Hallo allemaal!

Ik lees nu ongeveer 2 weken mee en vond het tijd om zelf mijn verhaal hier te posten en mijn verhaal aan jullie kwijt te kunnen.

Ongeveer 1.5 maand geleden is het uitgegaan met mijn exvriend. Ik kon hem al n jaar en van vriendschap is er uiteindelijk een relatie uitgekomen. Ik had altijd al een soort speciaal gevoel bij hem maar kon het niet precies definieren wat het was. Wanneer we uitgingen trokken we altijd naar elkaar toe. Op een gegeven moment zijn we gaan afspreken en merkte we dat het gewoon klikte. Hij heeft een half jaar lang gevochten om te zorgen dat ik zijn vriendin werd wat ook uiteindelijk gelukt is. Ik heb er nooit een moment spijt van gehad. We pastten bij elkaar, en waren 2 handen op 1 buik. We lachten om de stomste dingen en samen op de bank liggen gaf al een gevoel van verdoening. Vaak gaf hij aan dat hij van me hield en ik het mooiste was wat hem overkomen was. Hij kon niet vaak genoeg aangeven hoeveel hij wel niet van me hield.

Tot op een avond dat we uitgingen we kregen een ontzettende ruzie. We zijn gaan slapen in elkaars armen en de volgende morgen werd ik wakker. Ik merkte dat er wat was. Hij was gaan voetballen en na het voetballen kwam hij terug om met tranen in zijn ogen te zeggen dat hij het niet meer aankon. Hij had genoeg van de kleine ruzies en die nacht was echt te ver voor hem gegaan. Ik heb hem huilend gesmeekt om bij me te blijven maar hij kon het niet meer. Het was geen kwestie van gevoel want hij hield zoveel voor me maar was bang dat die ruzies meerdere malen zouden voorkomen en dat wou hij niet hij durfde het gewoonweg niet.

Met tranen heb ik thuisgezeten radeloos. Totdat we op een dag gingen whatsappen we whatsappten elkaar goeiemorgen/weltrusten en spraken zon beetje heel de dag door. Op een gegeven moment kreeg ik whatsapp berichten die me aan het twijfelden zetten. Zo had ik een project op school en had daar een goed punt voor gehaald ik vroeg hem wat mijn beloning zou zijn en hij zei n kusje. Na een paar dagen verstreken vroeg hij 'mag ik je een associale vraag stellen' ik zei maar natuurlijk! Wil je iets met me drinken om wat bij te praten? Ik schrok natuurlijk enorm maar was dolgelukkig! We zouden zondag afspreken waarnaar ik niet kon hij vond het erg jammer en zei dat het jammer was dat hij me niet zou zien. Die vrijdag erop was het zover we gingen wat drinken en het was super gezellig! Dit was een maand nadat het uit was. De dagen ernaar kreeg ik niks te horen en was ik verward. Op een gegeven moment gaf hij aan het super naar zijn zin te hebben gehad maar dat hij niks meer tussen ons zag.

Dagen heb ik weer zitten huilen. Totdat ik hem afgelopen vrijdag tegenkwam bij uitgaan. Ik merkte dat hij me in de gaten hield. Ik ben namelijk nog erg goed bevriend met zijn vriendengroep die allemaal een praatje kwamen maken bij me. Ik zag hem vanuit mijn ooghoeken kijken. Totdat onze blikken elkaar kruiste en we niet wisten hoe we moesten reageren. Ik en een vriendin gingen aan een bartafel staan waarna hij bij ons kwam staan. Ik vond het heel raar maar hij bleef maar staan zonder ook maar iets te zeggen. Mijn vriendin merkte dat hij niet echt 'blij' was hij lachte naar andere mensen en maakte praatjes maar het was te geforceerd. Op een gegeven moment ging hij met mijn vriendin praten en k stond erbij. Ze zei dat het jammer was dat het uit was en hij antwoordde ja dat is het zeker. Ze vroeg of er nog een kans inzat waarna hij twijfelachtig zie ehm nee we zijn vrienden. HIj zag dat ik hem aankeek en pakte me vast en aaide over me haar 'hoe gaat het'? vroeg hij. Ik zei het gaat wel.. en met jou? Hij zei 'mwa' en keek me lange tijd aan in me ogen. Op een gegeven moment wilde hij gaan en pakte me vast bij me armen en zei we gaan. Ik heb besloten voor mezelf hem niet te gaan whatsappen en tot nu toe lukt het nog redelijk. Ik ben in de war en ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil hem zo graag terug, ik voel gewoon dat we wij elkaar horen.
wat kan ik doen?