Ik heb me voorgenomen na alle tips ook op de verschillende blogs niet zelf meer contact op te nemen. Vandaag deed ze dat uit haar zelf. Ze vroeg hoe het ging. In het kader van sterk houden heb ik haar maar voorgelogen en gezegd dat het goed ging. Waarop ik vroeg hoe het bij haar ging. En bij haar ging het heel goed. Iets wat je niet wil horen. Helemaal niet na 4 dagen. Ik kan me dat gewoon niet voorstellen na wat we hebben gehad en haar kennende.

Ik stond op het punt om te zeggen dat ik maar weer verder moest. Ze was me helaas even voor. Als slagroom op de taart kom ik haar ook nog eens tegen in de stad met een goede vriendin. Ze gingen even shoppen.. Ik deed het zelfde en maakte maar het grapje. Ik heb immers nog wat geld over van de geannuleerde vakantie.

We gingen weer verder en met m'n domme kop sms ik haar of het misschien een idee is om een drankje te doen.. het was warm en dorst.. Dom Dom Dom!! Ik had het verstuurd voor ik erg in had. Uiteraard gaf ze aan dat geen goed idee was al na 4 dagen. Groot gelijk natuurlijk.

Ze geeft me ook constant het idee dat het heel goed gaat met haar. Maar dat is ook niet raar. Haar schoolstress is verdwenen en ze heeft 3 maanden vakantie. Dan zou ik me ook goed voelen. Maar voelt ze zich echt zo goed. Of doet ze zich alleen zo voor. Op facebook maakt ze grapjes en qoute een gast die ze heeft gesproken. Wil ze me irriteren? Wil ze doen alsof ze verder gaat... Of gaat ze echt verder en denkt ze er niet meer aan?? Zo'n rollercoaster van gedachten waar ik in zit.

Heeft ze misschien al een ander. Ze gaat opeens wel erg vaak zwemmen. Ook dus vanavond.. En dan vervolgens iemand quoten. Dat voelt als een dolk.

We hebben afgesproken dat we gaan proberen om normaal contact te hebben. Dat wil ik ook graag. Maar het is ook confronterend. Zij heeft nu contact met mij opgenomen. Ik weet dat ze verwacht dat ik dat nu weer doe. Ze weet namelijk hoe moeilijk ik het heb om niet even te smsen. Moet ik haar berichten? En wat moet ik zeggen. Ik ben zo verward. Aan de ene kant wil ik zeggen dat ik me in m'n leven nog nooit zo verschrikkelijk gevoeld heb. Maar tegelijkertijd wil ik ook geen medelijden wekken. Maar als ik me groot hou en zeg dat het maar prima gaat bevestig ik misschien haar gevoel dat het beter is zo. Ik vind het maar extreem verwarrend. Wellicht kunnen jullie mij helpen.

Iemand wellicht ook nog ervaring met een goed boek hierover of tips. Misschien Jay ten brink of Giovanni? Alle hulp is meegenomen welkom.