Ik zit daar de laatste tijd over na te denken.. Je hebt samen een jarenlange relatie opgebouwd. Echt voor elkaar gekozen, in welke vorm dan ook (van samenwonen tot trouwen en kinderen). Maar op een gegeven moment gebeurt er iets waardoor een van de twee (meestal de partner voor de mensen die hier schrijven ) de relatie beëindigt.
Het waarom is voor de meeste mensen de grootste vraag. Waarom laat hij/ zij mij nu vallen, terwijl we al zo lang samen zijn en zo veel samen hebben opgebouwd.

Op fora elders op internet zijn de meningen zeer verdeeld. Een aantal mensen zegt dat je hobbels in een relatie moet overwinnen. Dat hoort nou eenmaal bij een relatie. Anderen menen dat je te soft bent als je voor die ander blijft knokken.

Ik ben er zelf nog niet helemaal over uit. Als ik naar mijn eigen situatie kijk, dan ben ik continu blijven knokken. Signalen genegeerd, maar blijven geloven in de basis van onze relatie. Zo zit ik ook in elkaar.. als ik iets heb opgebouwd, dan zal ik dat ten koste van alles willen beschermen. Bij een relatie horen soms twijfels, maar als je het goed hebt samen, waarom zou je dan iets anders willen? Ik ben sowieso iemand die graag blijft hangen aan het vertrouwde. Daar vloeit dat knokken voor het vertrouwde uit voort. Sowieso zat ik net met mijn ex in een helemaal nieuw ingericht appartementje. Ik snap niet dat ze zoiets zo makkelijk heeft kunnen opgeven.
Maar ik denk ook dat ik te soft ben geweest. Met meer ervaring in de liefde en het leven (oftewel, met de ervaring die ik nu heb) zou ik bepaalde dingen absoluut niet gepikt hebben denk ik. Of misschien wel gepikt, maar heel anders op hebben gereageerd.

Maar dat is niet zo gelopen.. en het is nu uit. En ik zit in een heel nieuw ingericht appartement alleen. Op dit moment voel ik me eigenlijk vrij redelijk, hoewel het pas drie weken uit is. Ik weet ook niet hoe de toekomst zal lopen. Hoe ik zal reageren.
Maar ik heb altijd de houding gehad dat als mij iets niet beviel, maar waar ik geen of weinig invloed op had, dat ik mezelf kon omdraaien, weglopen en op iets anders kon gaan richten. Een soort zelfbescherming denk ik. Is overigens iets heel anders dan mensen laten vallen. Ik heb het idee dat ik daar nu ook een beetje mee bezig ben. Heb mijn weken van intens liefdesverdriet gehad. Nu ben ik bezig mezelf om te draaien en door te gaan. Gaat nog niet helemaal makkelijk, maar ik vind mijn draai wel weer. Natuurlijk zit in mij nog steeds de pijn dat iets dat zo goed samen was zo kapot kan gaan, maar ik wil daar niet in blijven hangen.
Maar ik heb wel het gevoel dat ik uit de put aan het klimmen ben. En straks als ik weer definitief alleen in het appartement ga wonen, dan zal ik wel weer een stukje terug de put invallen, maar ik weet voor mezelf dat ik houvast zal blijven vinden zodat ik niet weer op die bodem terecht zal komen. Althans, daar ga ik wel van uit (je weet natuurlijk nooit wat er gaat gebeuren). Op dit moment voel ik niet dat ik haar terug wil. Ja, ik mis heel erg wat we hadden, maar ik zou nu geen herstart aan onze relatie willen geven. Daar is er simpelweg te veel voor gebeurd en heb ik dingen in haar ontdekt die mij totaal niet aanstaan (ze is te veel veranderd het afgelopen halve jaar).
Ik kom wel weer iemand anders tegen die op dat moment mijn liefde meer zal verdienen (hoewel mijn ex al mijn inspanningen meer dan waard is geweest, want het blijft een prachtig mens).

Bottomline van mijn gedachtenkronkels: ik vind dat je in een relatie hoort te knokken voor wat je hebt opgebouwd, maar ik hoop mezelf niet meer voor de gek te laten houden. Ik heb een prachtige tijd gehad met mijn ex, veel van haar geleerd, maar het is echt over. Geen ruzie, geen wrok, maar er is te veel gebeurd om nog door te gaan op dit moment. Je weet nooit hoe de toekomst er uit ziet, maar het is goed zo.
En ik vind het heel interessant om te lezen hoe andere mensen reageren op hobbels in de relatie.