Hallo lotgenoten.

Ben via een zoekopdracht met Google op deze mooie site gekomen, me ingeschreven om wat verhalen te kunnen lezen en besloten om mijn verhaal te doen, in de hoop antwoorden (die vrouwen over het algemeent toch wel zoeken) te vinden.

Ik, 40 jaar, Amsterdamse.

9 jaar geleden de boel radicaal omgegooid en van het onzekere dikke meisje, naar een leuke volloptieuze vrouw getransformeerd. Uit de cirkel gestapt van huurhuisje, baantjes, geen vat op 't leven. Leuke vaste baan kunnen vinden, flatje kunnen kopen en via een datingsite (gratis profiel, bouwer van de site nam contact met mij op) een lieve man leren kennen. Een man met veel problemen (geen baan, huishouden, geen rijbewijs en dus volgens zijn zeggen zijn zoontje niet kunnen zien die in Limburg woont). Ik verloor mijn hart aan deze man en in 2 jaar jaar had hij een goede baan, contact met zoontje was hersteld en zijn rijbewijs gehaald. Toen 3 jaar samengewoond in mijn flatje en van de 1 op de andere dag was het over. Geen ruzie, geen woorden ... NIETS! Hij pakte een tasje in, reden: hij kon niet meer tegen de "druk" van het samenleven en de ongeschreven regeltjes (m.a.w.: het rekening houden met elkaar).

Nog wel contact proberen te houden, met name voor zijn zoontje, maar de energie daarvoor is er bij mij niet meer. Veel voor hem gedaan, en nu is het op. Ik wil verder.

Na 3 jaar alleen, mij in maart van dit jaar weer eens ingeschreven op een website, nu serieus met een betaald profiel. Wat leuke chats gehad, maar met 1 meneer klikte dat chatten erg goed. 1 detail: hij woonde in Groningen, ik in Amsterdam. Omdat ik vind dat afstand geen bezwaar mag zijn en er altijd een oplossing voor iets gevonden kan worden, heb ik dat niet mee laten spelen.

Van chatten, naar mailen, naar bellen. Dat bellen werd iedere avond en na ruim een maand wilde hij graag afspreken. B&B geboekt, hij kwam naar Amsterdam. Ik haalde hem ergens op, om samen eerst even iets te gaan drinken... Je weet nooit, misschien wilden we allebei wel weer heel snel weg? We zagen elkaar en daar was 'ie: de klik. Bam. Boem. Bats! Als je dat zelf niet hebt meegemaakt, weet je niet wat dat is. Maar hij was er, de boem!

Na een hele fijne avond (en nacht...) veel enthousiasme vanuit meneer. Veel initiatief ook, was ik natuurlijk niet gewend: weekendje weg, ik wil met jou dit, we gaan samen dat... Ik wist dat hij een half jaar eerder van zijn vrouw afgegaan was, na ruim 20 jaar huwelijk en 2 zoons had, 1 van 10 en 1 van 14. Ex bleek een hex, en wilde hem nog kaler plukken dan dat hij al was.

We hebben 3 maanden van elkaar genoten, zo heftig heb ik nooit voorzien. Niet alleen op lichamelijk vlak, maar juist de combinatie met het fijne praten etc. We gingen om en om weekend naar A'dam/Groningen en soms zelfs af en toe de woensdagen, waren we allebei vroeg vrij. Andere weekend had hij zijn kinderen.

Een foto op Facebook van een uitzicht in Groningen, we zaten in het begin van onze relatie heerlijk op een terras, leverde een bijzondere reactie op van zijn oudste zoon: Is het gezellig daar, met die Amsterdamse Joden Hoer? Dat nam ik niet persoonlijk (had met voetbal te maken), maar deed me toch iets. Vanaf dat moment hadden vader en zoon nauwelijks contact. Hij vond dat zijn kind niet kon bepalen hoe hij zijn leven zou voorstellen, maar wist ook dat hij door zijn gekrenkte moeder onder druk werd gezet. De ex ging steeds vaker dreigen met rechtzaken etc. en het ging hem niet in de koude kleren zetten, hij twijfelde of ik wel kreeg wat ik verdiende. Ik meldde hem dat ik alle stress begreep, en ik zou er voor hem zijn maar voor zijn zoon een stapje terug doen. Beiden toch niet zonder elkaar kunnen en ik weer een weekend er heen. Van donderdagavond (moeder en zus kwamen eten, die had ik inmiddels al een paar keer ontmoet. 't klikte ook meteen) t/m maandag.

Zaterdag zouden we naar vrienden van mij gaan om kennis te maken. Hij vraag smorgens nog: hoe laat gaan we weg? Uur later, ik kom net uit de douche, zegt hij uit 't niets: Je moet maar zeggen wat je wilt... Ik begreep niet helemaal wat hij bedoelde, maar hij meldde dat hij geen energie meer had, leeg was, even niet wist wat hij moest. Ik besloot daarom om mijn spullen te pakken en weg te gaan. Niets meer gehoord, maandag stuurde ik bericht wat er nu aan de hand is. Weer de mededeling dat hij het niet weet, ik beter verdien dan wat hij momenteel kan bieden en gezien de toekomst met zijn kind(eren) ook de afstand als een bezwaar zou zien. Hij wilde er geen komma, maar een punt achter zetten.

Ondanks korte tijd, erg verdrietig van geweest. De woensdag er op ben ik naar hem toegereden en hij liet me binnen. We hebben een uur gesproken (ligt niet aan jou, ligt aan mij, je bent een leuke-lieve-mooie vrouw, t komt te vroeg) en ik heb op mijn manier afscheid kunnen nemen en kon toen beginnen met afsluiten.

Uit 't niets berichtjes, hoe het ging. Wederzijds. Vond het erg fijn zo af en toe iets van 'm te horen, hoe hij zich voelde en staande hield. Toen, ineens niets meer. Na 1,5 week besloot ik weer eens te informeren, erg kortaf berichtje terug dat ie even geen tijd had want zat broodje shoarma te eten. Weer week later vroeg ik hem maar eens of zijn broodje al op was en of er misschien iets aan de hand was. Niets aan de hand. Weer niets gehoord. En toen, ineens: geblokkeerd op Facebook (terwijl we in al die tijd slechts 3 berichtjes hadden geschreven). Ik ging er nog vanuit dat het perongeluk was en vroeg hem via een berichtje ernaar.

Hij meldde terug dat er niets aan de hand was, maar dat hij me heeft geblokkeerd om weer contact met zijn oudste zoon te krijgen om te zorgen dat hij mee zou gaan naar een belangrijke trouwerij in de familie. Dit was weer een klap in mijn gezicht en liet hem weten dat dit wat mij betreft het toppunt was en dat ik niet van plan was mij nog verder weg te laten duwen. Dit was vorige week woensdag, 5 september. Voelde me nog verdrietiger dan toen hij de relatie beindigde.

Vrijdag 7 september was dat huwelijk (nichtje) en wilde hem eerst nog een fijne dag wensen, maar heb dat wijzelijk niet gedaan. Gisteravond, woensdag, kwam ik er bij toeval achter dat zijn profielfoto gewijzigd is. Een prachtige foto, hij zoenend met een leuke dame (zo eerlijk ben ik dan ook wel weer). Duidelijk genomen tijdens dat huwelijk afgelopen vrijdag. Ook zijn facebook status is gewijzigd. Hij heeft een relatie met ... Sinds zaterdag is dit gewijzigd.

Ben ik nou zo gek, of... een simpel rekensommetje maakt volgens mij de uitkomst dat hij dus binnen zeer korte tijd van geen relatie aankunnen en het ook onzichtbaar houden op facebook omdat zijn oudste zoon hier misschien boos om wordt, naar een volwaardige relatie, met foto en benoemen en al... Na ons laatste contact, dus binnen 2 weken.

Ik voel me behandeld als een stuk stront en begrijp niet waar ik dit aan heb verdient. Hoe kan het dat mannen schijnbaar verder hoppen, zonder ook maar enig gevoel en benul van wat ze aanrichten?
Rationeel had ik mij bij zijn beslissing neergelegd, maar qua gevoel heb ik nog nooit zo'n klap in mn gezicht gehad als nu.

Komt dat omdat ik vrouw ben, en inderdaad antwoorden op vragen wil hebben? In het begin van de relatie vroeg ik hem om mijn vertrouwen niet te schaden... Dat zou hij nooit doen. Bla bla bla.... Ik zou zo graag willen weten wat hij gedacht heeft en of hij mij inderdaad die maanden belazerd heeft...

Goed, m'n verhaal is er weer even uit. Misschien wat onzamenhangend, kan ook aan deze nacht niet slapen komen... Heeft iemand een antwoord?

Groet,
Grobbeke.