He,ik wil je niet ontmoedigen, maar lees eerst wat verhalen van mensen hier. Je zult zien dat we op een of andere manier tobben met hetzelfde: hoe ga je verder? Sommigen zijn daar al heel lang mee aan het worstelen. Soms gaat het weg, soms blijft het. Er is geen pasklaar antwoord. Een rode draad door alle verhalen is Tijd. Iets de tijd geven. Jezelf, de ander. Het is tevens het moeilijkste dat er is omdat je op dít moment niet verder kunt/wilt en nú antwoorden wilt. En die zijn er vaak niet. Sorry. Ik doe in mijn situatie ook maar wat ik kan en dat gaat soms, maar vaker niet. Ik mis haar bij alles en in alles dat ik doe. Het was niet mijn keuze, maar ik respecteer de hare. Hoe ga je verder als voelt alsof je je hele bestaansrecht aan een ander ontleent? let wel, vóelt! Want dat is natuurlijk nooit zo en ik durf te zeggen dat ik wat dat betreft wel een gezonde en liefdevolle relatie had.
Anyway, vertel éerst je verhaal eens, al dan niet in een blog en er zullen vast mensen zijn die je reacties geven. Met sommingen daar kun je wat mee, anderen zullen je een hart onder de riem steken. Zie maar, als je er aan toe bent.
Neem de tijd voor dit rouwproces, want het is niets minder dan dat.
Veel sterkte!!

Hoi eva bedankt voor je bericht.

Toch zie ik het niet meer de feestdagen alleen weinig contact met famillie enz enz. Vrienden heb ik wel maar toch voel ik me da eenzaam ik heb niemand waar ik een arm omheen kan slaan snap je mij?

ben benieuwd naar jouw verhaal wil je met me mailen?

bedankt alvast

kris