Nu ruim een maand is het uit met mijn vriendje. We waren elkaars tegenpolen en het werkte gewoon niet meer. Ik had geen zin meer om naar hem toe te gaan omdat hij nooit meer leuk tegen mij kon doen en ik op een gegeven moment niet meer tegen hem. Wat daarbij kwam kijken was dat ik al mijn eigen dingen (school voornamelijk) liet vallen omdat ik alles wat ik doe/deed verbond aan hem. Als hij niet trots toonde, hoefde ik ook niet. Ging het slecht met mijn relatie, dan ging het slecht met mij.
En nu, ik kan het niet laten om contact met hem te zoeken en op zo'n moment verlies ik al mijn trots en verantwoordelijkheid. Ik vind dan dat ik recht op hem heb zoals een kind op een vader, dat hij er voor mij moet zijn. Dat hij me niet zomaar mag laten vallen. Dat hij mij vast moet houden. Ik gedraag me dan echt belachelijk. Hij heeft al gezegd dat hij het niet nog een keer gaat proberen en ik weet ook zeker dat dat waar is.
Nu, na al 1 kutmaand met zelfmoordideeen probeer ik steeds meer te kiezen om hem los te laten, geen contact meer te zoeken, of zo min mogelijk. Maar nog steeds vind ik het ongelofelijk moeilijk om zonder relatie te zijn. Sinds mijn 17e, wat inhoud: de laatste vier en een half jaar, ben ik niet zonder relatie geweest.
Ik besef me meer dan ooit hoe moeilijk ik het vind om dingen voor mezelf te doen en weet dat het alleen beter wordt als ik dat wel doe en mijn schouders eronder zet. Maar soms zijn mijn schouders even op. Ik heb ook hulp van een psycholoog, maar besef dat ik het wel zelf moet doen. Nadat vandaag iemand een afspraak heeft afgezegd zie ik het ook echt even niet zitten.
Ik vind het zo godvergeten moeilijk om voor mezelf te leven en geen veiligheid en geborgenheid meer te hebben.
Liever terug naar een slechte relatie dan alleen...