Ik heb al een paar van je blogs een beetje vanaf de zijlijn meegelezen, ze raken me behoorlijk omdat ik veel overeenkomsten zie.
Ook mijn ex gaf aan niet meer met me verder te willen, maar wel goede vrienden te willen blijven... dat hebben we geprobeerd... ook zij had contact met iemand die zelf net uit een relatie was en waar ze een goede klik mee had, ook ik was daar jaloers op en had het er erg moeilijk mee, ook ik heb in het begin nog gewoon contact gehouden, ondanks alle bange vermoedens, de pijn en het verdriet van haar kwijt zijn, de pijn en het verdriet van weten dat ze vaak met die ander optrok... de angst dat dat meer zou worden... ondanks dat alles was contact houden ook wel fijn, zag ik haar zo af en toe nog even, haalde ik daar troost uit...

Tot het moment kwam dat ze aangaf meer gevoelens voor hem te hebben gekregen... op dat moment stortte ik opnieuw in, na een paar dagen goed te hebben nagedacht heb ik aangegeven dat ik iig voorlopig geen contact meer met haar kon hebben omdat ik daar aan onder door zou gaan.... of dat een juiste beslissing is geweest... geen idee want ik ga er nu net zo hard aan kapot...

Ik herken ook heel sterk je rationele kant... de kant van jou die zegt... en wat als ie iets met een ander krijgt... je kunt er, hoe klote en kut en verdrietig en pijnlijk etc. ook... idd niets aan doen...

De enige tip die ik je kan geven is... ga door... blijf actief, blijf niet in je verdriet hangen (maar laat het zo af en toe wel even toe)
Maar of mijn tips veel waard zijn... en het slim is om ze op te volgen... ik ben zelf niet de beste reclame voor mijn tips...

Heel veel kracht en sterkte iig Noom en ik hoop heel erg voor je dat hij idd alleen maar vriendschappelijk contact met haar heeft en dat hij uiteindelijk toch voor jou kiest.... maar probeer je wel vast schrap te zetten... jezelf voor te bereiden op... niet naar hem toe, maar voor je zelf...

draai het nou eens om, jij bent alleen in het weekend welkom? Welnee, hij is alleen in het weekend welkom bij jou!
Zie je al wat voor een verschil dat zou maken? Zie je al hoe je in je hele gedachtengang, nog zo op de ondergeschikte positie staat eigenlijk, op de afhankelijke positie? Dat veroorzaakt het rotgevoel... En dat is toch echt waar hij jou gebracht heeft hoor, jeetje het is ook niet niks, jij moet vertrekken hebt je huis en haard opgegeven ligt nu op een stretchertje... laat je niet beetnemen of al te gemakkelijk weer inpakken he. Jij voelt je al weer blij dat hij contact opneemt nu, is ook logisch, maar vraagt hij hoe jij je voelt? Hoe jouw leven nu is? Toont hij interesse in waar je nu woont, hoe je leven nu gaat? Of gaat het nog steeds heel veel over zijn nieuwe huis en zo? Laat hem lekker koffie drinken met wie hij wil, als hij echt bij jou wil zijn, moet HIJ daar nu de moeite voor gaan doen. En kernpunt daarbij, om erachter te komen of hij echt voor jou gaat en interesse in jou toont, zijn dus die dingen. Gaat het om zijn gevoel, zijn gemis, zijn huis, moet jij weer daarheen? Of vecht hij echt voor JOU?

Ik weet zo goed dat het niet zo voelt... maar probeer langzamerhand echt in je eigen kracht te komen. En neem ook de afstand voor jezelf die JIJ nodig hebt om in je eigen kracht te komen, en echt te gaan voelen: het is ook zijn verlies.

He Noom,

In de paar dagen die ik hier nu ben, val je me op door je wijze en vriendelijke woorden voor iedereen. Ook lees ik in je blogs een onderliggende kracht die je misschien nu niet altijd voelt, maar die is er wel degelijk! Misschien komt het door dat ik veel herken in je verhaal en het bij mij niet zo goed afliep (voor zover ik weet is er niemand anders in het spel en wat ik daar hier over lees, hoop ik dat me dat nog even bespaard blijft ook!), maar probeer ook rekening te houden met een slechte afloop dit weekend.

Heb je een plan B? Zijn er mensen in je omgeving die klaar kunnen zitten als het niet goed gaat en waar je dan direct naar toe kunt? Of als het maar soso gaat dat je dan iets leuks kunt gaan doen met iemand anders en je dus een keuze hebt om weg te gaan?

"Geef me de kracht om te accepteren wat ik niet kan veranderen. De moed om aan te pakken wat ik wel kan veranderen en de Wijsheid om het verschil te weten".

Veel liefs, Chalonda

Het blijft altijd lastig om vanuit een verhaal dat je hier leest, te speculeren op de gebeurtenissen die worden beschreven en waar je als lezer enige ‘betekenis’ in probeert te zoeken.

Jouw verhaal vind ik een moeilijke. Van samenwonen naar een stap terug het apart wonen, maar nog wel ‘in een relatie zijn’. Schommelen, dus. Van hoop, naar twijfel, naar berusting, naar paniek, door onzekerheden heen. Wat ik verwarrend vind, is het grillige van zijn stemmingen. Het ene moment afstandelijk, gefocused op zichzelf, zijn huisje, zijn ‘nieuwe’ leven, ‘vriendschappelijk’ kopje koffie met ‘meisje’—en het andere moment weer duizend kussen en 'ik-hou-van-jou's.

Wat er goed bij je lijkt te hebben ingehakt is de uitspraak van hem kort geleden ‘dat zijn gevoel weg was voor jou’. Ik lees dat steeds als vermelding terug in bijna ieder blog en veel van je reacties—en dan ook steeds weer jouw aanvulling daarop ‘dat hij het later wel weer terug heeft genomen onder het mom van ‘verhuisstress’. Bijna alsof je jezelf daarmee steeds opnieuw zichtbaar wil bevestigen ‘dat hij het niet echt meende’.

Dat kan wel zijn, maar de scheur is er, als ik het goed lees, behoorlijk ingeslagen.

Als toeschouwer, aanschouw ik jouw verhaal al lezende. Wat ik niet zo goed kan vastgrijpen, is welke positie jij hierin inneemt. Je gevoelens weet je zeer gearticuleerd (en puur) over te brengen en het is overduidelijk dat het je overweldigt allemaal. Ik lees je graag, omdat het zo heartfelt is. Omdat je zo spiegelend schrijft. Toch kan ik een duidelijke positie van jouw kant, niet zo duidelijk ‘vinden’. Waarmee ik niet bedoel dat je die moet innemen. Het is meer dat ik nieuwsgierig ben, omdat het erop lijkt dat er eigenlijk alleen van zijn kant uit keuzes worden gemaakt—en jouw keuzes (en de daarbij meekomende emoties) lijken zich dan toch een beetje te schikken aan de zijne. Herken je dit?

Ook lijk je je regelmatig naar hem (persoonlijk, of hier in je blogs) te excuseren voor de lading en het ‘niet subtiel zijn’ die jouw reacties kunnen hebben. Tijdens het lezen van jouw blogs, lijkt hij voornamelijk aan het stuur te staan van dit schip. Richt zich op zijn eigen koers en geeft jou, wanneer hij even kan wegkijken van het besturen, aandacht wanneer dat voor hem zo uitkomt.

Ik kan dit uiteraard heel verkeerd interpreteren, dus verbeter mij als dat zo is.

Even los of je normaal gesproken ‘veel bevestiging nodig hebt of niet’, ik vind het zelf eerlijk gezegd niet zo gek dat je nu met zoveel onzekerheden kampt. Er lijken veel zekerheden (het samenwonen, het bij en met elkaar zijn waar de bevestiging uit kan worden gehaald dat je voor elkaar kiest) weggeslagen te zijn door sowieso alleen al de stap terug (apart wonen, ieder terug naar een ‘eigen plek’) die jij/jullie hebben gedaan. In deze onduidelijkheden behoor je nu dus een balans te vinden.

Is verdomde moeilijk.

Zeker wanneer er in die verstoorde, her te winnen balans (tussen jullie en in jullie eigen leven), ook nog eens een andere vrouw (hoe onschuldig dan ook) op het toneel verschijnt. Dat kan, voor jou, zeker als een bedreiging voelen. Nu er gevoelsmatig kleine scheurtjes zijn ontstaan in het voorheen veel duidelijker en zekerder contact tussen jullie, kan het ineens als een grote bedreiging worden ervaren wanneer een andere vrouw dichter bij komt. Die scheurtjes, namelijk. Waar scheurtjes zijn, is het niet meer ‘dicht’. Daar kan dus ‘iets (/iemand?) doorheen’ komen. Deze gebeurtenissen er ook nog eens bij, snap ik dat het voelt alsof je ‘het niet in de hand krijgt’.

Je schreef “Ik weet, heel goed.. Dat jaloezie te maken heeft met MIJN eigenwaarde en niks met hem of een ander…” en ik beaam dat dit oorspronkelijk inderdaad vaak zo is. Maar geplaatst in jouw huidige situatie zoals ik dat hierboven probeerde te ontleden, denk ik dat de gevoelens van jaloezie, verontwaardiging (want je reageerde ‘niet zo subtiel’) en paniek wel degelijk voortkomen uit de onzekerheden en veranderingen die momenteel tussen jullie spelen. En het contact met een andere vrouw, hoe zakelijk en onschuldig dan ook, zorgt gewoon voor (meer) ‘ruis’.

Wat ik zelf best een groot ‘ding’ vind in jouw verhaal, is dat hij tijdens de periode van jouw rouw om jouw vader, je niet de support kon en wist te bieden die jij kennelijk op dat moment hard nodig had. Er dus niet voor je was. Geeft toch een indicatie over iemand. Wat, precies, kan ik niet duidelijk aanwijzen, omdat ik er rekening mee hou dat ik alleen maar jouw versie & beleving lees—en elke speculatie die ik daarover loslaat, eenzijdig is. Maar, het zégt wel iets, over de veiligheid die hij jou (niet) bood/biedt. Wat voor man is hij, eigenlijk? Zou je hem, zo objectief mogelijk als je in jouw positie kunt, kunnen omschrijven? Is hij dominant? Ingenomen? Een binnenvetter? Hoe ver zou hij voor je willen gaan? Hoe ver is hij voor je gegaan? Wat is steeds zijn reden om weer afstand te nemen en afstandelijk te doen? Wat verlangt/wenst hij in een relatie? Wat zijn de dingen waar hij bij/met jou moeite van ondervindt? Wat vind jij vervelend aan hem? Hoe is jullie dynamiek?

Veel in jouw verhaal is herkenbaar voor me. Wat me intrigeert, is dat je ondanks je onzekerheden en alles wat je nu te verteren krijgt, wel heel reflectief en scherp naar jezelf kijkt. Daar identificeer ik me mee. Ik weet niet of je dit zelf herkent, of dat het iets is dat ik vanuit mijn eigen ervaring denk te ‘lezen’: dat je in dat zelfonderzoek en met de loep op jezelf gericht, soms voorbij gaat aan het feit dat er nu eenmaal dingen zijn, die voor jou ‘niet goed voelen’. En dat het niet uitmaakt, waar het vandaan komt of wie daar verantwoordelijk voor is. Soms ‘voelt’ iets nu eenmaal niet goed. Zoals dit meisje bijvoorbeeld. En het feit dat zij daar wel doordeweeks ‘mag komen’—en jouw komst beperkt is tot het weekend (is dit zo, of ‘ervaar’ je dit zo?).

Ik vind, en vermoedelijk zie jij dat ook zo, dat een partner vrij behoort te zijn in het aangaan van contacten/vriendschappen met iemand van 'de andere sexe'. En als ik daar ‘moeite’ mee heb, ik eerst bij mijzelf behoor na te gaan waarop die weerstand dan gebaseerd is. Is het mijn onzekerheid, mijn zelfbeeld, mijn angst?

Vaak is heel veel daarvan terug te voeren naar mijzelf. Maar, dat neemt niet weg, dat ik nog steeds een bepaalde situatie dermate ‘vervelend’ kan vinden, dat ik mezelf soms haast moet dwingen om in het moment zelf te blijven. Me dan niet laat afleiden door allerlei interpretaties, betekenissen en excuses voor het gevoel dat het me geeft. Waarbij ik mijzelf er soms aan moet herinneren om de vraag te stellen: ‘voelt *dit* okay voor mij? Voel ik mij *hier* goed bij? Wil ik *dit*?’. En dan niet de vragen beantwoorden vanuit een toekomstwens (‘nee, ik vind dit niet okay, MAARRRR, ik wil hem niet kwijt/wil hem niet wegjagen/wil het hem niet moeilijker maken/wil geen zeikert zijn/etc”), maar vanuit een ‘hier en nu’: "Nee. Dit voelt NIET okay. Dit wil ik dus niet.” Soms kan het antwoord in het NU je namelijk heel veel vertellen.

Net als dat je momenteel (of althans, in één van je recente blogs schreef) helemaal niet zo uitkijkt om het weekend met hem door te brengen. Maar toch gaat. Om te ‘peilen’. “Hoop draagt je”, zeg je dan. En dat is uiteraard ok. Dat mag. Dat IS. Er zit ook helemaal geen ‘dat is fout’ in jouw keuze.

Het lijkt alleen (of zo lees ik het dan) alsof het wederom weer zijn koers is, die jij met de hoop in jouw hart, vaart...