Wanneer je weet dat je de absolute bodem bereikt hebt?
Dat weet je niet!
Ik denk dat je dat inderdaad pas achteraf kunt zeggen.Maar het woordje ACHTERAF zegt al genoeg...het gaat voorbij!
Je wilt te veel.
Je wilt verder en sterk zijn je niet meer machteloos voelen en geen verdriet meer hebben.
En als andere mensen dat kunnen dat wil jij dat ook.En dat kun je ook maar dat duurt een poosje!
Stel ( ik vertel het graag met vergelijkingen dat vind ik duidelijker) dat iemand je heeft aangevallen en je met een mes bewerkt heeft.( wel creapy voorbeeld maar ala)
Dan lijkt het me heel normaal dat je vergaat van de pijn in het begin.Maar je hebt het overleefd en dat is het belangrijkste!!
Dan komen de behandelingen van de artsen ( operaties en wondverzorging) en dat is weer pijnlijk!Maar het is nodig voor je herstel!
Na verloop van tijd kan de boel gaan helen maar het blijft pijn doen.
De pijn wordt na verloop van tijd minder en minder en na heel veel tijd rest er alleen nog een litteken dat ook vervaagt en geen pijn meer doet.
Dat litteken is een herinnering aan je verdriet.Je kunt er naar wijzen en het mensen laten zien.Je kunt er op slaan en het doet geen pijn meer.

En volgens mij verloopt liefdesverdriet ongeveer net zo.Het is alleen geen lichamelijke wond maar een geestelijke.
Verzet je vooral in het begin niet te veel en laat het maar over je heen komen.
Het komt goed!

Heel veel liefs
Kommer

Wat was ik sceptisch over de werking van de tijd, toen het nog niet zo lang uit was tussen mijn ex-vriendin en mij. Het voelde zo hellish allemaal, dat ik er niet bij kon dat de tijd het weg zou nemen. We zijn nu bijna drie jaar verder en helemaal kwijtgeraakt ben ik haar nooit. Zoals je misschien gelezen hebt, heb ik sinds kort, na een hele lange radiostilte, af en toe weer wat contact met haar en de update van haar dat ze nu een vriendje heeft, was nog steeds niet makkelijk. Maar 'rock bottom'? Nee...

In mijn ervaring is het best bepalend wat je zelf doet met de kwellende gedachten en gevoelens. Ze worden door jezelf, in jezelf in leven geroepen en daarbuiten bestaan ze niet. Gek eigenlijk he? Ik heb lang gedacht dat focussen op andere dingen eigenlijk 'de kop in het zand steken' was; vluchten voor de pijn. Maar dat is niet zo. De pijn verdwijnt niet met focus op andere dingen, maar wordt onderbroken. De gedachten die de pijn oproepen komen zo nu en dan gewoon terug; dat hoort erbij. Je hoeft je er ook niet altijd tegen te verzetten - maar je erin wentelen is ook niet de aangewezen weg. Dat heb ik, denk ik, wel lang gedaan. Zeker een half jaar, misschien langer, en daarna soms met buien.

Waar ik naartoe wil, is dat de tijd z'n ding wel doet, als je het z'n ding ook laat doen. Soms is het goed om je zo te wentelen in je rotgevoelens dat je ze wel uit kunt kotsen. Dan denk je op een zeker moment: het moet anders. Daar verdwijnt het niet mee, maar het kan wel voor een focus op iets anders zorgen. Als de focus, ook al is het maar bij tijden, op andere dingen gericht kan worden - dan gaat de tijd z'n werk doen, is mijn ervaring. En dan begint de hobbelige weg naar boven, waarvan de lengte en de duur voor iedereen verschilt. Hobbelig, want hij gaat met ups en downs in mijn ervaring. Soms denk je dat het heel goed gaat en dat het ook nooit meer zo slecht zal gaan maar word je de volgende dag wakker met een rotgevoel om u tegen te zeggen. Soms gaat het ultiem slecht en denk je dat je je hele leven depressief zult blijven, om op een zeker moment te merken dat het juist beter gaat.

Ik had wel de neiging om te 'krabben aan de wond' op momenten dat het goed ging. Tjee, ik voel me nu goed - zou ik er nu dan echt overheen zijn? En dan ging ik de pijn opzoeken... Denken aan alles wat me pijn deed en waar ik bang voor was... En soms voelde ik het nog, soms minder. Als ik echt m'n best deed, vond ik de pijn wel terug. Maar dat was iets wat ik doelbewust zelf deed, om te kijken of het me nog raakte. Ik geloof niet dat dat constructief is om te doen. Accepteren hoe je je voelt is het beste, denk ik. Er niet teveel over nadenken en er al helemaal niet over oordelen. Als je je rot voelt op een moment dat je het eigenlijk onlogisch vindt - niet tegen verzetten, gewoon over je heen laten komen. Andersom geldt hetzelfde.

Ik denk dat ik echt de diepste diepten wel heb gevoeld. Niet zozeer misschien vanwege het 'feitencomplex', maar meer vanwege hoe ik in elkaar zit, of ik het nou leuk vind of niet. Maar een ding kan ik je met zekerheid zeggen: het wordt beter en je hebt hem er niet per se voor nodig, hoezeer je dat gevoel misschien nu ook hebt. Raar hoe je geest jezelf wat dat betreft voor de gek kan houden. De perfecte illusie.

Voor jullie lieve reacties. Ik ben me de afgelopen tijd gaan realiseren dat ik het vooral mezelf ook erg moeilijk maak. Ik vecht tegen mijn gevoelens en laat maar heel sporadisch aan mijn vrienden merken dat ik het héél moeilijk heb nu. Ik gedraag me zoals ik denk dat anderen dat van me verwachten, en dat zogenaamd sterke gedrag raakt steeds verder verwijderd van hoe ik me werkelijk voel. Ik was ooit sterk, maar ben het nu blijkbaar niet en dat vind ik heel moeilijk om te accepteren - en aan anderen te laten zien..
Het is heel dubbel. Aan de ene kant hebben jullie gelijk en helpt het echt om andere dingen te gaan doen, even je focus te verleggen en de pijn eventjes te onderbreken. Aan de andere kant hebben jullie ook gelijk en moet ik misschien die pijn eindelijk maar eens onder ogen zien, me niet langer verzetten tegen de kant van mijn persoonlijkheid die door dit verdriet naar boven komt. In ieder geval heb ik me voorgenomen om veel dichter bij mezelf te blijven dan ik tot op heden gedaan heb, moeilijk maar noodzakelijk voordat ik ook maar enige hulp van zoiets abstracts als de tijd mag verwachten..
Nogmaals dankjewel!

Naar aanleiding van je reactie op mijn verhaal, heb ik ook even jouw blog gelezen...

Eén ding, Farfalla, één ding wil ik je echt zó ontzettend keihard op het hart drukken. En ik WEET het. Het lijkt onmogelijk te geloven op dit moment. Gewoonweg onmogelijk, maar....De pijn gaat over!! Ik zweer het je. Het komt uiteindelijk allemaal weer goed. Het kost tijd inderdaad. En dat is heel vervelend. Ik wilde er ook niet meer aan...geloofde het simpelweg niet. Maar het is bijna een wetenschappelijk feit. De pijn gaat over.

Ik herken in jou meer het verhaal van mij 6 jaar geleden. Bij mijn eerste echte liefde toen, die het uitmaakte terwijl ik nog zó verliefd op haar was. 3 maanden later had zij ook weer een vriendje. Een collega, waar ze al die tijd toen ze met mij was ook mee omging. Wat een klap. Man, man, man...Hoe hard kan het leven zijn, dacht ik.

Voor jou breekt nu (is al aangebroken) een hele moeilijke tijd aan, ik weet het. Je voelt je wanhopig, verdrietig, wellicht belazerd en depressief. Je bent in rouw. Maar, hoe stom het ook mag klinken: dit moest gebeuren in jouw leven. Je bent nu begonnen aan een leerproces. Je bent begonnen aan een hele belangrijke les in het leven die bijdraagt aan het feit dat jij straks levenservaring hebt. "So what...", zul je denken op dit moment. Maar ik beloof je - ja het zal even duren - dat je straks terugkijkt en ziet dat dit eigenlijk het beste was. Voor jou! Later zul je denken: "man...als dit NIET was gebeurd dan was *dit en dit* (positieve dingen) ook niet gebeurd". Ik zal het niet religieus maken hier, maar geloof me: het leven kronkelt op mysterieuze wijzen. Ook ik zie op dit moment in mijn geval het volledige plaatje simpelweg niet. Waarom..vraag ik me af. Maar ik weet WEL dat ik dat plaatje GA zien. Time is your best friend.

Maar wat voor nu? Hoe kun je je beter voelen? Mijn tips: gebruik ze, of niet.
Ten eerste. Geef jezelf over aan je gevoel. Voel je je depri? Geef dan gewoon over aan dat gevoel. Heb je zin om te huilen? Jank vanuit je tenen! Klote he, dat hij daar met zn vriendinnetje zit en jij hier zit te janken? Schijt aan hebben! Dit is jouw leerproces. Laat je onderbewustzijn zijn werk doen. Jouw verdriet en "depressie" is de wond die aan het helen is. Doe je niet sterker voor jezelf voor dan je bent. Je mag je klote voelen.
Ten tweede. Soms zal je verstand je dingen vertellen die het draaglijker maken. Luister naar dit verstand en schrijf op (letterlijk op een papiertje) wat dit verstand je vertelt. Het is zo makkelijk om je verstand te vergeten in momenten van wanhoop. Pak op deze momenten je briefje erbij om jezelf te herinneren aan jouw slimme verstand.
Ten derde. Neem het leven één stap tegelijk. One day at a time. Focus je niet teveel op de toekomst: "ow hoe moet het nou verder?!". Focus je op vandaag. Tuurlijk, je zult deadlines voor je werk of school hebben in de toekomst en die moet je gewoon blijven halen. Maar focus je op vandaag. Ga naar bed, slaap, en focus je morgen slechts op morgen. Stapje voor stapje. Nogmaals; time is your best friend.
Ten vierde. Moeilijk is het nu om je verplichtingen vol te houden he? School, werk of whatever. Het liefst wil je gewoon de hele dag in je nest wegkwijnen. Nee, niet doen. Verstand op nul en gewoon gaan. Als een zombie desnoods. Blijf je verplichtingen vervullen, laat dit je leven niet vern**ken. Gaan!
Tot slot. En dit is mijn persoonlijke mening: inderdaad...zoek geen contact meer met hem...dump die netwerksites. Je martelt jezelf ermee. Je hebt een wond en hiermee blijf je het korstje telkens openkrabben wat gaat resulteren in een litteken. Is dit moeilijk? Nee, man. OK je hebt 300 vrienden in je lijst en met een druk op die knop zijn ze allemaal weg. Maar hoeveel van die vrienden zijn nou echt je vrienden??? Schrijf de e-mail adressen op van de mensen die je echt waardeert. Waarschijnlijk heb je van je echte vrienden bovendien nog telefoonnummers. Dat klote hyves gaat je waarschuwen dat je je sociale leven op deze manier grote schade toebrengt. Onzin! Echte vrienden zijn het belangrijkst en die zijn er toch wel voor je. Bedenk wel dat we het 5 jaar geleden allemaal met gemak zonder deze waardeloze sites af konden. Zie die druk op de knop "Verwijderen" als jouw "rock bottom". Bam! Vanaf nu gaan we alleen nog maar opwaarts!!!

Heel veel sterkte. Heb steun aan het feit dat meer mensen eenzelfde pijn en verdriet voelen (ook ik). O ja en indien je het alweer vergeten was: de pijn gaat over!

Zerotonine.