Tja Nekes...hier een ervaringsdeskundige.

Nadat mijn ex het uitgemaakt had bleven we elkaar ook nog steeds zien, knuffelen, kussen en hand in hand lopen. Het maakte voor hem geen enkel verschil. De genegenheid was er nog, alleen voelde hij zich wel gigantisch opgelucht dat hij de knoop doorgehakt had en het officieel 'uit' was.

En ik? Ik werd lichtelijk krankzinnig, want voor mij maakte het wel degelijk verschil. Hij had namelijk met zijn beslissing onze gezamenlijke toekomst beëindigd, daarmee ook over mijn toekomst beslissend. Kennelijk vond hij het prima om 'samen' te zijn wanneer daar geen toekomstbeeld mee bij hoorde (doet je zelfvertrouwen ook erg goed).

In de eerste instantie heb ik me (met heel veel moeite) daaruit geworsteld om er een maand of twee later weer in te stappen. Vervolgens ben ik er een half jaar in blijven hangen.

Dus inderdaad af en toe (meestal wanneer hij daar behoefte aan had - niet andersom) elkaar opzoeken, hand in hand lopen, samen koken, knuffelend op de bank zitten, samen slapen. Alle dingen die we als koppel ook deden.
Met als nuance dat ik aan het eind van de dag weer eenzaam als ex het huis verliet.

Het probleem met deze situatie is dat hij geenzins meer gelijkwaardig is. De ex zwaait met de scepter, bepaalt, want jij doet uit angst (angst om dat laatste restje intimiteit te verliezen) toch wel volledig wat hij/zij wil. Als ze ruimte wil, zal je dat geven. Als ze intimiteit wil spring je ook. Echter, hoe ver gaat zij voor jou?

Hierin ligt dus het grootste punt. Je doet niet meer wat jij of jullie willen, maar past je aan en het gevaar bestaat dat je jezelf weg gaat cijferen. In mijn geval was dat iig zo.
Ik durfde niet meer 100% mezelf te zijn, of te zeggen wat op mijn hart lag (dan rende hij wellicht wel weg) en al zéker geen ruzie te maken of een baaldag te hebben. In ieder moment van intimiteit en lieve woorden vond ik hoop en iedere week dat hij weer verdween of afstand nam verwarring en vernedering (hij wilde me wel voor 'even' maar niet voor altijd).

Het deed mijn zelfvertrouwen geen goed.

Zou ik het anders hebben gedaan in retrospect?
Geen idee.... Dingen lopen soms nu eenmaal zo en misschien had ik een wat langer afscheid nodig.

Geen contact hebben is heel naar, maar hoeft ook niet voor eeuwig te zijn. Belangrijkste is dat je het vertrouwen in jezelf behoudt, het gevoel dat je het écht wel alleen zult redden, het écht wel zult overleven zonder haar. Als je die kracht in jezelf kunt voelen wordt het veel gemakkelijker om je angsten de baas te worden.

Sterkte! (PS was een lang verhaal en is natuurlijk allemaal mijn beleving geweest, wil helemaal niet zeggen dat jij die ervaring ook zo hebt)