voor al die mensen die het gevoel hebben even richtingloos te zijn, niet meer te weten waarheen, rock bottom zitten... (het is wel in het Engels)

http://tinybuddha.com/blog/when-things-fall-apart-breakdowns-can-create-...

Zo voel ik me nu wel. Of ik eindelijk een soort van wakker ben geworden. Dieper kon ik niet meer, ben nog dieper gegaan dan bij mijn vorige relatie. 2 relaties die stuk liepen, 2 identiteitscrisissen er pal achteraan. Zo voelt het een beetje. Alsof ik eindelijk door heb dat naast die verdomde relatie, er zoveel dingen niet lekker liepen. Ik herken zoveel dingen in de blog van Noom ook. Me niet thuisvoelen. Mijn eigen richting niet weten. Die besluiteloosheid, waar hoor ik echt, de onmacht om dat voor mezelf te bepalen, mee lijken te deinen met het leven. En als je dan weggestuurd wordt, het gevoel alsof je leven instort, weggestuurd op de enige plek waar je je dan thuis voelt. Ik voelde me zo gehecht aan die plek, die studio. Zoals ik tegen iemand zei in de chat: ik was verliefd op zijn stoel. En op zijn theelepeltjes. En op zijn vaasje met twee bloemetjes op tafel. En ik was zo blij met hem, zo blij. Het gevoel dat er iemand op mijn pad was gekomen, een cadeautje, een klein wonder. Iemand die met mij verder wilde, want zo zei hij het, zo deed hij in het begin ook.

Dat zit ook wel een beetje in me. Mijn levensfilosofie is een beetje zo: heel erg blij zijn met wat op je pad komt, het toeval laten bepalen en dat met gretigheid aannemen. Ik laat graag het leven me verrassen. Maar het heeft dus ook een keerzijde merk ik nu. Ik deinde zo ver mee dat ik geen actie ondernam om dingen te stoppen die mij niet blij maken, en dingen concreet in gang te zetten die mij wel blij zouden maken. Ik moet af en toe gewoon mezelf verrassen en niet wachten op het leven! En ook inzien dat ik eigenlijk net zo'n cadeautje voor iemand anders zou moeten zijn, en als ik dat niet ben, dan maar het toeval even niet als heer en meester, maar zelf het heft in eigen handen nemen.

In mijn baan heb ik al een hele tijd het gevoel vast te zitten. Mijn eigen talent niet te onderkennen, en ook niet verder te durven kijken dan waar ik nu sta. Ik heb gewoon geen flauw idee wat ik waard ben, wat ik eigenlijk wil. Komt al een beetje uit mijn studietijd: gaan studeren op mijn 18e, helemaal alleen in een vreemde stad, eigenlijk geen achtergrond die me kon steunen of adviseren. Ik had gewoon geen flauw benul. En eigenlijk begint het dus al eerder, die onzekerheid. Vroeger gepest, daardoor al veel onzekerder. Niet echt erover kunnen praten met ouders, die liever veilig aan de oppervlakte bleven. Niet gehoord worden. Veel met boeken op mijn kamer, serieus studeren, hard doorwerken maar ook tijdens mijn studietijd eigenlijk geen bewuste keuzes voor wat ik nou echt wou. Ik deed wat op mijn pad kwam, wat ik voor mezelf had aangenomen als mijn rol en richting.

In mijn huis: hier komen te wonen door eerdere breuk, maar nooit concrete stappen gezet om dit huis gewoon fantastisch te maken voor mezelf.Altijd plaatjes zitten kijken van leuke interieurs, een hele trits blogs in mijn favorieten, maar altijd die stap uitstellen om dan die pot verf te gaan kopen. Want wie weet zou ik verhuizen en wie weet zou ik iemand tegenkomen en en en... altijd mezelf in de wacht zetten. Of om te verhuizen, want ik zag ook altijd overal leuke huisjes, al is dat ook lastig door mijn financiële situatie en de woningmarkt. Alsof het leven dat ik wil leiden altijd net buiten mijn bereik ligt.

Ik ging heel veel lezen, super interessant, maar was ik echt out there? Lezen over mooie dingen is inspirerend maar als je dan vervolgens de stap niet zet om dingen echt te gaan doen... dan blijft het maar bij lezen. En maakt dat me niet juist nog meer depri? Want ik zie andermans leven, en ik weet wel dat ik zelf ook die richting op zou willen, maar ga hem niet op. Ik lees boeken over de natuur, maar ga niet de natuur in. Wil eigenlijk sporten, maar ga vervolgens niet sporten. Denk bij heel veel mensen oh met dat soort mensen zou ik contact willen, daar zou ik willen staan. Maar zie mezelf dan in gedachten al meteen niet op die plek, want ja, ben ik net zo leuk als zij? Kan ik dat wel? En dan dus niet die eerste stap zetten, maar blijven waar ik ben, veilig van een afstandje blijven kijken. Neem genoegen met minder. Ik zing alleen onder de douche, terwijl ik best mooi kan zingen, dat idee .

En omdat ik dus zelf geen richting heb, was ik juist zo blij met iemand op wie ik mijn 'richting' kon richten, iemand om voor te zorgen, om een toekomst mee op te bouwen. Mezelf niet kunnen helpen, maar een ander wel. Voor mezelf niet goed genoeg zorgen, maar wel een ander proberen blij te maken. En - een heel confronterende gedachte - het gevoel van de outsider die eventjes binnengelaten wordt ergens. En daar dan al zo blij mee is. Terwijl het normaal zou moeten zijn om je niet die outsider te voelen, maar gewoon welkom.

Op het moment borrelt er van alles. Er is nog veel verdriet, kan wel zeggen dat ik nog veel met ex bezig ben. Maar onder de oppervlakte voel ik dat dit wel eens een heel grote stap in de goede richting zou kunnen zijn, die enorme douw die hij me gegeven heeft, eerst naar de grond, maar nu terugverend de lucht in.