ok en maar weer een blog van mij... het zit me blijkbaar hoog .

Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Ik ben rusteloos. Niks lijkt te helpen, eventjes, ok, maar mijn gedachten zijn nergens echt bij. Ben net met een vriendin de stad in geweest, die zat met dezelfde gevoelens, haar vriend sinds een aantal maanden bleek ineens iemand anders leuker te vinden en ging er vandoor, en is nu met een ander. Zo triest verhaal weer. En dus liepen we samen door de stad, het was zeker gezellig en ze had heel lief een klein cadeautje voor me meegenomen. Maar we waren allebei verdrietig en we kregen om de beurt een dip... Allebei zaten we met hetzelfde gevoel: een week geleden, liepen we hier nog met onze partners en al zijn we goede vriendinnen, het voelt toch zo gigantisch anders. Wat zou ik ervoor geven om simpelweg te mogen genieten van een mooie zaterdagmiddag, samen boodschapjes doen, koken, samen eten, flesje wijn erbij... we deden helemaal niks op zo'n zaterdag en het was toch zo heerlijk.

Het voelt alsof ik de tijd aan het doden ben. Wachtend op een berichtje van hem. Ik blijf sterk zelf, nog weer de hele dag niks gestuurd, maar ik tel de minuten, de uren... weer een dag voorbij, weer een dag overleefd. Zo voelt het nu. Als overleven. Een ander kon ik zo goed advies geven over wat te doen met je tijd als je in een dip zit, maar zelf lukt het me niet zo echt. Het voelt gewoon als een nachtmerrie, en ik kan niet geloven dat ik nu weer in die situatie zit.

Fake it till you make it, dat zal het de komende tijd wel worden. Misschien moet ik nu maar even niet meer van mezelf verlangen ook.