Na lang twijfelen toch maar een Blog aangemaakt. Kan na het lezen van al deze hartverscheurende verhalen erg goed begrijpen dat t goed voelt om erover te schrijven. Mijn verhaal is misschien een beetje gecompliceerd maar hoop er toch wat feedback op te kunnen krijgen van mensen die mij en mijn ex-vriendin niet persoonlijk kennen.

Het begon bij mij allemaal precies een jaar geleden, we kenden elkaar al langere tijd (4 jaar) en hebben verspreid over die tijd ook vaak gezoend. Door het leeftijdsverschil dat we toen hadden zag ik een ralatie niet zo zitten. Ik ben nu 27 en zij is 22. Zij studeert en ik ben werkende (zoekend). We hadden elkaar een lange tijd niet gezien en kwamen elkaar een jaar geleden weer tegen in de kroeg, het was een erg leuke avond en belanden bij haar thuis in bed.
Na deze avond zijn we actief contact blijven houden en hebben we eind april 2008 besloten om het maar een relatie te noemen. Ik was op dat moment weer op zoek naar een nieuwe baan en heb toen een tijdelijke baan in de horeca genomen. In juli vond ik weer een serieuze baan en ben daar vol goede moed en inzet aan begonnen. Na mijn proeftijd bleek het bedrijf financieel niet helemaal fris in elkaar te zitten en werd ik ontslagen, waarna een juridische procedure. kreeg een half jaar salaris mee en iedereen blij, alleen ik geen baan meer.....

In deze tijd en ervoor een prachtige tijd met haar meegemaakt! Heel veel leuke dingen, en vooral van elkaar genieten. We misten elkaar al na een paar dagen en alles was leuk! Konden heel veel met elkaar lachen en alles was gewoon te gek!

In de periode dat ik weer werkeloos raakte maar wel gewoon salaris kreeg, niet heel hard mijn best gedaan om een nieuwe baan te vinden en veel van het goede leven genoten (vooral van haar). Zij kreeg een eigen appartementje in Amsterdam en ik woonde nog buiten Amsterdam in een studentenhuis. Ik was heel veel bij haar en na verloop van tijd kwam ik bijna niet meer thuis. Ze gaf soms wel aan dat t misschien beter was elkaar iets minder te zien maar daar kwam t eigenlijk nooit van. Na 3 maanden geen werk te hebben gehad, ben ik eigenlijk wel een beetje gaan inzien (mede ook op aandringen van haar) dat dit anders moest en ben ik weer vollop gaan solliciteren. Dit resulteerde in een nieuwe baan (tijdelijk) die ik snel aannam omdat ik vrij desperate was. Ik moest wel iets gaan doen omdat ik ook aan haar zag dat ze ermee zat en dat ze zicht eraan ergerde. Dit alles was in december en heb toen ook mijn huur opgezegt omdat ik er gewoon niet meer wilde komen. Zij stemde ermee in onder voorwaarde dat ik wel echt iets voor mezelf moest gaan zoeken. Hetgeen eigenlijk totaal niet gebeurde.
Half februari (2 maanden later) ook weer geen werk. Toch geen slimme beslissing om iets tijdelijks aan te nemen. Maargoed, nu maar weer vol aan het solliciteren dacht ik. Dit heb ik gedaan maar het ergerde haar dat ik maar steeds niets vond. Ze uitte dit ook af en toe.

Nu een maand later, afgelopen zondag, na een heel leuk weekend maakt ze het ineens uit met het verhaal dat ze t niet meer trekt! Ze zit er te erg mee en het belemmert haar in haar dingen (studie enz.).
Ik heb dit eigenlijk totaal niet ziet aankomen, misschien naief maar ik dacht dat ze t geduld wel had en me wel begreep dat ik het moeilijk had met solliciteren. Ze gaf aan dat ze het wel een egoistische keuze vond maar echt zichzelf te willen kiezen. Ze kon mij er gewoon nu niet bij gebruiken.

Nu komt t hele verhaal... Ik heb na mijn ontslag bij bedrijf 1 een hele rare periode gehad. Ik merkte dat ik steeds meer naar haar toe trok en steeds minder met vrienden ging doen. Op 1 avond werd ik er echt mee geconfronteerd, zij ging naar een feestje met vriendinnen en ik wist dat daar ook veel ex scharrels zouden zijn. Zat daar behoorlijk over in en ben voor de afleiding maar wat met een vriend gaan drinken. Dit ging totaal niet, maakte me veel te druk om haar en kon over niets anders praten. Ben om 02.00 naar huis gegaan en heb daar de hele plee onder gekotst (kots nooit van drank).
Ik weet dat ik op een gegeven moment emotioneel veel te afhangkelijk ben geworden. Heb haar t verhaal van dat weekend wel verteld maar daarna gedaan alsof te allemaal wel weer goed ging. Het belemmerde me bijna in alles, ik plande mijn hele leven om haar heen, zoeken naar een baan ging kut enz. enz. Ik weet dat ik veel eerder maatregelen had moeten nemen maar daar schaamde ik me gewoon teveel voor.
Ik ben nooit zo geweest, altijd heel zelfstandig en al helemaal niet afhangkelijk van een vrouw. Dit is echt iets wat me zo heeft belemmerd en zie onze breuk misschien ook wel als iets positiefs omdat ik nu echt bezig kan met mezelf.
Aan de andere kant wil ik haar dolgraag terug en aan de andere kant zegt iets in mij dat ik eerst aan mezelf moet werken.
De reden dat t uit is, is namelijk mijn situatie.. Geen werk, geen huis. Heb verder wel heel veel vrienden en vriendinnen dus en leven is er nog. Woon nu tijdelijk bij mijn vader ben sinds vandaag alles op alles aan het zetten om de boel weer op de rit te krijgen, en met resultaat! Heb volgende week waarschijnlijk alweer een huisje en een baan!

Maar nu de Hamvraag: Hoe ga ik haar terug winnnen???

Ik weet dat ze nog van me houd en dat ze me al 5 jaar leuk heeft gevonden, zou ze door deze situatie alle hoop hebben opgegeven???
Ik heb zondag het laatste contact gehad en daarna besloten geen contact te hebben (voorlopig). Ik kan me daar nu goed aan houden en hebben dus ook geen contact. Heb op sommige momenten wel echt de drang, maar doe t niet!
Ik denk zelf dat ik het t beste zo even kan laten, maar ben ook weer doodsbang dat ze een ander vind of uberhaupt met een ander zoent o.i.d. Het is een heel leuk meisje om t zien en ze heeft echt overal zo contact. (mannen staan voor haar in de rij)

Hebben jullie tips, raad advies>>??? Dit is het eerste meisje waar ik zielsveel van hou en wil haar echt niet kwijt!

Bedankt,

Een radeloos maar hoopvolle Vis