alweer een blog van mij. Ik schaam me!
Vandaag met een hele goede vriendin meegegaan naar het ziekenhuis voor de uitslag van een borstonderzoek. We waren vol goede moed en kwamen lachend het kamertje van de arts binnen. Totdat de arts zei: sorry mevrouw u heeft borstkanker en u kunt kiezen uit een borstamputatie of een borstbesparende operatie, daarna volgen bestraling en chemo en we gaan onderzoeken of het uitgezaaid is. Damn, dan zakt de vloer weg onder je voeten. Totaal niet op gerekend!
Wat een grote schok was dit. We zijn 2.5 uur in het ziekenhuis geweest. Ik heb mijn werk afgebeld en ben met haar mee naar huis gegaan. Ik heb boodschjappen gehaald en haar keuken schoongemaakt. En toen kwam het zwaarste; haar kids kwamen thuis. Ze heeft zio goed en zo kwaad als het kon hen het uitgelegd en de eerste reactie van hen was: ga je dood? en als je doodgaat wat gebeurd er dan met ons? Hartverscheurend.
En toen begon ik me zo vreselijk te schamen. Ik loop maar conmstant zielig te doen over een beetje liefdesverdrioet. Ik loop te janken om een vent die me bedrogen heeft. En dan heb ik gisteren zelfs nog een emotionele blog over een rebound lopen schrijven. OMG ik schaam me diep. Ik leef nog, er is niemand dood en ik ben gewoon gezond. Waarom loop ik dan zo zielig te doen. Ik ga mezelf proberen de komende tijd een hele harde schop onder mijn kont te geven en me eens te richten op dingen die echt belangrijk zijn en mijn eigen probleempjes relativeren.
Zielig?
Je loopt zielig te doen omdat je ook beschadigd bent, je kan het niet laten onderzoeken, je ziet het ook niet onder de scannen maar het is een heel groot litteken op je ziel, dat doet ook pijn en moet ook genezen. Natuurlijk mag je dat super erg vinden voor je vriendin en zij verdient ook alle aandacht maar je mag jezelf niet wegcijferen, jij moet ook genezen!!!
Wat heftig en verdrietig!
Wat heftig en verdrietig! Voor je vriendin en haar kinderen maar ook voor jou...
En ik herken wat je zegt, het is ook goed dat we kijken naar wat er wel goed gaat in ons leven. Een familielid van mij heeft 1,5 geleden dit gehoord en ik was mee.... Een rollercoaster aan emoties, het leek wel een horro film. Zo onwerkelijk ook.
Echt heel ingrijpend om van zo dichtbij mee te maken, sterkte!
Enne, relativeren is prima maar ook jou verdriet is terecht en als je steun nodig hebt... Blijf bloggen hoor,
Liefs, x
Je hebt recht op je verdriet
Je hebt recht op je verdriet hoor! Niet over schamen!
Tuurlijk is het heftig en confronterend om zoiets mee te maken, maar helaas is dat nog geen knopje om je eigen verdriet even om te drukken (al kan het soms wel een klein beetje helpen).
Je bent een mens en daardoor heb je gevoelens, buien en fases (zoals je bui/fase mbt de rebound guy). Liefdesverdriet is een zware horde!
Maar inderdaad, zoiets versterkt wel het gevoel van 'het kan altijd erger' en dankbaar zijn voor je gezondheid.
Sterkte met je vriendin, ik hoop dat ze voldoende steun heeft en het mee blijkt te vallen!
En schaam je nooit over wat je hier van je af schrijft!!
@evee
he kom op, borstkanker is erg, elke kanker is erg. maar wat heel belangrijk is haar te steunen, zij is niet dood en zij gaat ook niet dood ! borstkanker is heel vervelend en afhankelijk van de uitzaaiingen wel of niet zijn er diverse behandelmogelijkheden. besparende operaties, borst afzetten (niet leuk), er is volgens mij ook weer een nieuwe behandelmethode, dus kom op , er is hoop !
heb net een goede vriendin van mij met de zelfde k..ziekte en ook mijn moeder is er tegen aan gelopen vorig jaar.
en jij bent zelf wel belangrijk ! als je jezelf nu voorbij gaat dan loop je later tegen grotere problemen aan ! wel heel tof van je dat je er zo voor je vriendin bent !
heel veel sterkte voor haar en ook voor je zelf !
groetjes
bjm
ik snap je gedachten wel,
ik snap je gedachten wel, toen ik tijd geleden heel erg worstelde met liefdesverdriet moest ik getest worden op leukemie, gelukkig bleek het niks maar dat heeft heel erg gerelativeerd!! Sterker nog, het was een regelrechte shocktherapie voor mij en het begin van een nieuwe start, ik wilde weer genieten en vol voor mijn eigen leven gaan. Maar dat dit soort dingen gebeuren wil natuurlijk niet zeggen dat jij geen recht zou hebben op jouw gevoel, want jij voelt je om je eigen dingen nu wel oprecht verdrietig. Laat het een eye-opener zijn om (naast het verdriet dat je af en toe ook gewoon hebt) ook te blijven genieten van de mooie dingen van het leven, want het leven draait inderdaad niet alleen om liefdesverdriet. Heel veel sterkte voor je vriendin en ook voor jou!
Relativeren
Je hoeft je niet te schamen om dit te bloggen want je ziet zelf in hoe relatief je probleem is. Dus dank je voor het delen. Het zou pas om te schamen zijn als je schreef: ook dat nog, wat mij nou weer overkomt!
Als out of the blue je goeie vriendin iets ergs doormaakt zet het jou met je pootjes op de grond. Zo ontdek je dat er altijd een overtreffende trap is van leed. Goed dat je die les hebt begrepen.
Ik liep eens met mijn ziel onder mijn arm toen mijn zus een sms stuurde dat mijn moeder een hersenbloeding had gekregen. Zij is al 89 en het leek gelukkig mee te vallen, ik was niet in paniek. Maar wat ik wel registreerde: direct was mijn ldvd totaal opgelost om plaats te maken voor nieuwe zorgen, om wat zich in het nu afspeelde.
Zo zie je dat je ook verslaafd kunt raken aan pijn die vaak niets (meer) met de werkelijkheid van doen heeft, een gecreëerd en gemanipuleerd beeld, namelijk de projectie op je ex van jouw ongelukkige staat van zijn. Al is het ook normaal om na een breuk te rouwen, zeker als je bedrogen bent.
@evee
Kan me jouw gevoel goed voorstellen hoor..maar voel je niet schuldig over jou hart hier te luchten!!!!!
Want daar is jouw vriendin ook niet bij gebaat...zij heeft nu meer aan een vriendin die haar leed begrijpt en met haar mee leeft.
En als je aan jezelf voorbij gaat trek je dat ook niet de hele lange nare weg die zij nu moet gaan.
Ik wens jou en je vriendin heel veel sterkte toe!
Jeannette