Ik merk dat ik momenteel niet veel behoefte heb om te vertellen hoeveel ik mijn ex mis. Misschien komt dat omdat we niet zo vreselijk lang bij elkaar waren, waardoor hij niet in iedere vezel van mijn lichaam is doorgedrongen. Misschien komt het omdat mijn ex en ik elkaar niet helemaal kapot hebben gemaakt. Er is geen haat en geen nijd. Verdriet is er wel. Voor mij is 5 maanden wel lang, ik heb altijd moeite gehad me in de liefde te geven. Nu deed ik dat wel, en het was ook super. We passen bij elkaar, lichamelijk en geestelijk. Ook nu nog, en ook hij voelt dat zo. Maar we hebben beiden spoken uit het verleden. En het is niet zo dat we dat moeten oplossen en dan komt het goed. Nee, door die spoken is er veel kapot gemaakt. Bij hem, namelijk de verliefdheid en de wil een relatie te hebben. Op dit moment in elk geval.

De laatste contacten tussen ons waren gestressed. Het ging alleen maar van kwaad tot erger. Hij werd daardoor harder en deed uitspraken als `misschien laat ik wel pas over 2-3 maanden iets horen'. En door mijn angsten interpreteer ik dat meteen negatief.
Gisteren heb ik hem kort gesproken. Het hoe en waarom doet er nu niet toe. Maar de conclusie was dat hij dat door boosheid zei, en ik me door mijn angsten meteen op het negatieve focus.

Nu gaan we elkaar een tijdje met rust laten. Daarna zal er weer voorzichtig contact zijn en we zien beiden wel waar dat toe leidt. Mijn ex zei me een beetje vertrouwen te hebben. Ai, vertrouwen, ook zoiets waar ik moeite mee heb. Maar het wordt maar eens tijd dat ik dat doe.
Ik weet niet hoe dat gaat verlopen, hij ook niet. Ook hij sluit niks uit. Maar als ik nu dingen suggereer, druk ik hem daarmee in een hoek.

Ik sluit hem niet uit mijn leven. Dat vind ik te krampachtig. En daarvoor is er te weinig gebeurd. Er is geen bedrog, er is geen haat, het ging gewoon niet.
Wat ik wel ga doen is loslaten. Ik ga niet bij elke stap aan hem denken, en ik zoek het verdriet nu niet op. Dus foto's bekijk ik momenteel niet.

Bijna gek om te zeggen, maar verder voel ik me goed. Misschien zit er nog een beetje hoop, dat ik me daardoor zo voel. Nou ja, dat is dan maar zo. Als die hoop ervoor zorgt dat ik niet in de put zit, is dat alleen maar goed. Die hoop dat zal dan vanzelf wel slijten als er niks blijkt te zijn.
Het gaat dus goed met me. Mijn ex had dat gisteren volgens mij ook wel in de gaten.
Vandaag had ik een mail van hem over iets financieels. Het was een leuke mail. Niks met hoop hoor, maar gewoon zoals het hoort. Dus heb ik ook vriendelijk nog iets korts terug gestuurd.

Een paar opmerkingen van vrienden zitten in mijn hoofd. `Reageer nu op mails of sms'en zoals je bij mij(vriendin van me) ook zou doen'.
'Mocht je hem toch nog erg leuk vinden, kan je het voorzichtig proberen. Bij een andere liefde zou je die onzekerheid ook hebben. Die garanties krijg je bij niemand. Blijft een gok, of het nu bij hem of bij een ander is'.

Dit zijn gedachtes die ergens in mijn hoofd zitten. Maar die laat ik met ruist. Ik laat hem met rust, en mezelf ook.
Ik push mezelf geen enkele kant op. Ik heb zelf genoeg andere dingen om me op te focussen. Verdriet laat ik toe, ook dat stop ik niet weg, maar ik ga het ook niet uitvergroten.

Rust, rust, rust.... Mijn ex zei mij al dat dat is wat hij nodig heeft. En hij heeft gelijk, ik ook.
Bij mij is altijd de angst dat als je negatief eindigt, dat ook is waar je je op blijft focussen. Maar ik besef nu dat dat iets is wat ik zelf doe. Dat zijn mijn eigen angsten.
Rust is iets positiefs, hem en mij met rust laten, dat is positief.

Ik hoop echt dat anderen op deze site dit gevoel ook gaan krijgen. Het is zo moeilijk om over een liefde heen te komen. Ik denk ook niet dat je eroverheen komt, je moet er doorheen...

Heel veel sterkte iedereen!