Even over dat 'niet meer aan je ex denken' en 'verdring die gedachten'. Het is inderdaad het beste advies wat je kan geven, maar het is, zoals hier ook al wordt toegegeven, enorm moeilijk. Om niet te zeggen: soms gewoonweg onmogelijk.

Hoe graag je het ook wilt, en hoe hard je ook probeert--je hebt geen tot nauwelijks controle over factoren die onherroepelijk en bijna automatisch de gedachten aan, herinneringen over en associaties met je ex beinvloeden. Je loopt ergens, je ziet een film, je luistert naar muziek, hoort een bepaald liedje, iemand op straat of in een café heeft hetzelfde haar, dezelfde geur, dezelfde schoenen, je bezoekt een winkel of plaats, je hoort een uitdrukking--alle kleine details die zich in je leven ná de breuk voordoen, kunnen de herinnering aan je ex weer versterken en omhoog halen.

'Niet meer aan je ex denken' lijkt dus iets, wat haast onmogelijk is te doen.

Hoe kom je los van hardnekkige gedachtes over je ex, en dan met name DIE gedachtes die je echt tureluurs maken?

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat ik niet zo'n voorstander ben van 'verdringen'. Het doet mij teveel denken aan het nemen van medicijnen om klachten te onderdrukken--maar die in gebreke blijven om de werkelijke oorzaak van de klachten aan te pakken. Het verdringen werkte bij mij niet, omdat ik teveel last had van externe associaties die mij aan de ex deden denken. Veelvuldig.

Wat mij wel enorm hielp, is vooral bewust worden wanneer die gedachten precies tevoorschijn komen. Juist niet verdringen, dus---maar vastgrijpen. Waardoor worden deze gedachtes geprikkelt? Wanneer? Op welke manier? En wat IS het precies dat je denkt waardoor je er zo gek van wordt?

Kwellend waren vooral de gedachtes die voortkwamen uit idealisatie. Niet zozeer idealisatie van de ex zélf, maar vooral de idealisatie van zijn prachtige, geweldige, rijke leven nu zonder mij. Dat hij er zoveel beter van was geworden en 'uit' was gekomen. Dat mijn leven zonder hem niets was in vergelijking met alle avonturen, vruchtbare kansen, en eventuele nieuwe liefdes die mijn ex in zijn leven aanging. Alles in zijn leven ging beter, was beter; hij was in mijn hoofd waarschijnlijk nog nooit zo gelukkig geweest.

Maar was dat werkelijk zo? Ik kon deze perceptie of overtuiging feitelijk op niets anders baseren dan mijn eigen rijke fantasie. Ik wist eigenlijk maar bar weinig van zijn leven zonder mij--en vulde het gewoon zelf in. Ik idealiseerde zijn leven, terwijl het in de praktijk nooit zo perfect en ideaal was geweest. Ik probeerde deze gedachtes om te draaien. Ik stelde de idealisatie aan de kaak: ik probeerde de ex te herinneren zoals hij in ONS samenzijn was geweest, en plaatste DIE persoon terug in de ideale, perfecte fantasie die ik over zijn leven bleef schetsen. Het werd ineens veel minder 'geweldig' of 'ideaal'--en ook minder kwellend.

In het geval waar ik speculeerde over een eventuele 'nieuwe liefde' in zijn leven, ongeacht of dit nu waar was of niet, werd de nieuwe partner in mijn levendige fantasie een Ware Goddess. Wederom, een idealisatie die tot een kwelling uitgroeide: het was altijd iemand die in alles beter, geweldiger, interessanter was. Ik verloor het iedere keer, natuurlijk. Waarom deze competitie?!

Ook daar heb ik uiteindelijk de realiteit moeten binnenlaten. Los van het feit dat het waarschijnlijk, of misschien, iemand was die 'beter' bij hem paste, het was nog steeds iemand met menselijke eigenschappen. Goede en minder goede. Geen ideaal, en ook geen perfectie. Niet 'beter' dan ik--maar anders. Iemand die misschien meer aan zijn persoonlijke wens voldeed. Ik leerde begrijpen dat het niet betekende dat ik 'niet goed genoeg was'. Ik was alleen gewoon niet 'de juiste' voor hem. Net zoals ik ook mensen tegenkom, waarbij ik gevoelsmatig weet dat zij niet 'de juiste' zijn voor mij.

In plaats van hem te laten 'doorleven' in mijn gedachtes, als iemand die het nu, na de breuk, ineens allemaal voor elkaar heeft, die gelukkig is en zorgeloos door het leven gaat--brak ik die gedachtes af. De realiteit is namelijk veel minder kleurrijk dan onze fantasie ons wil doen geloven. En daarmee wil ik niet zeggen, dat elke ex net zoveel ellende zal ervaren als de achterblijver, of dat het de ex altijd slechter moet of zal vergaan dan degene die in verdriet achterblijft.

Het is meer dat, plaats van alleen maar blijven fantaseren & idealiseren over het leven van je ex ná de breuk, waarin alles bloemetjes, vlinders en blauwe luchtjes zijn, alles perfect, alles ideaal--dit eigenlijk alleen maar 'waar' is in je hoofd. Je moet die Idealisatie en Fantasie los leren laten--en meer de realiteit laten binnenschijnen.

Probeer niet de issues tussen jullie uit het oog te verliezen die uiteindelijk voor de breuk hebben gezorgd. Er zijn vast genoeg ervaringen uit jullie verleden, waarmee je deze idealisatie kan klein relativeren. De overtuiging dat de ex 'makkelijk doorleeft' is gebaseerd op wat je er zelf over bij fantaseert. Wat je ziet, aan de buitenkant en waar jouw gedachtes dus op verder blijven borduren, kan heel iets anders zijn dan wat er werkelijk, binnenin, of in zijn leven, gebeurt. Het is niet alleen maar rozengeur & maneschijn.

Elke keer, wanneer je overvallen wordt door kwellende gedachten, herinner jezelf eraan dat de kwelling die je voelt, NIET bij definitie gebaseerd is op realiteit of op waarheid. Het is een idealisatie die in je hoofd veel mooier en beter is, dan in werkelijkheid.

Het gaat niet goed met me. Het is nu bijna 4 weken geleden en het lijkt wel een jaar. Ik voel me bijna slechter dan in het begin. In het begin was er eerst ongeloof (2 weken) daarna is eigenlijk het besef gekomen dat ze er niet is en niet terugkomt en dit vreet ongelofelijk aan me. Ik slaap nog steeds niet en dit maakt me wel ongerust. Ze zou gister langskomen maar ik heb afgezegd, ik kan het nog niet aan. Iedereen die ik ken adviseert me om een aantal weken geen contact te hebben. Aan de ene kant wil ik haar heel graag zien maar ik weet ook dat ze me dan pijn doet met haar coole en emotieloze houding.

De weekenden zijn voor mij ook het moeilijkst want in die 2 dagen waren we altijd het meest samen. Zoals jij al aangeeft kun je iets niet zo snel uit je systeem krijgen als je het jaren gewend bent.
Ik ga weer verder met verwerken en we kijken hoe we morgen weer wakker worden.