Wat voor mij heel erg duidelijk begint te worden wat ik doe in relaties.
En dat zijn vriendschappen in de bredere zin.

Wat er in mij toch nog heel erg leeft is het feit het gevoel niet gezien te worden.
En ik heb daar al stappen in gezet omdat ik het steeds sneller zie in mezelf.
Heeft alles te maken met traumatische ervaringen in mijn kindertijd.
Vooral hoe mijn ouders daarmee omgingen.
Heel vaak kan ik in mezelf ervaren oh ja ik voel me niet gezien en kan het bij mijn ouders of anderen laten en respect blijven voelen.

Als ik het idee heb dat de ander me niet ziet, komt mijn onzekerheid, Ik ging vroeger enorm mijn best doen en vooral kijken wat heeft de ander nodig zodat diegene mij de liefste de leukste of aardigste vind.
Ik zie de beweging die ik nu aan het maken ben met mijn date hier heel duidelijk in naar voren komen.
Ik zie het en kan er dan anders instappen.

En als ik het gevoel heb dat de ander mij wel ziet dan wil ik bij degene zijn, eigenlijk wil ik degene dan hebben.
Vroeger was alles wat die ander deed goed. En tolereerde ik alles.Want diegene zag mij.

In allebei de gevallen verlies ik mezelf, kan ik niet voelen wat voor mij belangrijk is. Dan leg ik mijn geluk in de handen van een ander.
En het zit allemaal in jezelf! Je moet het alleen durven en kunnen zien.

In de relatie met mijn ex-man, bij hem had ik altijd het gevoel gehad dat hij me niet zag.
En dus deed ik enorm mijn best om door hem, gezien en bevestigd te worden.Zelfs toen hij wilde scheiden wilde ik hem blijven overtuigen hoe goed en lief ik was.
Ik wilde hem goed achterlaten, en regelde de scheiding voor hem in zijn voordeel.

Uh en ikke dan?
Een advocaat is nu voor me bezig om dit terug te draaien.
Het gaat om geld, maar voor mij is het meer een manier om voor mezelf te gaan staan. En ja mijn ex vind mij een verschrikkelijk mens die hem financieel kapot wil maken.

In normale vriendschappen deed ik het ook.
Een vriendin die nu geen vriendin meer is omdat de ongelijkwaardige vriendschap voor mij niet voedend meer was.
Zij zag mijn zoon, als therapeute, en zo een geweldig iemand die wilde ik als vriendin.
Zij durfde nooit boos te worden, en ik gaf haar de ruimte om het op mij te oefenen. Ik vond alles dus goed. En ik geloofde alles wat zij zag in mij, want zij zag mij.
Overigens heb ik een hele fijne tijd met haar gehad.
Een mooie intense vriendschap die ik kon loslaten omdat het voor mij niet meer werkte.

Dit zien in mezelf was de eerste stap en ik ben nog steeds aan het oefenen. Dat gaat niet van de een op andere dag.
Bewustzijn is een proces.

In mijn geval dacht ik toen ik zag wat ik deed, dat ik het dus allemaal alleen moest doen.
Niemand nodig hebben.
Maar ik kan nu voelen dat ik mensen nodig heb die me helpen om mezelf steeds meer te zien, omdat ik dit namelijk niet alleen kan.

En dat is een hele andere dan mensen nodig hebben vanuit het gevoel niet of wel gezien te worden.
Waardoor we in hunkering blijven zitten wachten op onze ex, omdat we ons afgewezen en dus niet gezien voelen.
En als je kunt zien dat je jezelf afwijst en je jezelf niet ziet, dat niemand anders jou afwijst alleen jij dan kun je je ex loslaten.
Maar ik zie bij mezelf dat er best wel schaamte zit om dit toe te geven, en als je niet door die schaamte heen zakt, blijf je waar je bent.

Voor mij voelt het als op weg zijn naar steeds meer zijn wie ik ben.
Ik ben mijn ex enorm dankbaar, zonder de scheiding was ik nooit geweest waar ik nu ben.

Liefs Mariah