Bah, ik heb een hekel aan geschiedenis schrijven in deze tijd. Vind het niet zo nodig dat er allemaal dingen gebeuren waar je later nog weer over hoort, omdat die dingen dan onlosmakelijk verbonden zijn met deze rottige periode.

Het regent harder dan ik hebben kan, van Blof... Mooi nummer. Moet het nu misschien niet luisteren, laat ik me teveel meevoeren. Al moet ik zeggen dat ik de laatste tijd sowieso wel redelijk 'ontopic' muziek luister, dus wat dat betreft...

Met mijn ex is het ooit, na negen maanden, eens eerder uitgeweest. Dat was in de periode dat die vliegtuigen zich in het WTC boorden in de VS. Ik heb het toen niet kunnen laten om haar dat inderdaad te SMS-en geloof ik.

En met de rest van je bericht kan ik het alleen maar eens zijn...

Uh, ja, politieke statements begeef ik me verder niet in trouwens... Heb me te afzijdig gehouden van de hele discussie vanwege mijn eigen sores de afgelopen tijd.

Laten we verder niet ingaan op de politieke waardes die we wel of niet aanhangen, daar was het mij niet om te doen. Unremedied voelde het haarfijn aan: je relatie met die ander en het moment in de geschiedenis. Dat wat je deelde met die ander het leven dat je relatie omringde, de context. Dat je het niet kan laten de vitale dingen van buiten, het nieuws, de gebeurtenissen toch nog met die ander te willen delen.
Dat zij daar blijkbaar ook even last van had. Een soort van bericht vanachter de horizon, een kijkje in haar gevoelsleven, waar ik nog een plek heb, waar ik niet alleen een herinnering ben, maar iets, waar ze dus op momenten ook op misgrijpt.
Het meest pijnlijke van deze hele ervaring is toch wel dat je - althans zo lijkt het soms - zonder slag of stoot uit iemands leven wordt geschreven. Dan is het soms troostend dat er hier en daar toch nog een slag of stoot geleverd moet worden door de ander.

Al met al verkeer ik in een nogal radicaal moment van verandering. Verlies van vrouw en kind, ander werk, en nu dus ook een nieuw politiek tijdperk.
De omgeving verandert mee zeg maar.
Ik probeer met man en macht verandering te omhelzen. Er gracieus in mee te gaan.
Filosofe Patricia de Martelaere schreef dat de menselijke natuur als zodanig conservatief is. Dat verandering alleen wordt verdragen omdat men bv op andere akkers voedsel moet gaan zoeken, omdat de omgeving ons stelt voor verandering en de mens voort moet ter overleving. Gevoelsmatig ben ik het daarmee eens. Liefst had ik alles gehouden zoals het was. Nu het leven mij heeft gesteld voor verandering bezin ik mij op groei, en bedenk welk een kracht er schuilt in verandering. We kunnen ons blijkbaar niet veroorloven vast te roesten. En het is makkelijk genoeg te zien dat roest minder aantrekkelijk is dan flexibiliteit en toenemende kracht en levenservaring.

liefs
PippiLotta

In de psychologie is het een bekend fenomeen: de mens gaat liever voor wat ie kent, omdat dat een zekere veiligheid biedt. Die veiligheid weegt op tegen een heleboel: Je kan je soms in verwondering afvragen waarom vrouwen bijv. terug gaan naar een echtgenoot die hen fysiek mishandelde ed. Liever kiest een mens blijkbaar voor een situatie, hoe rot ook, die hij kent, zodat hij weet wat ie heeft en zijn eigen gedrag dus ook niet hoeft aan te passen, dan de onzekerheid van een nieuwe situatie.
De Martelaere is echter een filosofe, en hoewel ze Freud veelvuldig onder de loep neemt zijn haar essays vaak meer gericht op de bezinning op het leven dan op het psychologisch duiden van gedrag. Erg leuk. zoek maar eens op. "verlangen naar ontroostbaarheid" is een bundel met essays van haar hand.
Ik herken het vacuum dat je treffend beschrijft: het oude wil niet gaan, het nieuwe wil maar niet komen...
Ik zie het antwoord wel, maar voel het nog niet: We moeten het willen laten gaan voordat er iets anders kan komen....
Ik zag een prachtige film vanavond: Reimerswaal van Clara van Gool. Een dansfilm. Onder water. Gaf weer een hele andere betekenis aan zwemmen....
Zwemmen kan een kunst zijn, laten we er goed in worden.