelf denken, en nee, vergeten gaat nog niet, is ook heel normaal na zoveel jaren samen.
Nu zit je in een diep dal maar je zult merken dat de ergste pijn over gaat, het duurt een tijdje maar dat hoort erbij.
Ik weet hoe het voelt en hoe het is om van binnen helemaal kapot te zijn maar het wordt minder, echt waar.
Ik moet 24 jaar samenzijn verwerken, als ik het kan om het te verwerken, gaat jou dat ook lukken!!
Ik wens je heel veel sterkte.
Letje

afbeelding van Arne

Hey Letje, bedankt voor je

Hey Letje,
bedankt voor je reactie... ik denk idd dat het allemaal tijd nodig heeft... maar vooralsnog doet het pijn...
Arne

afbeelding van mrbean

Mr Bean @Arne nog hoop?

Hoi Arne, bij mij is iets soortgelijks gebeurd, na een huwelijk van 16 jaar. Ik kon haar in het begin niet loslaten, nu kan ik zonder haar wel verder leven. Alleen, door de kinderen blijf je toch een beetje verbonden, het zogenaamde nahuwelijk. En dat is het oneerlijke eraan, je kunt nooit echt los van elkaar komen, dus probeer ik toch zo zakelijk mogelijk met haar om te gaan, dat is het beste om jezelf te beschermen. Ik had hoop in het begin dat ze terug zou komen, maar ze heeft het heel erg duidelijk gemaakt dat dat niet mogelijk is, wat voor mij ook gemakkelijker was om de hoop op te geven. Bij jou weet ik niet of het zin heeft, relatietherapie, maar op een gegeven moment weet je gewoon of het wel of geen hoop is. Ik zat wel een tijdlang in onzekerheid, en dat is vaak zwaarder dan wanneer er duidelijkheid in jouw situatie is. Omdat de scheidingsprocedure al loopt denk ik dat het voor haar wel definitief is, maar dat jij eigenlijk nog niet kan loslaten, waardoor je waarschijnlijk nog valse hoop hebt. Omdat zij een ander heeft ben je gewoon een gepasseerd station, het klinkt hard, maar zij is daardoor veel verder in haar verwerking dan jij. I've been there, niets is erger dan valse hoop, na verloop van tijd zul je wel moeten accepteren en haar meer loslaten, om het toch enigszins leefbaar te maken voor jezelf. Voorlopig zit je waarschijnlijk wel midden in een hel, je probeert het elke dag toch te overleven. Maar een schrale troost, na verloop van tijd wen je wel aan haar afwezigheid, en ja, er is een leven na de breuk, misschien kun je je het nog niet voorstellen. Geef het niet op, neem de tijd voor jezelf om je diepe wond te laten genezen, en ga daarna wel je nieuwe leventje oppakken als je er klaar voor bent.

Heel veel sterkte.

Mr Bean

afbeelding van Arne

nog hoop?

Hey mr. Bean, ik heb de hoop idd opgegeven, ze wil beslist niet met me verder... Ze kiest definitief voor de buurman, daar deelt ze nu het bed mee, pijnlijk!

iig bedankt voor je reactie en je medeleven

Arne